Europejska Karta Społeczna Rady Europy z 1961 r. jest próbą zbliżebnia celów i zasad polityki społecznej w Europie. Pierwsza część Karty stanowi deklarację intencji, druga zaś nakłada na państwa konkretne zobowiązania, odnoszące się do zapisów części pierwszej. Dotyczą one: prawa do pracy, praw związanych z wykonywaniem pracy, praw zbiorowych pracowników, ochrony określonych grup pracowników i osób (dzieci, młodociani, pracownice, niepełnosprawni, rodziny), ochrony socjalnej, przepływu pracowników. System kontroli opiera się na sprawozdaniach krajowych. Optymistyczne spojrzenie na przyszłość "państwa opiekuńczego" zakłóciła recesja gospodarcza w latach 70. i w końcu lat 90. XX wieku. Na początku wieku XXI globalizacja zasiała jeszcze większe wątpliwości, dotyczące nie tylko tego, czy możliwe jest podnoszenie standardów socjalnych na coraz wyższy poziom, ale nawet tego, czy uzasadnione jest przekształcanie ich w bezwlędnie wiążące standardy prawne.