Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 51

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Historical policy
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Epoka geniuszu Komendanta nie skończyła się wraz z jego śmiercią. Żyjemy dalej w tej epoce... powiedział w swym expose sejmowym premier, Sławoj Felicjan Składkowski. Tych kilka słów zawierało w sobie nie tylko credo środowiska sanacyjnego, lecz mogło uchodzić również za syntezę poglądów adherentów Marszałka na temat funkcjonowania państwa oraz roli i umiejscowienia obozu w systemie partyjnym i politycznym Rzeczpospolitej. Nakreślone uogólnienie odzwierciedlało wyobrażenie, którego dominującymi elementami były: 1) przekonanie, iż na odrodzenie Rzeczpospolitej i jej kształt terytorialny i ustrojowy największy wpływ wywarły działania Komendanta i jego podkomendnych z Legionów i POW, podjęte w okresie 1914-1921; 2) przeświadczenie, iż ci, których wysiłek przesądził o odzyskaniu i ugruntowaniu niepodległości byli predestynowani do kreowania rozstrzygnięć w kwestiach wewnętrznych i zewnętrznych. (abstrakt oryginalny)
Traktat z Trianon (zwany dalej Trianon), a także jego skutki w postaci ogromnych strat terytorialnych i etnicznych oraz utraty przez Węgry statusu dominującej potęgi w Kotlinie Karpackiej spowodowały, że węgierskie społeczeństwo postrzega także dziś historię państwa jako tragiczną, można mówić nawet o jego traumie z tego powodu. Po 1989 r. rozumienie Trianon zaczęło dzielić partie polityczne, a od 2010 r. uwydatniać coraz głębsze podziały między prawicą a lewicowymi liberałami. "Przezwyciężenie" Trianon to sztandarowy projekt rządowej polityki pamięci, pozostający w dużej mierze bez sukcesów. Z tego powodu 100. rocznica Trianon była momentem przełomowym, testem dla samozwańczej nacjonalistycznej, tradycjonalistycznej, konserwatywnej siły politycznej w zakresie manifestowania wszechstronnej polityki pamięci. W związku z nowo wybudowanym pomnikiem w sercu Budapesztu, na którym widnieją węgierskie nazwy wszystkich miejscowości z terytorium Węgier sprzed 1918 r., spodziewano się ostrożnego powrotu do rewizjonizmu terytorialnego. W niniejszym artykule postaram się wykazać, że obok takich oczywistych tendencji, oficjalne obchody miały zaskakujący przekaz, który próbuje całkowicie zmienić kanoniczne rozumienie Trianon i przekształcić je w postrzeganie tego wydarzenia jako powszechnej katastrofy Europy Środkowej. Umieszcza to konsekwencje Trianon w kontekście historii dekolonizacji, obecnego upadku imperiów i powstawania państw narodowych, a także łączy się z ważnymi tropami tradycyjnego, antyliberalnego i rewizjonistycznego dyskursu o Trianon. Niemniej jednak rezultatem tych działań jest przejrzysty przekaz polityczny, który nie tylko jest napędzany dobrze widocznymi, aktualnymi celami politycznymi (współpraca V4 i Europy Środkowej), ale także oddziela politykę pamięci od historycznych odniesień i spuścizny oraz tworzy zestaw płytkich symboli dla całkowitej instrumentalizacji przeszłości, które dowolnie i ponownie łączą się ze sobą, w myśl uproszczonego rozumienia postmodernizmu.(abstrakt oryginalny)
Celem artykułu jest dokonanie ogólnej oceny polityki historycznej Partii Akcji Demokratycznej (Stranka demokratske akcije, SDA) w Bośni i Hercegowinie na przełomie XX i XXI wieku oraz próba (analitycznego) zbadania głównych kierunków tej polityki. Dlatego w artykule postaram się skupić na najważniejszych postaciach historycznych i na poziomie analitycznym wskazać przyczyny odrodzenia tradycji osmańskich w życiu publicznym Bośni i Hercegowiny. Prowadząc rozważania na ten temat, zastanawiam się, które wydarzenia oraz postacie historyczne były promowane, a które cenzurowane przez bośniackich polityków. Jaką rolę w bośniackiej polityce historycznej odegrali Srebrenica oraz lider bośniackich muzułmanów, Alija Izetbegović? Wyniki tych badań wskazują, że to przede wszystkim konflikt w Jugosławii przyczynił się do odrodzenia osmańskich tradycji wśród bośniackich muzułmanów. Dopiero po wojnie polityka historyczna uzyskała wsparcie instytucjonalne i pomagała rządzącej partii mobilizować muzułmański elektorat. Od tego czasu filarem polityki historycznej stała się martyrologia narodu, osmańskie tradycje, ale też kult lidera bośniackich muzułmanów, Aliji Izetbegovicia. Ponadto bośniackie władze zamierzały przekonać mieszkańców Bośni, że okres funkcjonowania komunistycznej Jugosławii przyniósł w ich życiu wiele negatywnych skutków. Ten pejoratywny wizerunek był wspierany w środkach masowego przekazu i w szkolnictwie.(abstrakt oryginalny)
Republika Słowacka jest państwem, które powstało w wyniku rozpadu Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej w dniu 1 stycznia 1993 r. Słowacy nie mają bogatych tradycji własnej państwowości. Przez blisko tysiąc lat ziemie słowackie znajdowały się w orbicie wpływów węgierskich, tworzyli też wspólne państwo z Czechami, jednak to ci drudzy mieli dominującą pozycję. Jedyny okres posiadania własnej państwowości to lata 1939- 1945, czyli funkcjonowanie Państwa Słowackiego / Republiki Słowackiej. Było to jednak państwo satelickie III Rzeszy. Artykuł dotyczy wybranych aspektów polityki historycznej wobec II wojny światowej pojawiających się w dyskursie politycznym w Republice Słowackiej. Analizie zostały poddane kwestie budzące skrajne emocje: słowackie powstanie narodowe oraz Państwo Słowackie / Republika Słowacka. Przeanalizowano również działalność Partii Ludowej - Nasza Słowacja, która jako jedyna odwołuje się do tradycji państwa słowackiego w latach 1939-1945 oraz atakuje Słowackie Powstanie Narodowe. Studiom poddano stenogramy z posiedzeń Słowackiej Rady Narodowej, artykuły prasowe oraz programy poszczególnych partii politycznych, a także wypowiedzi polityków, ze szczególnym uwzględnieniem Partii Ludowej - Nasza Słowacja. W artykule zastosowano metodę komparatystyczną i studium przypadku.(abstrakt oryginalny)
Zagadnienie konfliktów pamięci jest jednym z wyraźniej zarysowanych obszarów we współczesnych polskich dyskursach pamięci. W ich ramach funkcjonuje także nurt herstoryczny, odnoszący się od odkrywania zapomnianej historii kobiet oraz przywracania im należnego miejsca w sferze publicznej, co przekłada się bezpośrednio także na kwestie tożsamości społecznej, narodowej i polityki historycznej. W artykule spróbujemy rozstrzygnąć, czy i na ile herstoria jako podejście badawcze tworzy cezurę w badaniu pamięci i przeszłości. Stawiamy tezę o istnieniu dwóch opozycyjnych nurtów - zwrotów pamięci: alternatywnego i radykalnego, i udowadniamy, że herstoria nie tyle wpisuje się w tę opozycję, ile funkcjonuje w poprzek niej, budując dyskurs pluralistyczny. Ze względu na specyfikę wykorzystywanych w tekście danych i ich transdyscyplinarny charakter oraz biorąc pod uwagę bliskie nam perspektywy badawcze: antropologiczną i politologiczną, swoje badania i wnioski opieramy na Gadamerowskiej hermeneutyce, bez której trudno mówić o interpretacjonizmie, jak i samej herstorii.(abstrakt oryginalny)
Until 1989 Wałbrzych was an important industrial center of Lower Silesia. The system transformation which started in 1989 led to the liquidation of enterprises in the mining, ceramics and textile industries. The city began to be perceived in Poland as a city of high unemployment, illegal shallow coal mines or political corruption. The city authorities began to wonder what events from the past could be helpful in creating its new image. They undertook a number of activities in this regard. The questionnaire was to assess the effectiveness of the city's activities. It was carried out among secondary school students, students and the employees of Wałbrzych city institutions, teachers of Wałbrzych schools and councilors of the City Council. The survey was conducted in October and November 2019. The respondents indicated mainly the activities of the authorities aimed at personalizing local historical policy. The city authorities undertook a number of other initiatives in the field of local remembrance policy. The surveys showed that the initiatives were not known to the inhabitants of Wałbrzych. In the minds of respondents, there were only two historical events, namely May 3 and November 11. To a small extent, they participated in historical ceremonies present in national historical politics (e.g. the Day of the Cursed Soldiers). Apart from the figure of Princess Daisy, most respondents were unable to identify other people important to the region. Although there are a number of organizations and associations in the city, only the Princess Daisy Foundation conducted the eff ective and visible activities in the field of local remembrance policy. Although the respondents declared their interest in history, their knowledge at the local level is low. (original abstract)
The analysis of the Russian-Ukrainian relations case study shows two different models of determining contemporary historical memory. The first (Russian) consists of continuing the imperial traditions in historiography and politics of memory, focused on maintaining the superpower myths of the tsarist and Soviet empires. The second (Ukrainian) points to an attempt by researchers and the political class to escape from the influence of Russian historiography as well as to shape their own national historical narrative and policy of memory, connected with in the European tradition. Geopolitical and historical determinism are the basis of Vladimir Putin's imperial policy, trying to imitate the founders of the tsarist (Peter I) and Soviet (Stalin) empires. The conflict of the Russian imperial historical memory with the Ukrainian one was a significant reason for the aggression of the Russian Federation towards Ukraine. The Russian Federation has chosen an aggressive model of memory policy, treating history as a tool of influence against the so-called near and far abroad. (original abstract)
Polityka historii jest przedmiotem badań, które nad tym fenomenem życia politycznego są nieustannie pogłębiane. W kontekście przestrzeni międzynarodowej istnieje wiele opracowań dotyczących polityki historycznej poszczególnych państw, ale nie ma takich studiów na temat polityki lokalnej i społeczności lokalnych w odniesieniu do ośrodków życia politycznego. Autor zwrócił uwagę na pewne zjawisko polityki historycznej samorządu III RP w perspektywie teorii relacji centrum-peryferia. Niektóre wnioski z badań pozwalają ukazać pewne zjawiska życia politycznego, takie jak: polityczna walka między lokalnymi i krajowymi elitami politycznymi o politykę historyczną; napięcia między centrum a peryferiami; zniszczona pamięć zbiorowa, która jest zależna od różnych przestrzeni życia lokalnego; pamięć zbiorowa pokonana przez "prywatyzację i indywidualizację".(abstrakt oryginalny)
Celem podjętym w artykule jest przedstawienie w bardzo ogólnym zarysie stosunków polsko-żydowskich w latach 1918-2018 oraz ich współczesnego obrazu kształtowanego w ramach dwubiegunowo prowadzonej narracji politycznej, określanej jako heroiczno-nostalgiczna oraz krytyczna. Postaram się wykazać, że opowieści o wspólnych losach, wywierające wpływ na kształtowanie wizerunku naszego narodu, stały się obecnie kolejną linią ideologicznego podziału społeczeństwa polskiego. Trwa nieustający spór o różnym natężeniu na temat występowania antysemityzmu w dziejach niepodległej Polski, a intensywności nabiera przy okazji przywołujących ten problem bieżących wydarzeń, takich jak np. nowelizacja ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej, obchody rocznic wyzwolenia obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, powstania w getcie warszawskim, wydarzeń polskiego Marca 1968 roku. W artykule przedstawię punkty sporne w historiografii wspólnych, polsko-żydowskich, doświadczeń oraz analizę rezonansu medialnego niechlubnych wypadków marcowych, jaki - na łamach tygodników opinii "Polityka" i "Sieci" - powstał wiosną 2018 roku przy okazji obchodów 50. rocznicy tych wydarzeń. (abstrakt oryginalny)
Tematem artykułu jest charakterystyka rozwiniętego w pierwszej dekadzie XXI w. dyskursu polskiej polityki historycznej (polityki pamięci), a także jego ograniczenia. Są nimi - po pierwsze - zewnętrzna opozycja ze strony części środowiska historyków oraz po drugie - wewnętrzne założenia dyskursu (założenie o homogeniczności podmiotu zbiorowej pamięci; założenie o elitarnym charakterze dyskursu; centralne znaczenie kategorii narodu). Alternatywną konceptualizację problemu relacji między historią i pamięcią a polityką można znaleźć między innymi w pracach Michela Foucaulta. (abstrakt oryginalny)
W artykule przedstawiono rolę muzeów historycznych na pamięć zbiorową oraz wpływ na nie polityki historycznej. Tekst zawiera definicję pamięci zbiorowej, jej cechy i funkcje oraz kategoryzację nośników pamięci. W części poświęconej muzeom historycznym autor pokazuje ich znaczenie dla pamięci zbiorowej, ich związek z polityką historyczną oraz ich początki i znaczenie we współczesnej Polsce. Praca zawiera także przegląd głównych inwestycji ostatnich lat w polskim muzealnictwie historycznym.
Polish-Russian relations are an extremely dynamic and changeable phenomenon, especially after Poland's accession to NATO. Despite the fact that the Russian Federation was established only in 1991, the relations discussed in this article have also been influenced by the relations between Poland and the Soviet Union, whose successor was Russia. The aim of this study is to analyse changes in the Polish-Russian relations after 2010. Not only does the paper present the causes of conflicts that have influenced mutual relations, but it also indicates areas that need changing and that may contribute to the warming of relations between Warsaw and Moscow. The method of comparative analysis was applied in the study. The conducted analysis allows stating a significant impact of the Smolensk disaster on the Polish-Russian relations. (original abstract)
Główną kategorią rozważań są wydarzenia związane z polską polityką historyczną wobec Ukrainy, dlatego też nacisk zostanie położony właśnie na te relacje. Gdy przedstawia się ten konstrukt, na początku trzeba odnieść się do istniejących opracowań naukowych traktujących szeroko o polityce historycznej. Niemniej z racji okrojonego obszaru polityki historycznej, jaki autorzy omawiają, przedstawienie teoretyczne tego zakresu opierać się będzie na zasygnalizowaniu, czym on jest sensu largo oraz jakie są jego wymiary. (fragment tekstu)
The author, relying on the concept of nations as imagined communities, sharing the existence of the scientific concepts of "ethnic" and "civil" nations, considers the possibility of the emergence of a single national myth, which could become the most important construct in the formation of national unity in a multinational country. Based on various legislative initiatives, amendments to the Constitution of Russia, considering certain aspects of historical policy in Russia, the author concludes that after 2014, on the background of the Ukrainian crisis, the Syrian crisis, US and European Union's sanctions pressure and political confrontation with the West, the Russian authorities situationally started the mobilisation of public opinion. This policy is capable of producing results only in the short term. Achievement of national unity based on the single national myth, acceptable to most of the Russian society, will require more thorough work and delicate inclusion in the information space, as well as in the educational programs of secondary and higher education.(original abstract)
Spoglądając na uroczystości funeralne w przeszłości (ale również obecnie), ich polityczny wymiar można pokusić się o pewien ich podział i klasyfikację. W artykule na temat sprowadzenia szczątków Stanisława Ignacego Witkiewicza Jagna Rybaczek-Wójcik i Tomasz Wójcik wprowadzili umowne rozróżnienie na pogrzeby artystów (w szerokim znaczeniu) oraz pogrzeby polityków. Owe rozróżnienie wynikało z faktu, że powyższe rodzaje uroczystości uruchamiają odmienne konteksty. Zdaniem badaczy wymowa pogrzebów polityków ma zazwyczaj doraźny charakter, ponadto jest uwikłana we współczesną politykę oraz służy tymczasowym układom politycznym. Pogrzeby ludzi kultury mają bardziej charakter ponadczasowy, stając się składnikami tradycji narodowej osiągają transcendentny wymiar. Jeżeli nawet uwidocznia się w ich trakcie aspekt polityczny, to w "pamięci potomnych szybko się [on] dezaktualizuje" (Rybaczek-Wójcik, Wójcik 1989: 8)(fragment tekstu)
Upadek reżimu komunistycznego w Czechosłowacji w 1989 r. wymagał ustosunkowania się do przeszłości na wielu poziomach. Dotyczy to zwłaszcza rozliczenia z komunizmem. W pierwszych latach po jego upadku przyjętych zostało wiele rozwiązań prawnych, mających na celu wyrównanie rachunków z przeszłością, jednocześnie pozwolono jednak na funkcjonowanie partii komunistycznej. Bardzo nieliczne były wyroki skazujące komunistycznych funkcjonariuszy odpowiedzialnych za zbrodnie, przeprowadzono natomiast wiele zmian symbolicznych. Nieco więcej czasu zajęło stworzenie ram instytucjonalnych - instytucji zajmujących się okresem 1948-1989 w czeskich dziejach. W ostatnich latach można zauważyć ponowny wzrost znaczenia tej tematyki w czeskim życiu publicznym. Celem niniejszego artykułu jest analiza rozwiązań prawnych, formalnych i instytucjonalnych oraz ich funkcjonowania w praktyce Republiki Czeskiej. Badaniom poddane zostały akty prawne, instytucje oraz efekty ich obowiązywania i działania w ostatnich 30 latach.(abstrakt oryginalny)
Niniejszy artykuł dotyczy miejsca Stepana Bandery w ukraińskiej polityce pamięci w latach 2014-2019. Inspirując się najwęższą spośród definicji polityki pamięci zaproponowanych przez Lecha Nijakowskiego, przeprowadziłem analizę działań przedstawicieli ukraińskich władz centralnych i lokalnych odnoszących się do postaci Bandery. Wśród wykorzystanych źródeł znalazły się dokumenty rozmaitych ukraińskich organów władzy, m.in Rady Najwyższej, Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Ministerstwa Oświaty i Nauki Ukrainy, Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej (UIPN), organów władzy samorządowej. Przeanalizowałem też publiczne wypowiedzi ukraińskich polityków, sprawujących w latach 2014-2019 funkcje prezydenta, premiera, przewodniczącego Rady Najwyższej lub ministrów pod kątem tego, czy odnosiły się one do postaci Bandery. W analogiczny sposób przeanalizowałem wypowiedzi prezesa UIPN Wołodymyra Wjatrowycza. Materiały ukraińskich mediów lokalnych pomogły prześledzić działania podejmowane wobec postaci Bandery na poziomie samorządowym. Przeprowadzona analiza jakościowa pokazała, że Bandera odgrywał zauważalną, lecz bynajmniej nie kluczową rolę w ukraińskiej polityce pamięci w badanym okresie. Lider nacjonalizmu opisywany był w kategorii etnocentryzmu, zarazem ilość działań odnoszących się do jego postaci, a podejmowanych przez organy państwa była stosunkowo niewielka. Za główną zmianę jakościową należy uznać wyjście polityki pamięci o Banderze poza Galicję i Wołyń. W badanym okresie na Ukrainie Centralnej, Bukowinie i Zakarpaciu pojawiło kilkadziesiąt ulic Bandery, a rok 2019 został ogłoszony "Rokiem Bandery" na terenie obwodu żytomierskiego.(abstrakt oryginalny)
W artykule omówiona została białoruska tradycja historyczna w odniesieniu do prowadzonej w państwie polityki pamięci. Szczególną uwagę zwrócono na refleksję nad dziedzictwem I Rzeczypospolitej w kontekście fenomenu białorutenizacji. Artykuł składa się z dwóch części. W części pierwszej opisana została historia białoruskiej myśli historycznej w odniesieniu do procesu ewolucji białoruskiej świadomości narodowej i polityki historycznej elit białoruskich. W części drugiej wytypowano i opisano główne nurty tejże myśli pod względem ich nastawienia do białorutenizacji spuścizny I Rzeczypospolitej. Zdaniem autora na Białorusi, po uzyskaniu przez nią niepodległości, rozpoczął się kolejny etap niezmiernie złożonego procesu budowy świadomości narodowej, którego element stanowi konstruowanie dyskursu historycznego przez struktury państwowe.(abstrakt oryginalny)
Pojęcie propagandy historycznej łączy w sobie elementy terminów propaganda i polityka historyczna. Propaganda jest systematycznym wysiłkiem sprowadzającym się do kształtowania opinii społecznej w celu wpływania na jej postawy wobec określonej idei lub grupy. Z kolei polityka historyczna łączy wydarzenia z przeszłości z celami politycznymi, starając się wpłynąć na percepcję historii. Polityka historyczna jest więc interpretacją przeszłości w celach politycznych, niedążącą do obiektywizmu czy prawdy historycznej. Pozostaje częścią działań wielu państw, w tym Federacji Rosyjskiej w ramach prowadzonej przez Kreml wojny informacyjnej. Wojna informacyjna nie posiada jednej powszechnie akceptowanej definicji, będąc interpretowana różnie przez badaczy w Rosji oraz na Zachodzie. Zachodnie definicje skupiają się na militarnym, strategicznym, operacyjnym i taktycznym wykorzystaniu informacji, podczas gdy Rosja traktuje wojnę informacyjną jako wszechstronną kampanię wywierania wpływu, nieograniczoną tylko do czasu wojny. Rosyjska strategia skupia się więc na dezorientacji i paraliżu przeciwnika w znaczeniu sensu largo, w przeciwieństwie do zachodniego modelu opartego na przekonywaniu do danych treści. Rosyjskie działania w obszarze informacyjnym, takie jak rozpowszechnianie dezinformacji za pomocą różnych mediów, mają na celu realizację konkretnych interesów politycznych, często poprzez fałszowanie historii i manipulowanie opinią publiczną. Historia w stosunkach polsko-rosyjskich jest jednym z kluczowych problemów. Rosyjska perspektywa skupia się na takich kwestiach jak brak wdzięczności Polski za wyzwolenie przez Armię Czerwoną oraz ważnych wydarzeniach historycznych, takich jak wojna polsko-bolszewicka. W relacjach bilateralnych zarysowuje się również spór dotyczący II wojny światowej, w którym Rosja dąży do minimalizacji odpowiedzialności Związku Radzieckiego za wybuch wojny i podkreślania swojej roli jako wyzwoliciela Europy. Jednocześnie lansowana jest teza o kluczowej roli Polski jako państwa odpowiedzialnego za rozpoczęcie konfliktu. Kreml prowadzi politykę historyczną w wymiarze międzynarodowym, kształtując w tym kontekście negatywny obraz Polski. Działania te mają na celu ideologiczną konsolidację społeczeństwa rosyjskiego oraz wzmacnianie pozycji międzynarodowej Rosji. (abstrakt oryginalny)
Konferencja "Przywracanie zapomnianej historii" jest jedną z najstarszych prób podjętych w III RP mających na celu obronę wizerunku Polski (i tej części Europy) za granicą, przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych. Od 2006 r. Konferencja organizuje seminaria, początkowo dwa razy w roku, później raz w roku, na których spotykają się autorzy anglojęzycznych podręczników i monografii historycznych z polskimi historykami, recenzującymi ich publikacje. Konferencja zwalcza zachodnie uprzedzenia i stereotypy na temat Polski i Europy Środkowo-Wschodniej, opierając się na źródłach historycznych i dorobku historiografii. Dodatkowo Konferencja umożliwia zwiedzanie Polski, zwłaszcza miejsc związanych z jej historią. Dzięki jej pracy nie tylko usunięto wiele błędów i opacznych interpretacji w recenzowanych książkach, ale też wielokrotnie zdołano zmienić stosunek innych do naszej części świata. W większości są nimi nauczyciele akademiccy, którzy później oddziałują na studentów w salach wykładowych. Cele te Konferencja osiąga przy stosunkowo niewielkich nakładach finansowych.(abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.