Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Central European Federalists : Federaliści Europy Środkowej wobec integracji europejskiej

100%

Indraszczyk A.

Doctrina. Studia społeczno-polityczne

|

2013

|

nr 10

85-102

Central European Federal Youth Movement i wykształcony z niego Central European Federalists były organizacjami założonymi przez emigrantów z państw środkowoeuropejskich, których łączyło poparcie dla idei integracji europejskiej. Organizacje te przez cały okres swojej działalności propagowały idee integracyjne, przede wszystkim w formie federacyjnej. Jednakże podczas zastoju prac nad pogłębianiem integracji w latach 50 i 60 XX wieku CEF popierało także idee Charles'a de Gaulle'a konfederacji pod nazwą "Europa Ojczyzn". CEF uznał, że zawiązanie konfederacji może być naturalnym etapem w procesie wykształcania się federacji europejskiej. Członkowie CEF wierzyli, że integracja Europy jest jedynym ratunkiem dla wolności wszystkich państw europejskich, szczególnie dla państw środkowoeuropejskich zależnych od ZSRR. Swój program prezentowano na różnych spotkaniach, konferencjach, w czasopismach.(abstrakt oryginalny)

2

Polska, Niemcy, Francja - naczynia połączone

100%

Krzemiński A.

Studia i Analizy - Fundacja Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji

|

1999

|

nr 7

57-68

3

Droga Europy Środkowej do Unii Europejskiej

100%

Zieleniec J.

Studia i Analizy - Fundacja Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji

|

1999

|

nr 7

81-85

4

(Nie) dobry mechanizm prezydencji, czyli problem przewodnictwa w Unii Europejskiej w latach 1957-2017

100%

Cymbranowicz K.

Myśl Ekonomiczna i Polityczna

|

2018

|

nr 2 (61)

228-254

Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie procesu kształtowania się i reformowania mechanizmu Prezydencji w Radzie od czasu przejęcia i ratyfikowania Traktatów Rzymskich po reformę lizbońską. "Ojcowie założyciele", jak i późniejsi inicjatorzy i twórcy traktatów ustanawiających Wspólnoty i Unię Europejską, nie przypisywali mechanizmowi Prezydencji w Radzie dużej roli. Z jednej strony, sprawowanie przewodnictwa we wspólnotowej, a następnie unijnej strukturze instytucjonalnej było traktowane jako swoistego rodzaju instrument "technicznego" zarządzania różnymi składami Rady i jej organami przygotowawczymi na określony czas i w ustalonej kolejności. Z drugiej strony, Prezydencja była postrzegana przez państwa członkowskie jako formalny wykaz równości wszystkich członków Unii Europejskiej. Jednakże należy mieć na uwadze fakt, że wraz z rozwojem procesów poszerzania i pogłębiania integracji w Europie, pozycja i rola Prezydencji, jako mechanizmu funkcjonowania Unii Europejskiej, wciąż rosła. Z czasem zaczęły pojawiać się nowe plany i propozycje usprawnienia tego mechanizmu, aby zachować ciągłość zarządzania i podnieść efektywność procesu decyzyjnego w Unii Europejskiej. Zasadnicza funkcja Prezydencji w Radzie polega na ustalaniu agendy działania Unii, zarządzaniu pracami Rady i jej organów pomocniczych, reprezentowaniu Rady w stosunkach z pozostałymi instytucjami i organami unijnymi oraz reprezentowaniu Unii w stosunkach z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi. Zatem Prezydencja w Radzie de facto polega na doprowadzaniu do kompromisu w toku prac instytucji i organów unijnych oraz wypracowywaniu i podejmowaniu decyzji w coraz to liczniejszej grupie państw członkowskich. Przewodnictwo w Radzie stanowi niejako formalny wykaz ich równości. Analizując historię rozwoju mechanizmu Prezydencji w Radzie, można stwierdzić, że ewoluował on wraz z procesem pogłębiania i poszerzania integracji europejskiej i był przez te procesy kształtowany. Na ciągu ostatnich 60-65 lat wielokrotnie uległ on zmianie, aby dostosować się do nowych warunków, wyzwań i zagrożeń integracji europejskiej. (abstrakt oryginalny)

5

Najważniejsze problemy Macedonii w procesie integracji z Unią Europejską

100%

Karadzoski M., Adamczyk A.

Studia Europejskie / Centrum Europejskie Uniwersytetu Warszawskiego

|

2015

|

nr 2

27-43

Podejmowane przez Macedonię próby wejścia do grona państw unijnych do tej pory się nie powiodły. Mimo przeprowadzenia wielu reform politycznych, ekonomicznych i społecznych kraj ten wciąż nie doczekał się zaproszenia do rozpoczęcia negocjacji. Przyczyną jest oczywiście głównie sprzeciw Grecji i utrudnienia ze strony Bułgarii. Winą za ciągłe trzymanie Macedonii w "przedpokoju" nie można jednak obarczać wyłącznie wspomnianych jej sąsiadów. Część ekspertów jest zdania, że prounijne deklaracje Wewnętrznej Macedońskiej Organizacji Rewolucyjnej - Demokratycznej Partii Macedońskiej Jedności Narodowej (VMRO - Democratic Party for Macedonian National Unity), z premierem Gruevskim na czele, utrzymującej się przy władzy od 2006 r., nigdy nie były szczere. Głosiła raczej hasła "integration - yes, but not under EU terms". Analizując jej działania, można dojść do wniosku, że nie dąży ona do pojednania z sąsiadami. Przeciwnie - zabiega o poparcie wyborców, grając na ich patriotyzmie, głosząc hasła zagrożenia tożsamości narodowej. A Macedończycy czują się zmęczeni i upokorzeni przeciągającym się oczekiwaniem na decyzję UE o rozpoczęciu negocjacji. Brak wyraźnej perspektywy członkostwa prowadzi do nasilenia nastrojów nacjonalistycznych. Społeczność albańska, która ma dość liberalny stosunek do nazwy państwa, protestuje przeciw posunięciom rządu. Politycy nie wytrzymują próby czasu i zapominają o wdrażaniu reform. Macedonia jest coraz częściej krytykowana za obniżenie standardów demokratycznych, naruszanie wolności mediów, korupcję i nepotyzm. Na jej drodze do UE stoi już nie tylko spór z Grecją i Bułgarią, lecz także łamanie wartości europejskich.(fragment tekstu)

6

Wkład polskich myślicieli w rozwój idei integracji europejskiej

100%

Kawalec M.

Zeszyty Naukowe / Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie

|

2017

|

nr 6 (966)

79-88

Idea zjednoczenia Europy pod wspólną władzą centralną ma swój rodowód w czasach znacznie wcześniejszych niż powszechnie przyjmowane jako początek integracji, a utożsamiane niejednokrotnie z powstaniem dzisiejszej Unii Europejskiej. Początek scalania kontynentu europejskiego to nie tylko plan Schumana, lecz także wielokrotne próby pokojowego lub w drodze podboju skupiania pod wspólną władzą kolejnych terytoriów Europy, począwszy od greckich polis czy rzymskiego imperium. Rozwój idei integracji europejskiej nie może być ograniczany wyłącznie do państw Europy Zachodniej. Historia pokazuje, że znaczący wkład w rozwój idei mają również polscy myśliciele. Idea ta inspirowała Polaków co najmniej od XVI w. Wiele z przedstawionych propozycji należy ocenić jako niezwykle aktualne. Celem artykułu jest zarysowanie wkładu polskich myślicieli w rozwój idei integracji europejskiej. (abstrakt oryginalny)

7

Specyfika wschodniego rozszerzenia Unii Europejskiej

100%

Bąba W.

Zeszyty Naukowe / Akademia Ekonomiczna w Krakowie

|

2006

|

nr 701

25-43

Omówiono rozszerzenie Wspólnot Europejskich w aspekcie historycznym. Przedstawiono krótką charakterystykę krajów kandydackich. Zamieszczono ocenę procesu akcesyjnego.

8

Przesłanki powojennej polityki europejskiej Konrada Adenauera. Perspektywa realistyczna

100%

Madeja A.

Studia Europejskie / Centrum Europejskie Uniwersytetu Warszawskiego

|

2017

|

nr 1

231-252

Postać pierwszego kanclerza powojennych Niemiec Zachodnich znana jest polskiemu Czytelnikowi. Z jednej strony kojarzona jest z dość trudnymi relacjami polsko-niemieckimi do połowy lat 60. ubiegłego stulecia. Nie pozostaje to bez niekorzystnego wpływu na ocenę sylwetki Adenauera, postrzeganego jako "odwetowiec" i "rewizjonista" marzący o przywróceniu niemieckiego panowania na Wschodzie. Z drugiej strony współcześnie bardzo często wspomina się kanclerza w kontekście powołania powojennych struktur współpracy międzynarodowej, szczególnie zaś trzech Wspólnot Europejskich. W świetle tych wypowiedzi Konrad Adenauer jawi się prawdziwym "świętym europejskim", który wraz z innymi mężami stanu przedkładał ideały nad bieżące interesy polityczne. Niniejszy artykuł służyć ma odnalezieniu "punktu równowagi" między tymi dwoma skrajnymi poglądami w kontekście europejskiej polityki kanclerza.(fragment tekstu)

9

Ewolucja polityki europejskiej Szwajcarii

100%

Smolaga M.

Stosunki Międzynarodowe

|

2009

|

40

|

nr 3/4

231-247

Polityka zewnętrzna, lub zamiennie polityka zagraniczna, w szerszym ujęciu oznacza m.in. proces zabezpieczania własnych interesów narodowych, tj. interesów suwerennego państwa i jego społeczeństwa w środowisku międzynarodowym. Politykę zagraniczną współtworzą dziedziny relacji zewnętrznych państwa, które poza dyplomacją, obejmują również inne aspekty życia społeczno-gospodarczego kraju, w tym kulturę, bezpieczeństwo i politykę handlową, a także dziedziny mniej związane z państwowością, jak turystykę i promocję kraju. Relacje międzynarodowe umożliwiają każdemu suwerennemu państwu wykorzystywanie takich działań, które obok bezpośredniej ochrony interesów, mają także na celu utrzymanie niezależności i tożsamości narodowej. Kryteria te powodują, że polityka zagraniczna charakteryzuje się większą możliwością i swobodą podejmowania decyzji politycznych, a jej zasady są z reguły wyraźnie odseparowane od pozostałych obszarów aktywności państwowej. (fragment tekstu)

10

Korzyści i obciążenia wynikające z przystąpienia Polski do Unii Europejskiej

100%

Sporek T.

Prace Naukowe / Akademia Ekonomiczna w Katowicach

|

2001

|

Droga Polski do Unii Europejskiej. Negocjacje, dyplomacja i różnice kulturowe

77-88

Przedstawiono zmiany jakie przyniesie poszerzenie Unii. Omówiono skutki przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Przybliżono ekonomiczne i pozaekonomiczne konsekwencje członkostwa, korzyści i szanse, koszty i zagrożenia.

11

Geneza i kształtowanie się wspólnej polityki energetycznej Unii Europejskiej

100%

Vallebona M.

Myśl Ekonomiczna i Polityczna

|

2015

|

nr 1 (48)

92-112

Jakie były początki funkcjonowania wspólnej polityki energetycznej Unii Europejskiej? Jaki był udział polityki energetycznej w rozwoju integracji europejskiej na poszczególnych jej etapach? Jakie wnioski niesie to dla dalszych projektów integracyjnych oraz dla przyszłości unijnej polityki energetycznej? Niniejszy artykuł jest próbą znalezienia odpowiedzi na powyższe pytania poprzez przedstawienie zarysu historycznego oraz genezy wspólnej polityki energetycznej Unii Europejskiej. Jego celem jest więc analiza historii rozwoju wspólnej polityki energetycznej od podpisania Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali w 1951 roku do stanu przed podpisaniem Traktatu Lizbońskiego w 2007 roku. Autorka zwraca szczególną uwagę na czynniki dynamizujące proces, tzw. motory procesu integracji (w tym rolę rynku) oraz na czynniki sukcesu (m.in. rolę instytucji i prawa), uwzględniając specyficzną rolę elementów zewnętrznych (jak polityka zagraniczna czy sytuacja ekonomiczna na rynkach globalnych). W artykule opisano również ewolucję celów wspólnej polityki energetycznej i przedstawiono przyczyny oraz okoliczności ich powstania, a także, w zakończeniu, wskazano na potrzebną równowagę między poszczególnymi celami. W ostatniej części artykułu autorka przedstawia swoje obserwacje, które mają znaczenie zarówno dla analizy dzisiejszych problemów energetycznych Europy, jaki i dla przyszłości rozwoju unijnej polityki energetycznej. (abstrakt oryginalny)

12

Stanisław Staszic - polski pionier idei integracji europejskiej

100%

Bochenek M.

Ekonomia i Prawo

|

2012

|

9

|

nr 2 Procesy integracyjne i dezintegracyjne we współczesnej gospodarce. Cz. 3, Procesy integracyjne i dezintegracyjne w Unii Europejskiej

109-123

Stanisław Staszic był wychowawcą i mężem stanu, tłumaczem, pisarzem politycznym, filozofem, działaczem gospodarczym, filantropem, pacyfistą, podróżnikiem i geologiem. Dzięki spekulacjom i oszczędnościom zgromadził milionowy majątek, który przeznaczył na cele publiczne. W opublikowanym w latach 1819-1820 (a pisanym w latach 1791-1814) poemacie dydaktycznym pt. Ród ludzki S. Staszic przedstawił nie tylko fazy rozwoju ludzkości, ale również - jako pierwszy w nauce polskiej - ideę zrzeszenia powszechnego narodów. Chociaż wcześniejsze próby zjednoczenia Europy (podejmowane przez starożytnych Greków, Rzymian, Karola Wielkiego i Napoleona Bonaparte) zakończyły się fiaskiem, narody europejskie dojrzały od nowej organizacji politycznej. S. Staszic uważał, że zrzeszenie narodów zapewni trwały pokój oraz stworzy warunki do rozwoju całej gospodarki. (abstrakt oryginalny)

13

Totgesagte leben länger! Die Konstruktion der Europäischen Union

100%

Wagner H.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2013

|

nr 4 Strategiczne wyzwania międzynarodowej roli Polski w drugiej dekadzie XXI w.

233-246

14

Polityka informacyjna Wspólnot i Unii Europejskiej w sprawozdaniach za lata 1958-2007 : część 2. (Lata 1993-2007)

75%

Ogonowska A.

Studia Europejskie / Centrum Europejskie Uniwersytetu Warszawskiego

|

2009

|

nr 1

121-139

Artykuł jest wynikiem badań autora nad polityką informacyjną Wspólnot Europejskich i Unii Europejskiej, przeprowadzonych na podstawie 50 europejskich rocznych sprawozdań Komisji w sprawie działań WE i UE. Przeanalizowano części sprawozdań poświęcone działalności informacyjnej, w celu nakreślenie historii polityki informacyjnej Unii i podzielono ją na kilka okresów. Część pierwsza badań obejmuje lata 1958 -1999, druga część lata 1993-2007. W artykule omówiono drugi okres, w którym stosunek do działalności informacyjnej przeszedł gruntowną transformację. W omawianym okresie rozwinięto działalność informacyjną na niespotykaną dotąd skalę i wyraźnie zwiększono liczbę rozpowszechnianych informacji

15

Suwerenność państwa w koncepcji integracyjnej Alcide De Gasperiego

75%

Madeja A.

Studia Europejskie / Centrum Europejskie Uniwersytetu Warszawskiego

|

2013

|

nr 4

9-30

Alcide De Gasperi (1881-1954) zajmuje niekwestionowane miejsce w gronie europejskich "Ojców Założycieli". Nie podważając tego twierdzenia ani nie ujmując niczego talentom De Gasperiego, uznać jednak musimy, że nigdy nie zaprezentował dopracowanych założeń teoretycznych własnego autorstwa, zwłaszcza zaś odnoszących się do szczegółowych rozwiązań prawno-ustrojowych. Zwykł raczej komentować swe konkretne poczynania, co znajdowało odzwierciedlenie w treści jego osobistych zapisków bądź listów do bliskich i współpracowników. Nadawało to jego rozważaniom politycznym bardzo konkretny charakter i czyniło zeń raczej "myślącego polityka" niźli myśliciela politycznego.(fragment tekstu)

16

Ekonomiczne aspekty integracji wybranych państw Europy Środkowo-Wschodniej

75%

Siemiątkowski P., Cieślik E., Jankowska E., Górniewicz G., Piotrowicz A., Redo M., Redo J.

Torun International Studies

|

2015

|

seria: Monografia

201

Za najważniejsze wydarzenie w historii rozwoju Unii Europejskiej (UE) należy uznać tzw. "wschodnie rozszerzenie", kiedy do organizacji przystąpiły kraje pozostające przez pół wieku za Żelazną Kurtyną. Świętowanie dziesiątej rocznicy pierwszego rozszerzenia partnerstwa gospodarczo-politycznego o europejskie kraje postsocjalistyczne (1 maja 2014 roku) stało się dobrą okazją do refleksji nad korzyściami i stratami wynikającymi z tego poszerzenia dla regionu Europy ŚrodkowoWschodniej (EŚW), czyli sporządzenia swoistego bilansu integracji. W tym kontekście należy spróbować udzielić odpowiedzi na fundamentalne pytanie: jak bardzo akcesja do struktur unijnych zmieniła gospodarki i społeczeństwa krajów postsocjalistycznych. Postawiony problem cechuje się kompleksowością i wieloaspektowością, stąd w jego prawidłowym rozwikłaniu należałoby zestawić i przeanalizować wszystkie wymiary integracji (polityczne, ekonomiczne, społeczne, instytucjonalne). Nie bez znaczenia dla kształtowania się systemów ekonomicznych badanych krajów pozostają również interakcje międzynarodowe oraz sieci powiązań kapitałowych, handlowych i migracyjnych. Ujęcie wymienionych obszarów integracji pozwoliłoby uzyskać możliwie najbardziej koherentny obraz skutków akcesji do UE dla regionu EŚW. Sprostanie takiemu zadaniu stanowi niewątpliwie duże wyzwanie. Stąd misją opracowania stało się ukazanie ekonomicznych i społecznych następstw przystąpienia krajów EŚW do UE. (abstrakt oryginalny)

17

Włoskie koncepcje Euroafryki na tle procesu integracji europejskiej w latach 1945-1957

75%

Fijał M. M.

Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Turystyki i Ekologii

|

2017

|

R. VI, t. 12, nr 2

149-167

Region Morza Śródziemnego, uważany za jednej najbardziej znaczących regionów geopolitycznych świata, nie pozostawał obojętną kwestią w procesie integracji europejskiej. Włochy z racji swojego położenia geograficznego, stanowiącego niejako połączenie Europy z Afryką, często podejmowały projekty dotyczące kooperacji tych dwóch kontynentów. Jednym z nich był projekt Euroafryki, uważany za geopolityczno-kulturalną perspektywę upatrującą odrodzenie się powojennej Europy w nawiązywaniu relacji z Afryką. (abstrakt oryginalny)

18

Hiszpania w Unii Europejskiej

75%

Mizerska-Wrotkowska M.

Stosunki Międzynarodowe

|

2012

|

46

|

nr 2

177-203

Hiszpania, ze względu na swoje położenie geograficzne na półwyspie oddzielonym od Francji pasmem Pirenejów, wykazywała często tendencje do izolowania się od reszty kontynentu. Pierwszy okres jej separowania się miał początek w VIII wieku wraz z inwazją Arabów. Od tamtej pory przez osiem wieków państwo zmagało się z rekonkwistą. Również w XX wieku Hiszpania była izolowana na arenie międzynarodowej. Państwo to nie wzięło udziału w II wojnie światowej. Jednak mocarstwa zwycięskie nie chciały włączyć Hiszpanii do budowania powojennego ładu międzynarodowego świadome, że to Niemcy i Włochy przyczyniły się do objęcia autorytarnych rządów przez generała Francisco Franco. Karą za poparcie podczas wojny zbrodniczych reżimów oraz brak demokracji po wojnie było m.in. niedopuszczenie Hiszpanii do konferencji założycielskiej ONZ w San Francisco w czerwcu 1945 r. oraz nieobjęcie jej Planem Marshalla w 1947 r. Hiszpania nie została też przyjęta do Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej (OEEC), która nie tylko zajmowała się dystrybucją amerykańskiej pomocy, ale także wspomagała wymianę handlową. Ze względu na autorytarny system rządów, Hiszpania nie została zaproszona do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, Euratomu i Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu. (fragment tekstu)

19

Reformy na jubileusz: Unia Europejska w 50. i 60. rocznicę podpisania traktatów rzymskich

75%

Szymańska J.

Sprawy Międzynarodowe

|

2017

|

nr 4

112-134

Referendum w sprawie brexitu otworzyło nowy etap w historii Unii Europejskiej. Polityczny kryzys związany z wychodzeniem Zjednoczonego Królestwa z UE ożywił debatę na temat formy organizacji, skłaniając decydentów i urzędników europejskich do inicjowania reform, które mogłyby przywrócić wiarę obywateli w projekt europejski i przeciwdziałać kolejnym referendom w sprawie opuszczenia Unii. Potrzeba reformy wybrzmiała wyraźnie w deklaracji przyjętej w marcu 2017 r. w 60. rocznicę podpisania traktatów rzymskich. Dekadę wcześniej, po kryzysie związanym z nieudaną ratyfikacją konstytucji dla Europy (TK), Unia Europejska mierzyła się z podobnym wyzwaniem. Proces reformowania UE zwieńczyło wówczas - zapowiedziane w deklaracji berlińskiej - przyjęcie traktatu rewizyjnego (traktatu lizbońskiego -TL). Przypieczętował on jedność członków organizacji i kierunek dalszej integracji. W trwającej obecnie dyskusji powracają koncepcje zróżnicowanej integracji {differentiated integration). I choć nie brakuje głosów o potrzebie utrzymania jednolitego kursu Unii, coraz głośniej wybrzmiewają wezwania do ostatecznego zerwania ze "wspólnotową ortodoksją". Nasuwają się zatem pytania: czy w myśleniu o integracji europejskiej jesteśmy świadkami przejścia od wyrażonej już w traktatach rzymskich, a konsekwentnie pod-trzymanej w traktacie lizbońskim, idei ever closer Union do koncepcji ever more differentiated Union; czy zróżnicowanie przestaje być odstępstwem, a staje się regułą; i jakie konsekwencje ta zmiana niesie? Celem artykułu jest przedstawienie stanu debaty nad reformą UE w 50. i 60. rocznicę podpisania traktatów rzymskich. Punktem wyjścia są jubileuszowe deklaracje z Berlina (2007) i Rzymu (2017) oraz zgłaszane projekty reform. Analiza zmierza do sformułowania wniosków dotyczących dalszego kierunku rozwoju projektu integracyjnego. Poprzedzają charakterystyka uwarunkowań społeczno-politycznych dyskusji w latach 2007 i 2017. (fragment tekstu)

20

Determinants of Demand in Individual Transport with Particular Reference to Spatial Aspect

75%

Rudenko L., Lisovsky S., Maruniak E., Farion Y.

Europa XXI

|

2016

|

30 Territorial Uncertainty as a Challenge for Regional Policy in Europe

89-107

Ukraine is going through a complex process of transformational changes. It occurs under the Russian aggression in Donbas and Crimea occupation and with simultaneous aggravation in the global geopolitical situation, emergence of the new confrontation lines and conflicts. Due to some complex factors, Ukraine has overcome a significant number of challenges, including the one in the area of spatial development. The today's consequences include among others significant polarization of regional development as well as urgent problems of specific areas development (remote regions, coastal zones and mountain area). The paper's objective is to analyze the framework conditions and key features of spatial integration of Ukraine as a basis for Sustainable Spatial Development Strategy implementation.(original abstract)