Od ponad dwóch dekad innowacje społeczne budzą zainteresowanie środowiska akademickiego, decydentów publicznych, jak i praktyków, choć sam termin pojawił się w literaturze znacznie wcześniej (Edwards-Schachter i Wallace, 2017; Ayob i in., 2016). Mimo iż nie został on dotychczas precyzyjnie zdefiniowany, to stał się popularnym hasłem, zwrotem (buzzword) (Pol i Ville, 2009). Za jego pomocą opisuje się nowatorskie, wielopłaszczyznowe działania w sektorze komercyjnym, społecznym, publicznym podejmowane w celu wywołania zmiany społecznej (Le Ber i Branzei, 2010; Edwards-Schachter i Wallace, 2017), zwiększania zdolności obywateli, społeczeństw, różnych grup interesariuszy do działania, wprowadzenia zmian lub/i wywierania wpływu na środowisko (Segarra-Oña i in., 2017). Zmiany te służą zaspokojeniu ludzkich potrzeb i celów lub rozwiązaniu istotnego społecznie problemu (van der Have i Rubalcaba, 2016; Cajaiba-Santana, 2014). Badania bibliometryczne poświęcone innowacjom społecznym ukazują wieloaspektowość pojęcia oraz jego ewolucję w czasie (Edwards-Schachter i Wallace, 2017; Ayob i in., 2016). Uogólniając termin ten oznacza innowacje biorące udział w procesie zmiany społecznej (Edwards--Schachter i Wallace, 2017; Cajaiba-Santana, 2014). Definicje funkcjonujące w literaturze akcentują cechy odróżniające je od innowacji komercyjnych (Pol i Ville, 2009; Phillips i in., 2014), ich cele (Mulgan, 2012), zaangażowanych w nie interesariuszy (Segarra-Ona i in., 2017), rodzaj generowa-nych wartości i wyników (Păunescu, 2014; Wyman, 2016), relacje między systemami społecznymi i technologicznymi (Misuraca i Pasi, 2019) oraz sam proces, przebieg innowacji (Oeij i in., 2019; Murray i in., 2010). Innowacje społeczne są stosunkowo młodym obszarem badań, który aspiruje do uznania go za nową dziedzinę wiedzy. Jako obszar badawczy charakteryzuje się niejednoznacznością pojęciową i rozbieżnością w definiowaniu zjawiska, co hamuje kumulację wiedzy i rozwój badań (van der Haven i Rubalcaba, 2016). Tematyka ta jest podejmowana w uznanych na świecie czasopismach z różnych dziedzin (The Entrepreneurship Theory and Practice, The Journal of Business Research, The Urban Studies, The Journal of Business Ethics), jak też omawiana w wydawnictwach stosunkowo nowych lub/i branżowych (np. The Journal of Social Entrepreneurship, The Stanford Social Innovation Review).Badacze identyfikują odmienne podejścia, wymiary, perspektywy, ramy teoretyczne do opisywania i wyjaśniania innowacji społecznych. W literaturze wyróżnia się dwie szkoły (podejścia) do innowacji społecznych: normatywne i użytkowe (Ayobe i in., 2016) oraz trzy wymiary zjawiska: zaspokajanie potrzeb ludzkich, zmiany w relacjach społecznych oraz empowerment w postaci zwiększania zdolności społeczno-politycznych jednostek i społeczności oraz ich dostępu do zasobów (Moulaert i in., 2005). Ponadto identyfikuje się różne ramy teoretyczne, które pozwalają lepiej zrozumieć i opisać istotę, przesłanki, przebieg oraz rezultaty innowacji społecznych. Główne perspektywy wykorzystywane do poznania innowacji społecznych to: przedsiębiorczość społeczna (social entrepreneurship), zmiana społeczna (social change), tworzenie wartości społecznej (social value creation), rozwój terytorialny (territorial development), psychologia społeczności (community psychology), ekonomia dobrobytu (welfare economics), teorie instytucjonalne (institutional theory), teoria strukturalizacji (structuration theory), badania nad kreatywnością (creativity research), wyzwania społeczne i socjalne (social and societal challenges) (van der Haven i Rubalcaba, 2016), teorie instytucjonalne (Logue, 2019). (fragment tekstu)