Audyt wewnętrzny funkcjonuje w przestrzeni publicznej od wielu lat. Szczególne znaczenie dla propagowania tego zawodu miało powołanie w 1942 r. Instytutu Audytorów Wewnętrznych, który rozpowszechnił jego definicję, funkcje, zdefiniował zakres prac, wprowadził programy certyfikacyjne i certyfikaty rozpoznawalne na całym świecie. To jego określenie audytu wewnętrznego jako niezależnego i obiektywnego, wewnętrznego eksperta (rozumianego również jako zespół osób), który w sposób niezależny i obiektywny świadczy usługi doradcze, przysparzając wartość i usprawnienia działalności organizacji, spowodowało wyróżnienie zawodu audytora wewnętrznego. Jednak należy pamiętać, że patrząc szerzej przez pryzmat specyfiki branży, w której zatrudniony jest audytor, wymagania co do kwalifikacji doradcy mogą się różnić. Oczywiście jest to również uzależnione od wymogów prawnych, które wprowadzają obowiązki i wymagania w tym zakresie. Jednak niezależnie od nich, najistotniejsza wydaje się jakość świadczonego doradztwa. Dla każdego kierownika jednostki niezależnie od sektora, w którym funkcjonuje, te wymagania mogą być nieco inaczej postrzegane. Istotnym czynnikiem, który ma wpływ na ocenę jakości usług, są wiedza audytora wewnętrznego i jego umiejętności jej przekazania. Wymagają one ciągłego aktualizowania, zapoznawania się z nowymi trendami, doskonalenia warsztatu. Aby przyjrzeć się tym aspektom przez pryzmat wymagań, kwalifikacji i certyfikatów, które zostały określone w Polsce dla różnych sektorów, należy najpierw je zidentyfikować, uwzględniając obowiązujące uregulowania. Na potrzeby niniejszego rozdziału przyjęto podział na jednostki sektora finansów publicznych, jednostki zainteresowania publicznego, spółki giełdowe i przedsiębiorstwa prywatne inne niż spółki giełdowe. Celem rozdziału jest dokonanie przeglądu wymagań prawnych w Polsce dotyczących zawodu audytora wewnętrznego w aspekcie doskonalenia tego zawodu.(abstrakt oryginalny)