Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 43

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Judge independence
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Postanowieniem z 8 kwietnia 2020 r. wydanym w sprawie Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, C-791/19 R, Wielka Izba Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawiesiła stosowanie przepisów ustawy o Sądzie Najwyższym stanowiących podstawę właściwości Izby Dyscyplinarnej w sprawach dyscyplinarnych sędziów oraz postanowiła o powstrzymaniu się od przekazywania spraw zawisłych przed tą Izbą do rozpoznania składowi niespełniającemu wymogów niezależności wynikających z prawa Unii Europejskiej. (abstrakt oryginalny)
Artykuł dotyczy tezy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2021 r., sygn. III FSK 3626/21, a także jej uzasadnienia. Koncentruje się na fundamentalnych wadach, a mianowicie na: 1) błędnym założeniu, że Krajowa Rada Sądownictwa jest organem konstytucyjnym samorządu sędziowskiego (przeczy temu treść art. 187 ust. 1 Konstytucji RP); 2) błędnym uznaniu, że odwołanie wybieranych członków Rady, sędziów przed upływem ich czteroletniej kadencji jest wadliwością postępowania, podczas gdy jest to jaskrawe i bezdyskusyjne złamanie art. 187 ust. 3 Konstytucji RP; 3) bezpodstawnym przyjęciu, że Prezydent RP ma prawne podstawy do prowadzenia własnego merytorycznego postępowania, które weryfikuje zgłoszone przez Radę kandydatury na stanowiska sędziowskie; 4) nieuprawnionym stawianiu znaku równości pomiędzy KRS a "nową KRS"; 5) wadliwym zastosowaniu testu Astradssona.(abstrakt oryginalny)
Artykuł stanowi polemikę z tekstem A. Gomułowicza pt. Rysa na obliczu Temidy ("Kwartalnik Prawa Podatkowego" 2022, nr 2, s. 29-38), który jest krytyczną, acz swoistą glosą do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2021 r. (III FSK 3626/21) odnoszącego się do powołań sędziowskich (asesorskich) z udziałem obecnej KRS. Jest to glosa napisana w formie publicystyki prawniczej, połączonej dodatkowo z wykładem prawa konstytucyjnego, którego precyzja pozostawia wiele do życzenia. W efekcie w artykule pojawia się szereg tez stawianych nader swobodnie, co czyni je bardziej zbiorem refleksji luźno zainspirowanych wyrokiem NSA niż spójnym prawniczo wywodem (np. dotyczących testu Astradsson), albo tez stawianych z pominięciem dorobku orzeczniczego Trybunału Konstytucyjnego oraz doktryny prawa konstytucyjnego (np. w odniesieniu do prerogatywy Prezydenta RP). W rezultacie uznać należy, że autor nazbyt pobieżnie traktuje podjętą w wyroku NSA problematykę - raczej ogłasza tylko swoje przekonania, niż próbuje je udowadniać. W ten sposób jednak nie ma szans zbliżenia się do prawdy, którą - jak deklaruje - ceni sobie bardziej od przyjaźni.(abstrakt oryginalny)
W prawie Unii Europejskiej nie są dopuszczalne przepisy krajowe, z których wynikałoby, że sędziowie krajowi mogą być narażeni na postępowania dyscyplinarne z powodu wystąpienia do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z odesłaniem prejudycjalnym. Sama bowiem wizja wszczęcia w danym wypadku postępowania dyscyplinarnego z powodu takiego wystąpienia lub zdecydowania się na późniejsze podtrzymanie go może negatywnie wpłynąć na faktyczne wykonywanie przez sędziów krajowych uprawnienia i funkcji, o których mowa powyżej. Jednakże 26 marca 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Sąd Okręgowy w Łodzi i przez Sąd Okręgowy w Warszawie są niedopuszczalne. Autor wyjaśnia powody uzasadniające powyższe rozstrzygnięcie. (abstrakt oryginalny)
Artykuł ma na celu analizę podobieństw i różnic Konstytucji Republiki Litewskiej z 1992 r. i Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r., związanych ze statusem konstytucyjnym władzy sądowniczej. Artykuł składa się z trzech części: I. miejsce władzy sądowniczej w konstytucjach Polski i Litwy, II. litewski Sąd Konstytucyjny i polski Trybunał Konstytucyjny oraz III. specjalna instytucja sędziowska zgodnie z Konstytucją Litwy oraz Krajowa Rada Sądownictwa zgodnie z Konstytucją Polski. Z przeprowadzonego badania wynika, że status konstytucyjny władzy sądowniczej w obu konstytucjach jest w dużej mierze podobny, można jednak wyodrębnić wskazane poniżej różnice i dokonać następujących uogólnień: 1. Konstytucja Polski przewiduje sądy wojskowe, które rozpoznają sprawy karne przeciwko funkcjonariuszom Ministerstwa Obrony Narodowej, podczas gdy Konstytucja Litwy nie przewiduje takich sądów. Ponadto, Konstytucja Polski określa dwa rodzaje organów sądowych: sądy i trybunały, w tym Trybunał Konstytucyjny. Tymczasem Konstytucja Litwy nie przewiduje trybunału, a instytucją nadzoru konstytucyjnego jest Sąd Konstytucyjny. 2. Konstytucja Litwy zakłada podwójny sposób odwoływania sędziów sądów wyższych instancji po uznaniu, że swoimi działaniami sprzeniewierzyli się godności sędziego: 1) sędzia Sądu Najwyższego może zostać odwołany uchwałą Sejmu, a sędzia sądu apelacyjnego - dekretem Prezydenta lub 2) sędziowie tych sądów mogą podlegać procedurze impeachmentu przed Sejmem. Tymczasem Konstytucja Polski nie przewiduje odwołania sędziów w drodze impeachmentu. 3. Sąd Konstytucyjny na Litwie i Trybunał Konstytucyjny w Polsce w szerokim sensie stanowią część władzy sądowniczej. Funkcje tych organów nadzoru konstytucyjnego są w zasadzie bardzo podobne, główna zaś różnica polega na tym, że znacznie szerszy krąg podmiotów ma prawo zwrócić się do Trybunału Konstytucyjnego w Polsce niż do Sądu Konstytucyjnego na Litwie o abstrakcyjną kontrolę konstytucyjną aktów prawnych. Z drugiej strony, Trybunał Konstytucyjny w Polsce nie ma kompetencji do składania opinii dotyczących działań funkcjonariuszy, wobec których wszczęto procedurę impeachmentu oraz w sprawie naruszeń ustaw o ordynacji wyborczej. Wreszcie, zgodnie z prawem powszechnym co najmniej jeden członek Trybunału Konstytucyjnego w Polsce ex officio jest jednocześnie członkiem Państwowej Komisji Wyborczej. 4. Chociaż w Konstytucji Polski Krajowej Radzie Sądownictwa poświęcono dość dużo uwagi, to jednak w chwili obecnej uchwały Litewskiej Rady Sądownictwa mają większą wagę konstytucyjną (w porównaniu z Krajową Radą Sądownictwa), ponieważ jej negatywna opinia w sprawie powołania lub odwołania sędziów jest wiążąca dla Prezydenta Republiki Litewskiej. Ponadto, zgodnie z Ustawą Republiki Litewskiej o Sądach, tylko sędziowie, z których większość jest wybierana przez Walne Zgromadzenie Sędziów, mogą być członkami Litewskiej Rady Sądownictwa, podczas gdy nie tylko sędziowie mogą być członkami Krajowej Rady Sądownictwa w Polsce, ponadto sędziowie na to stanowisko w Polsce nie są wybierani przez przedstawicieli władzy sądowniczej, ale są powoływani przez polityków.(abstrakt oryginalny)
W artykule omówiono zmiany w regulacjach prawnych, dotyczących składu szczególnej instytucji sędziowskiej, wskazanej w art. 112 ust. 5 Konstytucji, która w obowiązującej w chwili obecnej ustawie o sądach została określona jako Rada Sędziowska, od momentu jej utworzenia w 1994 r. do ostatnich zmian wprowadzonych w 2019 r. Realizując funkcje przypisane w Konstytucji, Rada Sędziowska stanowi przeciwwagę dla Prezydenta kraju, tworzącego korpus sędziowski, a jako jedna z najważniejszych instytucji samorządu sędziowskiego pełni bardzo ważną misję w ochronie niezawisłości sądownictwa i sędziów. W artykule przeanalizowano orzeczenie Sądu Konstytucyjnego z 9 maja 2006 r., warunkujące zasadnicze zmiany składu Rady Sędziowskiej, w którym to stwierdzono, że członkami tej instytucji mogą być wyłącznie sędziowie. Autorzy przedstawiają propozycje, które ich zdaniem mogłyby stanowić przesłanki do poprawy skuteczności działań Rady Sędziowskiej: określenie zakazu przewodniczącemu Rady Sędziowskiej mianowania prezesów Sądu Najwyższego Litwy i Naczelnego Sądu Administracyjnego Litwy, ograniczenie nadmiernego wpływu sędziów i prezesów sądów wyższej instancji na samorząd sędziowski, ustalenie proporcjonalnej reprezentacji sędziów sądów wszystkich instancji, wybór wszystkich mianowanych członków Rady Sędziowskiej na walnym zgromadzeniu sędziów oraz włączenie do składu Rady Sędziowskiej nie tylko sędziów.(abstrakt oryginalny)
7
Content available remote Krajowa Izba Odwoławcza jako niezawisły organ sądowy
75%
Artykuł stanowi próbę weryfikacji tezy o statusie Krajowej Izby Odwoławczej (KIO) jako niezawisłego organu sądowego. Jakkolwiek bowiem Trybunał Sprawiedliwości przesądził, że KIO ma charakter organu sądowego, a polski ustawodawca wskazuje, że członkowie tego organu wyposażeni są w cechę niezawisłości, to status tego organu wydaje się złożony. Aby zrealizować zamierzony cel, podjęto próbę zdefiniowania istoty "organu sądowego" oraz przypisanej KIO cechy niezawisłości. Odpowiedzi wymagało również pytanie: czy dla statusu KIO ma znaczenie to, że Prawo zamówień publicznych literalnie cechę niezawisłości przypisuje członkom KIO, a nie samej Izbie. Dokonano również analizy istniejących uregulowań prawnych w kontekście urzeczywistnienia gwarancji niezawisłości, takich jak stworzenie organizacyjnych i funkcjonalnych mechanizmów niezawisłości, a także rozwiązań służących nieusuwalności ze stanowiska, materialnej niezależności, jak i stosownych gwarancji procesowych oraz możliwości nieustannego szkolenia(abstrakt oryginalny)
Celem artykułu jest wykazanie ewolucyjnego podejścia Trybunału Sprawiedliwości (TS) do kryteriów kontroli pojęcia sądu w rozumieniu prawa unijnego. Wykazano, że wykształciły się trzy zasadnicze wzorce, z jakich korzysta Trybunał w tym obszarze. Pierwszy z nich to badanie przesłanek wypracowanych w ramach pytania prejudycjalnego, które obejmuje przesłanki funkcjonalne i ustrojowe. Drugi opiera się na art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, który wskazuje trzy przesłanki: niezawisłość, bezstronność oraz powołanie sądu na mocy ustawy. Odmienny charakter ma trzeci wzorzec kontroli, jaki wskazał TS w wyroku w sprawie C-64/16. Został on zastosowany do reform wymiaru sprawiedliwości w państwach członkowskich i opiera się na łącznej interpretacji trzech postanowień art. 2, art. 4 ust. 2 i art. 19 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej. Wskazany wzorzec stał się przyczyną ożywionej dyskusji, jaką podjęły trybunały konstytucyjne państw członkowskich (sprawa Polski i Rumunii). Zasadniczo nie podważają one prawa TS do kontroli pojęcia sądu w ramach pierwszego i drugiego wzorca, natomiast w odniesieniu do reform wymiaru sprawiedliwości podkreślają własną kompetencję, jaką nadaje im konstytucja krajowa. Należy zauważyć, że podstawowym problemem, jaki zarysowuje się w orzecznictwie polskiego Trybunału Konstytucyjnego oraz TS jest ochrona prymatu konstytucji oraz niepodważalność przez TS wyroków trybunałów konstytucyjnych. (abstrakt oryginalny)
W niniejszym artykule autorka rozważa niezawisłość sędziów w świetle modelu deontologii cnót. Analizuje ich decyzje i postawy w toku stosowania prawa, argumentując, że aspiracje, by realizować sędziowskie cnoty, mają charakter wtórny względem nadrzędnych wymogów przestrzegania prawa. Stawia tezę, że przestrzeń niezawisłości stanowi wyraz swoistego zaufania ustrojodawcy, iż sędziowie posiadają dyspozycje, które umożliwiają nie tylko wywiązywanie się z obowiązków, lecz także sprostanie wyzwaniom etycznym podczas orzekania. Przywołuje teorie orzekania w trudnych przypadkach autorstwa H. L. A. Harta i R. Dworkina oraz próbuje odpowiedzieć na pytanie, który z teoretycznych modeli - Hartowski czy Dworkinowski - lepiej charakteryzuje praktykę orzeczniczą polskiego wymiaru sprawiedliwości.(abstrakt oryginalny)
Problematyka artykułu dotyczy istotnych z punktu widzenia demokratycznego państwa prawnego standardów funkcjonowania władzy sądowniczej. W kontekście konstytucyjnej zasady podziału i równowagi władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej analizuje problematykę odrębności i niezależności sądów od innych władz, znaczenie sędziowskiej niezawisłości i ustrojowej pozycji Krajowej Rady Sądownictwa, ocenia rozwiązania przyjęte w ustawie z dnia 8 grudnia 2017 roku o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. z 2018 r., poz. 3) oraz ustawie z dnia 20 grudnia 2019 roku o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy o Sądzie Najwyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 198). Ta analiza prowadzona jest w kontekście wyroku wydanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 4 listopada 2021 r., sygn. III FSK 3626/21. Problem dotyczy powołań sędziowskich, a także asesorskich w trybie: wniosek "nowej Rady", tj. "neo-KRS", a postanowienie Prezydenta RP o powołaniu na urząd sędziego (asesora).(abstrakt oryginalny)
Artykuł stanowi próbę dokonania oceny możliwości i przydatności posługiwania się pojęciem samodzielności jurysdykcyjnej organu administracji publicznej. Samodzielność jurysdykcyjna stanowi niewątpliwy atrybut sądu, w szczególności sądu karnego. Przedstawiane w literaturze poglądy odnoszące się źródeł i charakteru pojęcia samodzielności jurysdykcyjnej nie są jednolite, przy czym różnice pomiędzy sądowym i jurysdykcyjnym modelem stosowania prawa nie negują możliwości posługiwania się pojęciem samodzielności w obszarze jurysdykcji administracyjnej. Z pewnością jednak wpływają na jego zakres i rozumienie.(abstrakt oryginalny)
Dostęp jednostek do Afrykańskiego Trybunału Praw Człowieka jest ograniczony o tyle, że mogą one występować ze skargami jedynie przeciwko państwom, które złożyły stosowną deklarację fakultatywną. Artykuł dowodzi, że takie ograniczenie właściwości ratione personae sądu międzynarodowego może być traktowane jako rozwiązanie prowadzące do swoistego dialogu między Trybunałem a państwami afrykańskimi. W szczególności sędziowie Trybunału mogą świadomie stymulować procesy decyzyjne prowadzące do składania deklaracji fakultatywnych. W tym celu, w procesie interpretacji praw człowieka gwarantowanych w Karcie z Bandżulu, konieczne jest zachowanie równowagi między progresywną wykładnią pro homine a podejściem zachowawczym, zazwyczaj preferowanym przez państwa. Taka taktyka orzecznicza odzwierciedla szczególne cechy społeczności międzynarodowej, nie narusza bezstronności sędziowskiej oraz daje się pogodzić z normami prawa międzynarodowego o interpretacji traktatów.(abstrakt oryginalny)
Zdecydowanie wyższe niż dotychczas niebezpieczeństwo zapadania przed Sądem Najwyższym rozstrzygnięć dotkniętych uchybieniami odpowiadającymi bezwzględnym przyczynom odwoławczym z art. 439 § 1 pkt 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego[1] skłania do ponownego spojrzenia na zagadnienie możliwości wznawiania postępowań zakończonych orzeczeniem tego Sądu. Kwestii tej dotyczy również szereg postanowień zapadłych ostatnio w najwyższej instancji sądowej. W artykule przeanalizowano ich treść, krytycznie odnosząc się do postanowienia SN z 23.03.2023 r. (I KZP 17/22) i przyjmując, że z perspektywy systemowej i funkcjonalnej konieczne jest dopuszczenie wznowienia postępowań zakończonych orzeczeniami Sądu Najwyższego oddalającymi kasację lub wnioski o wznowienie postępowania, jak również odmawiającymi wyłączenia sędziego lub pozostawiającymi bez rozpoznania złożone w tym przedmiocie wnioski.(fragment tekstu)
W artykule dokonano analizy statusu prawnego osób zasiadających w Trybunale Stanu celem ustalenia charakteru prawnego funkcji członka tej instytucji. Trybunał Stanu jest w Polsce w zasadzie instytucją martwą i zasadne było zbadanie przyczyn tego zjawiska. W związku z tym przeprowadzono badania dotyczące sposobu kreacji składu personalnego tego organu, niezawisłości zasiadającym w nim członków i ich apolityczności. Okazało się, że formuła prawna, na której opiera swe istnienie w Polsce Trybunał Stanu, jest mocno wadliwa; jego członkom nie zagwarantowano wszystkich gwarancji niezawisłości sędziowskiej. W konsekwencji osoby nim zasiadające - z wyjątkiem przewodniczącego tego organu - nie są sędziami i należy ich określać jako członków Trybunału Stanu. W pracy sformułowano również uwagi de lege ferenda. (abstrakt oryginalny)
Autor podejmuje zagadnienia z zakresu etyki sędziowskiej. W szczególności analizuje wpływ orzecznictwa sądów konstytucyjnych na podstawowy nakaz etyczny sędziego, a mianowicie nakazu orzekania niezawiśle i niezależnie. Ów wpływ dotyczy sytuacji, w której sędziowie w drodze wykładni funkcjonalnej, zmieniają normę ustawową określającą sposób dystrybucji określonego rodzaju dóbr. Zasadniczy problem etyczny powstaje wtedy, gdy przyjęta przez sędziów podstawa odrzucenia klarownego wyniku wykładni językowej, budzi zasadnicze wątpliwości co do swej adekwatności w świetle założenia o aksjologicznej racjonalności ustawodawcy. W konsekwencji rodzić się może podejrzenie, że sąd podejmując decyzję kierował się opinią określonych grup społecznych czy politycznych. Autor uważa, że w takich sprawach, w których nie udało się dojść do porozumienia politycznego co do dystrybucji dóbr na forum parlamentu, bądź też bezczynność parlamentu mogłoby zagrażać dobru ogólnemu obywateli, zmiana ustawowych norm dystrybucji dóbr przez sąd dokonywana przez odrzucenie klarownego wyniku wykładni językowej, w sytuacji sporów co do założeń o aksjologicznej racjonalności ustawodawcy, jest dopuszczalna, a postępowanie takie nie narusza podstawowego etycznego obowiązku sędziego – orzekania niezawiśle. (abstrakt oryginalny)
Podstawowym instrumentem służącym zachowaniu jednolitości orzecznictwa w sprawach karnych są uchwały Sądu Najwyższego podejmowane w odpowiedzi na konkretne i abstrakcyjne pytania prawne. Pytania prawne są dopuszczalne w sytuacji niejednolitej wykładni przepisu w praktyce stosowania prawa, ich oczywiście wadliwej redakcji oraz niejasnego sformułowania, umożliwiającego różne interpretacje, jeśli określone sformułowania użyte zostały przez ustawodawcę w sposób nieprecyzyjny bądź są wieloznaczne lub zawierają zbyt szeroki, z uwagi na ratio legis, zakres unormowania. Podstawą wystąpienia z abstrakcyjnym pytaniem prawnym może być również rozbieżność stosowania przepisów prawnych w orzecznictwie, która może polegać na powtarzającym się wydawaniu różnych rozstrzygnięć przez organy orzekające na podstawie tych samych przepisów bądź nawet takich samych rozstrzygnięć, ale spowodowanych różną ich wykładnią. Obowiązek zastosowania się do takiej uchwały w danej sprawie nie znosi zasady niezawisłości sędziego w orzekaniu, gdyż to od samego sądu zależy inicjatywa w przedmiocie jej wydania. Pogląd wyrażony w uchwale nie musi być akceptowany powszechnie. Nie wiąże on też sądów orzekających w innych sprawach, a respektowanie poglądu wyrażonego w uchwale w innych sprawach wynikać musi z akceptowania jego merytorycznej wartości. (abstrakt autora)
Niniejszy artykuł dotyczy wpływu organów administracji wymiaru sprawiedliwości na postępowanie dyscyplinarne sędziów sądów administracyjnych. Problem ten ma kluczowe znaczenie w zakresie badań nad nadzorem administracyjnym nad sądami i sędziami postępowaniem. W tym zakresie najistotniejsze znaczenie ma ochrona niezawisłości sędziowskiej. W artykule omawia się problem wpływu Prezesa NSA, prezesów sądów I instancji oraz Krajowej Rady Sądownictwa na postępowanie dyscyplinarne sędziów sądów administracyjnych i asesorów sądowych. Zwraca się uwagę na wady i zalety obowiązujących rozwiązań prawnych. Należy przy tym podkreślić, że w sądach administracyjnych funkcjonuje odmienna od sądownictwa podległego nadzorowi judykacyjnemu SN, struktura sądownictwa dyscyplinarnego. Sądem dyscyplinarnym w sprawach dyscyplinarnych sędziów sądów administracyjnych i asesorów sądowych jest Naczelny Sąd Administracyjny. W artykule omawia się najistotniejsze cechy tego rozwiązania, zwłaszcza zalety braku istotnego wpływu Ministra Sprawiedliwości na to postępowanie. (abstrakt oryginalny)
18
Content available remote Status prawny sędziego Trybunału Konstytucyjnego
63%
Artykuł koncentruje się na wskazaniu i omówieniu elementów kształtujących status prawny sędziego Trybunału Konstytucyjnego. W części pierwszej artykułu wskazałam na pozycję, jaką Trybunał Konstytucyjny zajmuje wśród organów państwowych oraz na jego podobieństwo do innych organów sądowych. Wskazałam również na pojęcie niezawisłości sędziowskiej i jego znaczenie dla określenia statusu prawnego sędziego TK. W następnej części artykułu skoncentrowałam się na zagadnieniach wyboru sędziów Trybunału Konstytucyjnego, kwalifikacjach, jakie powinni oni mieć, a także długości kadencji i okolicznościach wygasania mandatu sędziego Trybunału. Następnie wskazałam i omówiłam obowiązki, które spoczywają na sędziach TK oraz prawa przysługujące sędziom z racji pełnionej przez nich funkcji. Wskazałam również na problem odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów Trybunału Konstytucyjnego. W podsumowaniu artykułu zwróciłam uwagę na wyjątkową rolę, jaką sędziowie TK odgrywają chroniąc konstytucję. (abstrakt oryginalny)
Realizacja kontroli zarządczej w jednostkach sądownictwa powszechnego przebiega w sposób szczególny, uwarunkowany wytycznymi ministra sprawiedliwości w zakresie kontroli zarządczej dla działu administracji rządowej - sprawiedliwość. W sądach rejonowych kontrola zarządcza jest związana z zachowaniem zasady niezawisłości sędziowskiej, co oznacza, że w zakresie sprawowania kontroli zarządczej nie może ona dotyczyć działalności orzeczniczej, zagwarantowanej i przypisanej konstytucyjnie sądom powszechnym, jako III władzy. Kontrola zarządcza w sądach rejonowych skupia się w głównej mierze na ich funkcjonowaniu. Sądy rejonowe są jednostkami organizacyjnymi sektora finansów publicznych, w stosunku do których minister sprawiedliwości jest dysponentem wyższego stopnia, stąd kontrola zarządcza w tych jednostkach w dużym stopniu ogranicza się do kontroli środków publicznych(fragm. tekstu)
Artykuł omawia trzy główne wątki funkcjonowania w Polsce Trybunału Konstytucyjnego (TK). Pierwszy ukazuje jego genezę, jeszcze w okresie realnego socjalizmu (1982), co jest o tyle istotne, że jego ówczesna koncepcja, mimo konstytucyjnej deklaracji o niezawisłości sędziów, zakładała pewien stopień jego pozostawania pod "nadzorem" parlamentu (czyli hegemonicznej partii politycznej), co tym bardziej uwrażliwia na wszelkie analogiczne przejawy politycznej interwencji już w państwie demokratycznym. Pokazuje też, jak mimo to TK umiał w tamtym czasie zdobyć niezależność i utrwalić swój autorytet, a także jak ukształtowała ten organ - już zaliczony do władzy sądowniczej - Konstytucja RP z 1997 r.(abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.