Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Problematyka porozumień w znowelizowanym ujęciu kodeksu postępowania karnego

100%

Kochel K.

Kwartalnik Prawo-Społeczeństwo-Ekonomia

|

2016

|

nr 4

16-27

W artykule przedstawiono zagadnienie konsensualnych trybów zakończenia postępowania karnego w postępowaniu karnym w kontekście ostatnich nowelizacji kodeksu postępowania karnego, które weszły w życie w 2015 r., a następnie w 2016 r. Analizując zmienione przepisy wskazano jak dokonane nowelami zmiany wpłynęły na pozycje oskarżonego i pokrzywdzonego w postępowaniu. Zwrócono także uwagę na najważniejsze problemy, które mogą pojawiać się na gruncie znowelizowanych regulacji karnoprocesowych. Podsumowując dokonano oceny wprowadzonych w omawianym zakresie modyfikacji konsensualnych form zakończenia postępowania karnego. (abstrakt oryginalny)

2

Zmiana zasad dostępu do akt zakończonego postępowania przygotowawczego - geneza i skutki praktyczne nowelizacji art. 156 Kodeksu postępowania karnego

100%

Skorulska K.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio G. Ius

|

2022

|

69

|

nr 2

107-120

Na mocy art. 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2021 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw zmieniony został przepis art. 156 Kodeksu postępowania karnego regulujący zakres dostępu do akt spraw karnych, zarówno na etapie postępowania sądowego, jak i na etapie postępowania przygotowawczego. Zmiana ta została wprowadzona w związku z potrzebą implementacji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/541 z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie zwalczania terroryzmu. W związku z nowelizacją wyłączona została możliwość stosowania do udostępniania akt zakończonych postępowań przygotowawczych przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. W opracowaniu przedstawiono zakres zmian zasad dostępu do akt zakończonego postępowania przygotowawczego oraz ich skutki praktyczne, zwłaszcza w kontekście prawa do informacji publicznej, standardu ochrony praw jednostki oraz możliwości poprawy skuteczności walki z przestępstwami o charakterze terrorystycznym. (abstrakt oryginalny)

3

Prawo do składania fałszywych zeznań przez sprawcę czynu zabronionego z perspektywy art. 233§ 1a Kodeksu karnego

100%

Długosz M.

Młoda Palestra. Czasopismo Aplikantów Adwokackich

|

2024

|

nr 1

28-49

Tematem opracowania jest wpływ konstytucyjnego prawa do obrony (art. 42 ust. 2 Konstytucji) na treść normy z art. 233 § 1a Kodeksu karnego. Prokuratura i sądy w początkowym okresie po noweli Kodeksu karnego zdają się w ogóle nie dostrzegać hierarchii norm prawnych i totalnie ignorować kształt konstytucyjnego prawa do obrony. Dopiero w późniejszym czasie dochodzi do refleksji i radykalnej zmiany praktyki prokuratorskiej i sądowej, efektem której jest poszanowanie ustawy zasadniczej w procesie karnym. Ostatecznie kształtuje się orzecznictwo Sądu Najwyższego dość jednoznacznie wykluczające możliwość wykładni i - co za tym idzie - stosowania art. 233 § 1a Kodeksu karnego w formie proponowanej przez projektodawcę.(abstrakt oryginalny)

4

Uzasadnianie wyroków w procesie karnym

100%

Drozdowska M.

Kwartalnik Prawo-Społeczeństwo-Ekonomia

|

2015

|

nr 2

4-14

Artykuł kompleksowo traktuje kwestię uzasadniania wyroków w procesie karnym. Jego treść ma na celu przybliżenie roli uzasadniania wyroków w procesie karnym, zatem przedstawiono w nim różne typy uzasadnień, funkcje jakie pełni uzasadnienie wyroku, opisany został tryb i sposób sporządzania uzasadnień wyroków, a także krąg uprawnionych do ubiegania się o sporządzenie uzasadnienia. Analizie została także poddana treść uzasadnienia. Artykuł poparty jest bogatym orzecznictwem wypracowanym przez polskie sądy. Przedstawione zostały także zmiany przepisów kodeksu postępowania karnego jakie wejdą w życie z dniem 15 lipca 2015 r. odnośnie uzasadniania wyroków. (abstrakt oryginalny)

5

Procesowe aspekty nowelizacji kodeksów karnych z 7.07.2022 r. (zagadnienia wybrane)

100%

Łukowiak B.

Młoda Palestra. Czasopismo Aplikantów Adwokackich

|

2023

|

nr 1 Nauka i samorząd

12-25

Ustawą z 7.07.2022 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw przeprowadzono gruntowną zmianę polskiego prawa karnego sensu largo. Komentując założenia tej nowelizacji, skupiono się jednak przede wszystkim, a niekiedy wręcz wyłącznie, na modyfikacjach dotyczących prawa karnego materialnego, podczas gdy przywołany akt prawny wprowadza wiele zmian m.in. również w zakresie prawa karnego procesowego. Celem tej pracy jest analiza nowelizacji właśnie pod kątem wybranych zmian o charakterze procesowym. W artykule omówiono kolejno zmiany dotyczące wpływu wniosków kasacyjnych na skład sądu rozpoznającego kasację, kręgu podmiotów uprawnionych do wystąpienia z wnioskiem o przekazanie sprawy innemu sądowi z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości, procedury uzyskiwania prawa do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia, sposobu wyrażenia przez prokuratora zgody na dobrowolne poddanie się przez oskarżonego odpowiedzialności oraz możliwości konsensualnego zakończenia postępowania w sprawach o zbrodnie.(abstrakt oryginalny)

6

Procedura ustanowienia wybranego pełnomocnika i obrońcy w postępowaniu cywilnym i karnym

100%

Czerewaty M., Kluza J.

Młoda Palestra. Czasopismo Aplikantów Adwokackich

|

2018

|

nr 3

84-95

Procedura ustanowienia dla strony procesowej fachowego zastępstwa procesowego dla obrony jej praw jest jednym z elementów gwarancji procesowej i ma korzenie zarówno w Konstytucji, jak i aktach prawa międzynarodowego. Autorzy tekstu skupiają się na jednym z aspektów tej procedury, a mianowicie kwestii żądania strony ustanowienia konkretnego adwokata lub radcy prawnego wskazanego z imienia i nazwiska. Zagadnienie to jest zasadniczo odmiennie uregulowane w postępowaniu cywilnym i karnym.(abstrakt oryginalny)

7

Przesłuchanie małoletniego w świetle nowelizacji kodeksu postępowania karnego

75%

Łakomy A.

Ius Novum

|

2016

|

10

|

nr 1

41-49

Przesłuchanie małoletniego w charakterze świadka w toku postępowania karnego jest czynnością procesową o charakterze szczególnym. Właściwe przeprowadzenie przesłuchania wymaga nie tylko gruntownej znajomości taktyki procesowej, ale niezwykle ważne jest również posiadanie przez prowadzącego postępowanie wiedzy z zakresu psychologii. W prezentowanym artykule omówiono przesłanki stosowania art. 185a k.p.k. i art. 185b k.p.k. w praktyce, z wyeksponowaniem zalet procesowych regulacji. W rozważaniach uwzględniono również kwestie odnoszące się do nadal istniejących niedoskonałości normatywnych omawianych przepisów, w szczególności w zakresie pogodzenia prawa do obrony oskarżonego z groźbą wtórnej wiktymizacji małoletniego pokrzywdzonego w toku procesu. Publikacja obejmuje także rozważania dotyczące roli psychologa w czynności przesłuchania małoletniego. (abstrakt oryginalny)

8

Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie postępowania karnego i postępowania w sprawach o wykroczenia za 2014 r.

75%

Stefański R. A.

Ius Novum

|

2016

|

10

|

nr 1

132-167

Przedmiotem artykułu jest analiza uchwał i postanowień Izby Karnej Sądu Najwyższego wydawanych w związku z przedstawianymi zagadnieniami prawnymi w zakresie prawa karnego procesowego. Zostały omówione takie kwestie jak: udział stron w posiedzeniu sądu (art. 339 § 5 k.p.k.), udział osoby nieuprawnionej w wydaniu orzeczenia (art. 439 §1 pkt 1 k.p.k.), rodzaje orzeczeń sądu odwoławczego (art. 437 § 1 k.p.k.), pytania prawne (art.441 k.p.k.), wznowienie postępowania z powodu rozstrzygnięcia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (art. 540 § 3 k.p.k.), skład sądu na rozprawie w przedmiocie wydania wyroku łącznego (art. 573 § 1 k.p.k.), tymczasowe aresztowanie osoby ściganej ENA (art. 607k § 3 k.p.k.), koszty usługi świadczonej drogą elektroniczną (art. 619 § 1 k.p.k.), koszty obrony z urzędu (§ 19 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu), zażalenia na postanowienia o zamianie kary (art. 50 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw), uprawnienia straży gminnej do występowania w charakterze oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia (art. 17 § 3 k.p.w.), pytania abstrakcyjne (art. 60 § 1 i 2 ustawa o Sądzie Najwyższym). (abstrakt oryginalny)

9

Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2015 r., IV KK 8/15

75%

Kwiatkowski Z.

Ius Novum

|

2016

|

10

|

nr 1

167-175

W glosie autor akceptuje trafność tezy, iż kasacja wnoszona przez strony może dotyczyć tylko orzeczenia sądu odwoławczego, a nie orzeczenia sądu pierwszej instancji. To w konsekwencji oznacza, iż można podnieść w niej, wobec orzeczenia sądu ad quem, zarzuty obrazy art. 439 k.p.k. lub innego rażącego naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.), jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Autor polemizuje natomiast ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 kwietnia 2015 r., V KK 360/14, iż sformułowany w kasacji zarzut obrazy art. 424 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. i art. 6 k.p.k. mógł spowodować uchylenie wyroków sądów ad quem i a quo, skoro dotyczy on wadliwie sporządzonego uzasadnienia wyroku sądu meriti, a nie sądu odwoławczego, i nie był podnoszony w apelacji, wobec tego sąd odwoławczy nie był obowiązany zająć stanowiska w kwestii dotyczącej wadliwości uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji, gdyż nie miała ona wpływu na treść orzeczenia. (abstrakt oryginalny)

10

Novum w procesie karnym - skarga na wyrok sądu odwoławczego w znowelizowanym kodeksie postępowania karnego

75%

Kluza J.

Kwartalnik Prawo-Społeczeństwo-Ekonomia

|

2017

|

nr 1

18-29

Artykuł przedstawia omówienie nowego środka odwoławczego w procesie karnym wprowadzonym na podstawie nowelizacji kodeksu postępowania karnego z marca 2016 r., której głównym założeniem było zmniejszenie kontradyktoryjności w procesie. Skarga na wyrok sądu odwoławczego przysługuje na orzeczenie sądu II instancji uchylające wyrok sądu I instancji i przekazujące mu sprawę do ponownego rozpoznania. Zdaniem ustawodawcy orzekanie kasatoryjne w procesie karnym jest nadużywane, wobec czego konieczne jest stworzenie środka, który ma spowodować częstsze orzekanie merytoryczne i w ten sposób przyspieszyć proces. (abstrakt oryginalny)

11

Sprzeciw od decyzji referendarza sądowego w systemie środków zaskarżenia w polskim postępowaniu karnym

75%

Kochel K.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2018

|

nr 83 Wokół policyjnych Archiwów X

103-116

W artykule poruszono problematykę stosunkowo nowego środka zaskarżenia, który został wprowadzony wraz z nowym uczestnikiem procesu karnego - referendarzem sądowym, na mocy ustawy z 23.11.2013 r. Dla dokładniejszego ukazania specyfiki omawianej instytucji oraz wprowadzenia do dalszych rozważań krótko przedstawiono pozycję ustrojową referendarza na gruncie polskiego prawa oraz powierzone mu w postępowaniu karnym czynności. Przeanalizowano tryb wniesienia i rozpatrzenia sprzeciwu, wskazując na ewentualne problemy interpretacyjne z tym związane. Ponadto przeprowadzono rozważania dotyczące charakteru prawnego sprzeciwu od czynności tego urzędnika sądowego w postępowaniu karnym oraz umiejscowienia regulacji dotyczących wniesienia sprzeciwu w ustawie karnoprocesowej. Konkludując, dokonano de lege ferenda analizy możliwości zebrania w jednej części kodeksu, a następnie umiejscowienia regulacji dotyczących sprzeciwu w k.p.k. w przypadku kolejnej nowelizacji.(abstrakt oryginalny)

12

Podjęcie i wznowienie postępowania jako sposób powrotu do zakończonych postępowań w wyniku czynności wykrywczych podejmowanych przez policyjne Archiwa X

75%

Kurowski M.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2018

|

nr 82 Policyjne Archiwa X

23-34

Instytucja wznowienia i podjęcia umorzonego postępowania przygotowawczego mają kluczowe znaczenie w zakresie możliwości powrotu do zakończonego postępowania karnego. Zasady postępowania karnego, decydujące o sposobie jego prowadzenia, w pewnych stanach faktycznych wymuszają zakończenie postępowania na danym etapie. Czasami wynika to z pojawienia się względnej, a więc usuwalnej negatywnej przesłanki procesowej, czasami zaś z niemożności wykrycia sprawców przestępstwa. Kluczowe jest zatem ustalenie, jakie są warunki powrotu do zakończonego postępowania przygotowawczego. Czy jest to możliwe? Jaki jest zakres czasowy możliwej do podjęcia decyzji? W niniejszym artykule zostaje udzielona odpowiedź na te pytania. Skoncentrowano się przy tym na procesowych warunkach dopuszczalności powrotu do postępowania karnego. Omówiono zasady dotyczące wznowienia i podjęcia umorzonego postępowania w zależności od momentu jego zakończenia, a także organy uprawnione do działania, warunki działania prokuratora, rolę i miejsce Policji w systemie podejmowania decyzji. Powyższe elementy stanowią próbę umiejscowienia tych instytucji szczególnych w systemie ujawniania starych zbrodni popełnionych przez nieujawnionych sprawców.(abstrakt oryginalny)

13

Wpływ trybów konsensualnych w aspekcie obowiązywania zasady prawdy materialnej

75%

Nasiadka Ł.

Intercathedra

|

2020

|

nr 45(4)

191-196

Tryby konsensualne zostały wprowadzone do polskiego porządku prawnego w 1997 r. W krótkim czasie ich stosowanie znacznie wzrosło, a przez to stały się swego rodzaju alternatywą dla tradycyjnego przebiegu procesu karnego. Tryby konsensualne, pomimo licznych zalet, zwłaszcza skrócenia czasu procedowania nad sprawą, wiążą się również z obawami naruszenia podczas stosowania trybów konsensualnych podstawowych zasad procesu karnego. Jedną z takich podstawowych zasad jest zasada prawdy materialnej ustanowiona w art. 2 § 2 Kodeksu postępowania karnego (dalej: KPK). W założeniach sprowadza się do opierania wszelkich rozstrzygnięć w procesie karnym na ustaleniach faktycznych. Uproszczenie procedowania nad sprawą, a przede wszystkim ograniczenie postępowania dowodowego, stwarza zagrożenie niewykrycia stanu faktycznego kosztem szybkości postępowania. Jednakże po głębszej analizie wnioski są zgoła odmienne. Polski ustawodawca w umiejętny sposób obwarował stosowania trybów konsensualnych od pewności organów procesowych co do winy lub też okoliczności popełnienia przestępstwa. Doprowadza to do wniosku, iż tryby konsensualne nie uchybiają założeniom płynącym z zasady prawdy materialnej. (abstrakt oryginalny)

14

Postępowanie dowodowe na rozprawie głównej bez udziału oskarżonego w świetle art. 378a Kodeksu postępowania karnego a standardy rzetelnego procesu

75%

Badowiec R.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2021

|

nr 4

93-105

Celem artykułu jest przestudiowanie nowej regulacji, tj. przepisu art. 378a k.p.k., wprowadzonego nowelizacją z 19 lipca 2019 r., w kontekście standardów rzetelnego procesu. Prawo do obrony, które jest także elementem standardu rzetelnego procesu, przysługuje każdemu od chwili wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego aż do wydania prawomocnego wyroku. Istotne jest, że prawo do obrony musi być zagwarantowane proceduralnie po to, aby miało charakter realny i efektywny. W opracowaniu powołane i omówione zostały standardy: konstytucyjny, unijny oraz strasburski, a następnie na ich podstawie przeanalizowano treść art. 378a k.p.k. Rozważania prowadzą do wniosku, że przewidziana w art. 378a k.p.k. możliwość przeprowadzenia czynności dowodowych podczas usprawiedliwionej nieobecności oskarżonego lub jego obrońcy jest nie do pogodzenia z obecnie obowiązującymi standardami rzetelnego procesu. (abstrakt oryginalny)

15

Prewencyjna funkcja nieizolacyjnych środków zapobiegawczych

75%

Krystkowiak S.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2021

|

nr 4

79-92

Środkom zapobiegawczym stawia się dwa cele, które mają realizować. Z tymi celami sprzężone są zaś dwie podstawowe funkcje tych środków. Jedna z nich ma charakter ściśle procesowy. Druga natomiast odrywa się od przedmiotu procesu i pozwala na wyjątkowe zastosowanie środka zapobiegawczego w celu ochrony przed popełnieniem nowego, ciężkiego przestępstwa należącego do katalogu przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu. Przesłanki te wspólne są dla znacznie różniących się pod względem istoty tymczasowego aresztowania oraz pozostałych nieizolacyjnych środków zapobiegawczych. W ocenie autora stan taki nie przystaje do rzeczywistości i jako wprowadzający niespójności w systemie tych środków wymaga zmiany. Stąd też celem niniejszego tekstu jest poddanie pod rozwagę zasadności dokonania rewizji przesłanek stosowania nieizolacyjnych środków zapobiegawczych jako istotnie różniących się od tymczasowego aresztowania. Tekst ten stymulować ma debatę nad kształtem i dalszym kierunkiem rozwoju niezolacyjnych środków zapobiegawczych jako wolnościowej i skuteczniej alternatywy dla nadużywanego tymczasowego aresztowania. Przyjętą przez autora metodą badawczą jest metoda dogmatyczno-formalna, oparta na analizie literatury przedmiotu oraz tekstu aktów prawnych. Autor dochodzi do wniosków, że postulowana zmiana zdaje się odpowiadać trendom ostatniego ćwierćwiecza, rozszerzającym katalog tych środków przymusu o wiele środków wolnościowych, realizujących wbrew systemowemu założeniu funkcję prewencyjną jako podstawową. Wprowadza także spójność pomiędzy szczególnymi przesłankami poszczególnych środków zapobiegawczych, a deklaracją ogólną z art. 249 § 1 k.p.k. oraz przesłankami z art. 258 § 3 k.p.k. Jednocześnie uelastycznia organy procesowe w kwestii ochrony podmiotów zagrożonych dalszą przestępczą działalnością oskarżonego. (abstrakt oryginalny)

16

Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego procesowego za 2021 rok

75%

Stefański R. A.

Ius Novum

|

2022

|

16

|

nr 4

90-115

Artykuł ma charakter naukowo-badawczy, a jego przedmiotem jest analiza uchwał i postanowień Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego procesowego wydanych w 2021 r., w wyniku rozpatrzenia tzw. pytań prawnych. Przedmiotem rozważań są takie zagadnienia jak: nieobecność prokuratora na rozprawie głównej a skazanie na niej bez przeprowadzenia postępowania dowodowego (art. 387 § 2 k.p.k.), zażalenie na postanowienie sądu odwoławczego o uchyleniu środka zapobiegawczego (art. 426 § 2 k.p.k.), przesłanki rozstrzygania przez sąd najwyższy zagadnień prawnych (art. 441 § 1 k.p.k.), odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie (art. 552 § 4 k.p.k.), zwrot kosztów ustanowienia obrońcy (art. 632 pkt 2 k.p.k.), środki na rachunku bankowym jako dowód rzeczowy (art. 86 ust. 13 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, art. 106a ustawy prawo bankowe), toczenie się postępowania według przepisów dotychczasowych (art. 25 ust. 3 Ustawy z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw), przedstawienie Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnień prawnych (art. 82 § 1 i art. 83 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym). Podstawowym celem naukowym była ocena zasadności dokonanych przez ten organ interpretacji przepisów regulujących zagadnienia prawne poddane Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia. Główną tezą badawczą było wykazanie, że tzw. instytucja pytań prawnych kierowanych do Sądu Najwyższego spełnia ważną rolę w zapewnieniu jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i wojskowych, gdyż argumentacja stanowiska tego organu jest pogłębiona. Wyniki badania mają oryginalny charakter, ponieważ rozwijają twórczo interpretację zawartą w analizowanych rozstrzygnięciach. Badania mają przede wszystkim zasięg krajowy. Artykuł ma istotne znaczenie dla nauki - zawiera pogłębioną analizę dogmatyczną oraz duży ładunek myśli teoretycznej, a także jest przydatny dla praktyki, wzbogacając argumentację Sądu Najwyższego lub przytaczając okoliczności uzasadniające poglądy odmienne. (abstrakt oryginalny)

17

Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego materialnego i procesowego za 2020 rok

75%

Stefański R. A.

Ius Novum

|

2021

|

15

|

nr 3

105-132

Artykuł ma charakter naukowo-badawczy, a jego przedmiotem jest analiza uchwał i postanowień Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego materialnego i procesowego wydanych w 2020 r., w wyniku rozpatrzenia tzw. pytań prawnych. Dotyczyły one: odpowiedzialności za fałszywe zeznania (art. 233 § 1 k.k.), reprezentowania małoletniego pokrzywdzonego przez jednego z rodziców w sytuacji, gdy oskarżonym (podejrzanym) jest drugi z rodziców (art. 51 § 2 k.p.k.), naruszenia praw wskutek przestępstwa osoby, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie (art. 306 § 1 pkt 3 k.p.k.), osoby nieuprawnionej, do orzekania (art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k.), konkretnych pytań prawnych (art. 441 § 1 k.p.k.), zaliczenia na poczet orzeczonego łącznego środka karnego odrębnie wykonanych tożsamych rodzajowo środków karnych (art. 577 k.p.k.), wznowienia postępowania z powodu popełnienia przestępstwa w związku z postępowaniem (art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k.), pojęcia "wydatków niezbędnych do wydania opinii" (art. 618f § 1 k.p.k.), przedstawienia przez skład Sądu Najwyższego zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia składowi 7 sędziów tego sądu (art. 82 ustawy o SN), uchwał o mocy zasad prawnych (art. 87 § 1 ustawy o SN) i skargi na decyzje organów wykonawczych (art. 7 § 1 k.k.w.). Podstawowym celem naukowym była ocena zasadności dokonanych przez ten organ interpretacji przepisów regulujących zagadnienia prawne poddane Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia. Głównymi tezami badawczymi było wykazanie, że tzw. instytucja pytań prawnych kierowanych do Sądu Najwyższego spełnia ważną rolę w zapewnieniu jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i wojskowych, gdyż argumentacja stanowiska tego organu jest pogłębiona. Wyniki badania mają oryginalny charakter, ponieważ rozwijają twórczo interpretację zawartą w analizowanych rozstrzygnięciach. Badania mają przede w wszystkim zasięg krajowy. Artykuł ma istotne znaczenie dla nauki - zawiera pogłębioną analizę dogmatyczną oraz duży ładunek myśli teoretycznej, a także jest przydatny dla praktyki, wzbogacając argumentację Sądu Najwyższego lub przytaczając okoliczności uzasadniające poglądy odmienne. (abstrakt oryginalny)

18

Poręczenie majątkowe wobec nowelizacji Kodeksu postępowania karnego z lat 2021 i 2023

75%

Jan Kluza J.

Przegląd Prawa Publicznego

|

2024

|

nr 5

21-29

Poręczenie majątkowe stanowi nieizolacyjny środek zapobiegawczy, który w praktyce najczęściej polega na złożeniu określonej kwoty i ma zagwarantować, że podejrzany (oskarżony) nie będzie utrudniał przebiegu postępowania. Ustawodawca w ostatnich latach dokonał jednak modyfikacji przepisów w zakresie stosowania poręczenia majątkowego. Kierunek tych zmian może powodować ograniczenie możliwości skutecznego stosowania tego poręczenia. To z kolei może prowadzić do większej liczby przypadków stosowania tymczasowego aresztowania, przede wszystkim ze względu na możliwość odmowy przyjęcia poręczenia majątkowego zastosowanego przy tzw. areszcie kaucyjnym.(abstrakt oryginalny)

19

Legislative Changes Regarding Directives on Sentencing

75%

Konarska-Wrzosek V.

Ius Novum

|

2016

|

10

|

nr 2

34-43

Artykuł zawiera analizę dogmatycznoprawną nowych uregulowań, wprowadzonych przez nowelę z dnia 20 lutego 2015 r., zawartych w art. 58 § 1, 37a i 37b k.k. Autorka stoi na stanowisku, że przepisy te artykułują dyrektywy szczególne na użytek sądowego wymiaru kary za występki o lek- kim, średnim lub poważnym ciężarze gatunkowym, określające ustawowe preferencje w zakresie wyboru rodzaju kary, gdy taki wybór jest przewidziany w sankcji albo możliwości zastosowania wolnościowej kary zamiennej, gdy przestępstwo jest zagrożone sankcją prostą przewidującą tylko karę pozbawienia wolności lub też możliwości orzeczenia kary mieszanej składającej się z krótkiej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności. Autorka w szczególności neguje trafność wykładni przepisu art. 37a k.k., w myśl której przekształca on wszystkie sankcje proste grożące za występki przewidujące karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat w sankcje alternatywne zawierające oprócz tej kary także karę grzywny lub karę ograniczenia wolności. Autorka wskazuje na szereg negatywnych skutków takiej wykładni i przedstawia określone propozycje de lege ferenda zarówno co do modyfikacji treści analizowanych unormowań, jak i zmiany ich usytuowania w Części ogólnej k.k. (abstrakt oryginalny)

20

O konstrukcji niedopuszczalności czynności karnoprocesowej

75%

Janusz-Pohl B.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2014

|

nr 4

161-173

Artykuł poświęcony jest problematyce niedopuszczalności czynności karnoprocesowych ujmowanych w kontekście teoretycznoprawnej koncepcji czynności konwencjonalnych w prawie. Zwrócono uwagę na doktrynalne (sensu largo) oraz kodeksowe (sensu stricto) ujęcie konstrukcji niedopuszczalności czynności karnoprocesowych. W oparciu o wskazaną koncepcję podjęto próbę ustalenia, czy niedopuszczalność sensu stricto łączy się z naruszeniem tzw. reguł konstytutywnych wyodrębnianych dla poszczególnych czynności karnoprocesowych. Konsekwencją przeprowadzonych rozważań jest propozycja wyróżnienie dwóch zasadniczych znaczeń niedopuszczalności czynności karnoprocesowej sensu stricto. Przeprowadzona analiza zweryfikowana została w odniesieniu m.in. do instytucji wprowadzonych przez ustawodawcę na mocy noweli do Kodeksu postępowania karnego z 27 września 2013 r. określonych w art. 14 § 2 oraz 168a k.p.k. (abstrakt oryginalny)