Autor pokazuje, że podstawowe cechy prawa miękkiego mają niewiążący i niesankcjonowany charakter. Pojęcie to wywodzi się z międzynarodowego prawa publicznego, dość specyficznej dyscypliny, opartej całkowicie na faktycznym wpływie podmiotów, a nie na sformalizowanych sankcjach. Jest także źródłem typowych instytucji prawa miękkiego: rezolucji międzynarodowych, międzynarodowych deklaracji, podpisanych, ale nieratyfikowanych umów międzynarodowych itp. Prawo miękkie jest rodzajem normy społecznej, a nie prawnej. Chociaż nie ma akceptowanej definicji "miękkiego prawa", zwykle odnosi się ona do każdego pisemnego instrumentu międzynarodowego, innego niż traktat, zawierającego zasady, normy, standardy lub inne deklaracje oczekiwanego zachowania. Miękkie prawo wyraża preferencję, a nie zobowiązanie, które państwo powinno wdrażać lub powinno powstrzymać się od działania w określony sposób. Ta wyrażona preferencja dla pewnych zachowań ma na celu osiągnięcie funkcjonalnej współpracy między państwami w celu osiągnięcia międzynarodowych celów. Niektórzy uczeni alternatywnie używają terminu "miękkie prawo", aby odnieść się do słabych lub nieokreślonych postanowień w wiążącym traktacie. Praktyka państw wskazuje, że użycie terminu "miękkie prawo", odnoszącego się do promocyjnego języka niektórych postanowień traktatowych, jest bardziej odpowiednie. Traktaty są wiążące i zawierają zobowiązania prawne, nawet konkretne zobowiązania są sformułowane ogólnie. Mało prawdopodobne jest odwoływanie się do niewiążących instrumentów jako do "prawa", miękkich lub twardych, chociaż wielu uczonych zwykle to robi, a dla wygody i prostoty termin ten jest tu używany jako synonim normatywnych stwierdzeń zawartych w instrumentach, które nie są prawnie wiążące. (abstrakt oryginalny)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.