Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 86

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 5 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Nadzór ubezpieczeniowy
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 5 next fast forward last
Zanalizowano bułgarski rynek ubezpieczeń oraz scharakteryzowano rolę i znaczenie organu nadzoru ubezpieczeniowego. Po zmianach jakie nastąpiły po 2003 r. kontrola nad rynkiem ubezpieczeń przeprowadzana jest przez Komisję Nadzoru Finansowego.
Specjalny i wyodrębniony organ państwowego nadzoru ubezpieczeniowego powołany został po raz pierwszy do życia ustawą z dnia 8 czerwca 1995 r., zmieniającą ustawę z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. nr 96, poz. 478), a mianowicie Państwowy Urząd Nadzoru Ubezpieczeń (PUNU), będący centralnym organem administracji państwowej. Tym samym nadzór ubezpieczeniowy wyodrębniony został z dotychczasowych struktur Ministerstwa Finansów. Do Ministra Finansów należały jednak nadal określone kompetencje odnoszące się do działalności ubezpieczeniowej, a przede wszystkim wydawanie zezwoleń na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej przez zakłady ubezpieczeń. Ustawodawca nie był jednak wówczas w pełni konsekwentny w rozdzieleniu kompetencji Ministra Finansów i PUNU w zakresie działalności ubezpieczeniowej, co stwarzało wiele niejasności i wzajemne przenikanie kompetencji obu tych organów, niejednokrotnie w sposób niezbyt wyraźny(abstrakt oryginalny)
Państwowy nadzór ubezpieczeniowy został wprowadzony w Ukrainie w końcu 1993 roku, zgodnie z dekretem gabinetu ministrów "O ubezpieczeniu", na podstawie którego w październiku 1993 roku został utworzony Komitet do Spraw Nadzoru Działalności Ubezpieczeniowej (w skrócie ukraińskim Ukrubezpiecznadzór, czyli UUN). Trzy lata później, w 1996 r., parlament ukraiński przyjął ustawę "O ubezpieczeniu", która potwierdziła istnienie UUN oraz rozszerzyła jego zadania i kompetencje.(abstrakt oryginalny)
The article describes models used to determine the insolvency risk of life insurance companies. This paper gives a presentation of the solvency margin, and the concept of the extended solvency margin. It further describes the concept of a scale of safety, which allows the risk of an insurance company to be expressed in terms of capital requirement. A method is presentedfor assessing the extended solvency margin (ESM). The risk of insolvency is analysed in an annual time perspective. The theoretical discussion is illustrated with empirical examples derived from life insurance companies operating as joint stock companies in Poland in the period 1995-2003.(original abstract)
Omówiono istotę i przesłanki sprawowania nadzoru ubezpieczeniowego oraz przedstawiono jego model. Opisano organizację nadzoru ubezpieczeniowego w Polsce oraz zwrócono uwagę na proces dostosowawczy polskiego prawa z zakresu nadzoru do wymagań UE.
W 1999 r. wprowadzono w Polsce istotne zmiany w funkcjonowaniu publicznego systemu emerytalnego poprzez częściowe zastosowanie finansowania kapitałowego i nowej formuły obliczania świadczeń emerytalnych. Reforma emerytalna była konieczna ze względu na niekorzystne zmiany demograficzne (starzejące się społeczeństwo, obniżający się wskaźnik urodzeń i wydłużające się dalsze przeciętne trwanie życia), społeczne (m.in. zmiana modelu rodziny, aktywność zawodowa kobiet, wzrost poziomu życia) oraz gospodarcze (rosnące obciążenie budżetu wydatkami emerytalnymi i niższe tempo wzrostu gospodarczego). (...) Wobec tak dużych zmian na rynku emerytalnym konieczne stało się powołanie instytucji chroniących interesy przyszłych emerytów w ich kontaktach z prywatnymi podmiotami gromadzącymi i inwestującymi kapitał emerytalny oraz podmiotami wypłacającymi w przyszłości świadczenia. W początkowym etapie wdrażania reformy emerytalnej funkcje nadzorcy nad działalnością otwartych funduszy emerytalnych oraz powszechnych towarzystw emerytalnych pełnił Urząd Nadzoru nad Funduszami Emerytalnymi (UNFE), którego głównym zadaniem była ochrona interesów uczestników systemu emerytalnego. (fragment tekstu)
Celem tego artykułu jest określenie korzyści wynikających z działalności Międzynarodowego Stowarzyszenia Organów Nadzoru Ubezpieczeń dla stabilności rynku ubezpieczeniowego. Stowarzyszenie jest międzynarodową organizacją, której celem jest zapewnienie funkcjonowania stabilnego, bezpiecznego rynku ubezpieczeniowego. Aby osiągnąć cel IAIS tworzy zasady ubezpieczeń i standardy regulacyjne oraz i pomaga przy wdrożeniu ich do praktyki. Dużą wagę IAIS przykłada do rozwoju współpracy oraz wymiany informacji między organami nadzoru ubezpieczeniowego. (abstrakt oryginalny)
W opracowaniu scharakteryzowane zostały podstawowe warunki umożliwiające sprawowanie efektywnego nadzoru państwowego: posiadanie niezależności operacyjnej i odpowiednich środków (zasobów), prawo gromadzenia informacji i kontroli przestrzegania ustalonych norm prawnych oraz prawo do wprowadzania w życie swoich decyzji (wykorzystanie środków nadzorczych). Konieczna jest także współpraca z innymi organami nadzoru i wymiana informacji między nimi. Informacja pojawia się w każdym z uwarunkowań efektywnego nadzoru, a realizacja zadań nadzorczych i odpowiednia alokacja środków nadzorczych zagwarantowana jest regulacjami prawnymi, które umożliwiają zbieranie, gromadzenie, przetwarzanie, przechowywanie i wykorzystanie informacji przez organy nadzoru, służąc podejmowaniu racjonalnych decyzji. (abstrakt oryginalny)
Znaj­du­je­my się obec­nie w fa­zie roz­wo­ju, w któ­rej konsolido­wa­nie na­ro­do­wych in­sty­tu­cji nad­zor­czych nad rynkiem fi­nan­so­wym jest w mo­dzie. Szczególny wpływ na obecny kształt kom­pe­ten­cji nad­zo­ru ubez­pie­cze­nio­we­go w Pol­sce mia­ły re­ko­men­da­cje eks­per­tów Ko­mi­sji Europejskiej, sfor­mu­ło­wa­ne na pod­sta­wie dwukrotne­go przeglą­du (pe­er re­view) pra­wa kra­jo­we­go w 2001 oraz w 2003 ro­ku. Re­ko­men­da­cje ko­mi­sji kła­dły nacisk na wzmocnie­nie nie­za­leż­no­ści or­ga­nu nad­zo­ru zarówno gdy chodzi o aspekt or­ga­ni­za­cyj­ny, fi­nan­so­wy, jak i polityczny. Za­le­ci­ły wzmoc­nie­nie je­go dotychczasowej auto­no­mii oraz utrzy­ma­nie za­sa­dy finansowa­nia nad­zo­ru przez pod­mio­ty nad­zo­ro­wa­ne, aby unie­za­leż­nić je­go budżetu od ogra­ni­czeń bu­dże­tu pań­stwa. Ko­mi­sja zwró­ci­ła tak­że uwa­gę na ko­niecz­ność utrzy­ma­nia spe­cjal­nych regulacji pła­co­wych dla pra­cow­ni­ków or­ga­nu nad­zo­ru.
Problem związany z ubezpieczeniowymi systemami gwarancyjnymi (insurance guarantee schemes - IGS) dotyczy nie tyle tego, czy tworzyć taki system, ale w jaki sposób powinien on być zorganizowany i zarządzany. Decyzja o jego utworzeniu zależy przede wszystkim od porównania w danym kraju korzyści płynących z posiadania takiego systemu polegających na wzmocnieniu ochrony konsumentów z kosztami, zarówno bezpośrednimi, związanymi z zarządzaniem systemem, jak i pośrednimi, związanymi z negatywnym oddziaływaniem na rynek. W praktyce systemy IGS mogą być tworzone na wiele sposobów, przy uwzględnieniu różnych poziomów i zakresów ochrony dla różnych rodzajów ubezpieczeń. Trudności te nie powinny jednak stanowić większej przeszkody dla procesu harmonizacji systemów IGS w skali całej UE. Należy przede wszystkim zapewnić zbliżony poziom ochrony konsumentów w całej UE. (abstrakt oryginalny)
Jednym z ważniejszych zagadnień związanych z problematyką ubezpieczeń jest kwestia nadzoru nad tą sferą działalności gospodarczej. Wynika to ze specyfiki usługi ubezpieczeniowej, a także z koniecznej ochrony podmiotu słabszego na rynku - czyli konsumenta. Nadzór w ubezpieczeniach sprawowany przez organy władzy państwowej obejmuje zarówno sferę działalności ubezpieczeniowej realizowanej przez zakłady ubezpieczeń, jak i czynności wykonywane przez pośredników ubezpieczeniowych.(abstrakt oryginalny)
Powstała z inicjatywy Polskiej Izby Ubezpieczeń kodyfikacja prawa ubezpieczeniowego przewiduje likwidację Państwowego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń. W to miejsce zostanie utworzona Komisja Nadzoru Ubezpieczeń.
W artykule przedstawiono analizę jednego z najbardziej - w naszej ocenie - dolegliwych środków nadzoru następczego, jakim jest decyzja Komisji Nadzoru Finansowego o nakazie zbycia akcji krajowego zakładu ubezpieczeń w wyznaczonym terminie. Jakkolwiek środek ten nie znalazł do tej pory kiedykolwiek zastosowania w obrębie rynku ubezpieczeń - czy to pod rządami ustawy z dnia 11 września 2015 r., czy też pod rządami wcześniej obowiązujących ustaw normujących prowadzenie działalności ubezpieczeniowej - to okoliczność, iż analogiczny środek nadzoru znalazł niedawno zastosowanie w obrębie rynku bankowego i wywołał przy tym liczne problemy praktyczne skłania do przybliżenia tego środka i odniesienia się do problemów, które mogą zaistnieć na kanwie jego praktycznego wykorzystania. W szczególności przedmiotem analizy będzie relacja pomiędzy tym środkiem nadzoru, a poprzedzającym jego zastosowanie środkiem nadzoru jakim jest zakaz wykonywania prawa głosu z akcji krajowego zakładu ubezpieczeń. (abstrakt oryginalny)
Artykuł jest poświęcony analizie relatywnie nowego instrumentu sprawowania nadzoru nad rynkiem ubezpieczeń i rynkiem reasekuracji, jakim są rekomendacje wydawane przez Komisję Nadzoru Finansowego. W szczególności przedmiotem rozważań jest umiejscowienie wskazanych rekomendacji w ramach systemu prawa, jak również ocena wpływu rekomendacji na prawidłowe i bezpieczne funkcjonowanie zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. (abstrakt oryginalny)
Konkurencja na rynkach ubezpieczeniowych w nowo powstałych państwach pojawiła się mniej więcej w 1991 roku. Zwykle zakład ubezpieczeń przejmujący na terenie danego kraju aktywa byłego Gosstrahu zajmuje na nim wiodącą pozycję. W przypadku Mołdawii takim towarzystwem jest QBE ASITO S.A., które do chwili obecnej zajmuje w tym kraju pozycję lidera. W pierwszych latach wolnego rynku brakuje stosownych unormowań prawnych i kontroli ze strony państwa. Sprzyja to powstawaniu nowych zakładów ubezpieczeń. Pojawiają się one jak grzyby po deszczu. Na terytorium Mołdawii w latach 1993-1994 działało 127 towarzystw ubezpieczeniowych. Brak ekonomicznej i politycznej stabilizacji w państwie pozwalał prowadzić niektórym z nich "brudną grę". Ich udziałowców nie interesowało dobre imię towarzystwa, a tylko zdobycie w jak najkrótszym czasie dużych pieniędzy. Sprzyjały temu konflikty wojskowe wybuchające na terenie Przydniestrowia oraz kryzys rosyjski 1998 roku, co doprowadziło do całkowitej utraty zaufania społeczeństwa do ubezpieczeń. Dlatego też jednym z najważniejszych zadań, jakie stanęło przez uczestnikami rynku ubezpieczeniowego Mołdawii, było przywrócenie zaufania społeczeństwa. Dzisiaj w Mołdawii zauważalny jest charakterystyczny dla krajów postradzieckich schemat: polityka dyktuje rozwój gospodarczy, a rozwój gospodarczy dyktuje rozwój rynku ubezpieczeniowego.(fragment tekstu)
Francuskie prawo ubezpieczeń należy do jednych z najstarszych tego typu regulacji na święcie. Pierwsza ustawa - tzw. Ubezpieczenia morskie (Guidon des marchands de mer) pojawiła się już w 1600 r. Regulacja ta została uzupełniona w 1673 r. poprzez Ordonnance du Commerce, które w znaczący sposób wpłynęło na kształt sławnego francuskiego Codę de Commerce (kodeks handlowy) i było wzorcem dla wielu później powstałych europejskich ustaw handlowych. Pierwszy francuski zakład ubezpieczeń na życie założono w 1788 r. i już po pięciu latach został zlikwidowany (1793 r.) na mocy rozporządzenia wydanego podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Dalszy rozwój ubezpieczeń na życie datowany jest od 1819 r. poprzez powołanie Compagne d'assurances generalesvie, po powstaniu której obserwuje się dynamiczny wzrost liczby zakładów ubezpieczeniowych na obszarze Francji. Możliwość założenia zakładu ubezpieczeń uzależniona została od uprzedniego wydania specjalnej zgody przez radę państwową (Conseil d'Etat) na podstawie złożonego wniosku.(fragment tekstu)
Zakład ubezpieczeń, tak jak inne przedsiębiorstwo produkcyjne, handlowe czy usługowe, realizując swoje zadania statutowe, narażone jest na różnego rodzaju ryzyka. Ryzyko jest nieodłącznym elementem działalności zakładu ubezpieczeń, stąd też zaistniała konieczność kontrolowania jego poziomu, a tym samym wczesnego ostrzegania o grożącym niebezpieczeństwie. Taką działalność w literaturze ubezpieczeniowej nazywamy monitorowaniem. Aktualnie proces monitorowania ryzyka, tzn. nadzoru i kontroli jego poziomu, stał się niezbędnym elementem działalności ubezpieczeniowej w celu zapewnienia płynności finansowej każdego zakładu ubezpieczeń.(abstrakt oryginalny)
Artykuł podejmuje problem organizacji i skuteczności nadzoru ubezpieczeniowego w Polsce.
Ubezpieczenia są istotnym elementem rynku finansowego. Działalność ubezpieczeniowa ma służyć przedsiębiorcom oraz podmiotom nie związanym bezpośrednio z działalnością gospodarczą lecz pragnącym ubezpieczyć swoje życie, zdrowie oraz majątek od skutków wydarzeń losowych. Tworzenie i funkcjonowanie zakładów ubezpieczeń, a także działalność pośredników ubezpieczeniowych, wymaga nadzoru ze strony państwa. Konieczność ustanowienia nadzoru nad działalnością ubezpieczeniową wynika z faktu, iż zakłady ubezpieczeń - w trakcie realizacji swoich zadań - obracają powierzonymi środkami finansowymi, których bezpieczeństwo jest podstawową miarą oceny ich stabilności. Zakłady ubezpieczeń są "instytucjami zaufania publicznego", a ich działalność jest obliczona na wiele lat, stąd też wpłacający składkę chce mieć gwarancję, że wy brany przez niego ubezpieczyciel będzie w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań w przyszłości.(fragment tekstu)
20
75%
Przez ujętą w opracowaniu regulacyjną ocenę działalności należy rozumieć ocenę dokonywaną przez organ nadzoru państwowego w fazie monitorowania i kontroli stanu istniejącego na podstawie zakresu informacji przewidzianego przez regulacje prawne. W podmiotowym ujęciu organ nadzoru państwowego należy odróżnić od nadzoru rynkowego lub właścicielskiego. Jednak, jako że ocena regulacyjna dokonywana jest na podstawie informacji dostarczanych do organów nadzoru (raportowanie na rzecz nadzoru) a także na podstawie wyników oceny dokonanej przez rynek w ramach informacji publicznie ujawnianych w ujęciu przedmiotowym można mówić o powiązaniu oceny dokonywanej przez organ nadzoru państwowego i oceny rynkowej. Powiązanie to umożliwia komplementarne współdziałanie oceny nadzorczej i oceny rynkowej zwiększając efektywność i sprawność państwowego organu nadzoru.(abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 5 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.