Wiedza o otaczającym świecie, rzeczywistości społecznej, jej funkcjonowaniu składa się z wielu rozmaitych teorii, praw, pojęć, wreszcie koncepcji otaczającego nas świata. Rzecz w tym, że tylko część z nich jest prawdziwa i to tylko w określonych, często przypadkowych, okolicznościach. Stąd rozróżnienie o ich prawdziwości bądź braku takiej jest obarczone ryzykiem i błędem. Rzecz dotyczy także wspólnot bezpieczeństwa tworzonych przez ludzi i z ich udziałem. Ma to swoje konsekwencje w każdym aspekcie działalności ludzkiej, a także sposobach ich określania. Pojmowanie bezpieczeństwa wspólnot społecznych ma długą tradycję. Cechuje ją przy tym różnorodność i dowolność wykładni społecznych, religijnych, politycznych, ekonomicznych, innych. Od Arystotelesa, przez teologów, po współczesnych autorów odwołujących się do kategorii wspólnot, jako elementu konstytuującego więzi społeczne, istniejący ład. Związek, między poznaniem, a zrozumieniem, a właściwie chęć jego dostrzeżenia w obszarze bezpieczeństwa wspólnotowego stał się podstawą do podjęcia niniejszych rozważań. Są one jednak ograniczone. Nie podjęto rozważań ukierunkowanych na tożsamość i jej znaczenie we wspólnotach bezpieczeństwa. Nie wyeksponowano także idei i szerzej ideologii leżących u podstaw formowania i przekształcania tych wspólnot. Pominięto także mechanizmy wpływu kształtowane m.in. przez różne grupy nacisku występujące w systemach politycznych. W związku z powyższym, celem niniejszego artykułu jest ukazanie teoretycznych podstaw formułowania bezpieczeństwa wspólnot społecznych. Ponadto, udzielenie odpowiedzi na pytanie, które związki budują bezpieczeństwo wspólnot społecznych. W konsekwencji uzyskanie wiedzy będącej podstawą formułowania polityki i strategii bezpieczeństwa państwa. (abstrakt oryginalny)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.