Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Krajowy System Ratowniczo-Gaśniczy jako element organizacji ratownictwa i ochrony ludności w Polsce

100%

Radkowski R.

|

2015

|

nr 14

37-49

Krajowy System Ratowniczo-Gaśniczy (KSRG) powstał w odpowiedzi na nasilające się zapotrzebowanie skoordynowania i określenia ram współpracy części służb i formacji ratowniczych współdziałających podczas zdarzeń zagrażających zdrowiu i życiu obywateli. Obecnie funkcjonuje on w Polsce jako jeden z trzech głównych systemowych elementów ratownictwa. W opracowaniu przedstawiono ramy funkcjonowania KSRG ze wskazaniem zależności współdziałania z systemem Państwowego Ratownictwa Medycznego oraz Systemem Powiadamiania Ratunkowego. Artykuł obejmuje następujące aspekty organizacji KSRG: • zadania realizowane przez system, • poziomy funkcjonowania systemu, • odpowiedzialność za jego organizację i nadzór nad systemem, • potencjał systemu ze szczególnym uwzględnieniem jednostek do niego włączonych oraz z nim współpracujących, • rolę stanowisk kierowania PSP, • kierowanie działaniem ratowniczym, • plany ratownicze, • odwód operacyjny. W publikacji odniesiono się również do wymagań i kryteriów dla jednostek aspirujących do włączenia w jego strukturę. W podsumowaniu dostrzeżono, że obecny kształt systemu to wynik dwudziestu lat jego rozwoju, a fakt, że funkcjonuje on równolegle z innymi systemowymi rozwiązaniami mającymi za priorytet organizację ratownictwa i niesienia pomocy w sytuacji zagrożeń, powoduje, że należy dążyć do scalania rozwiązań i doskonalenia współdziałania podmiotów powołanych do niesienia pomocy obywatelom państwa. (abstrakt oryginalny)

2

The Role and Place of Private Companies Offering People and Property Protection Services in the Slovak Internal Security System

80%

Dworzecki J.

|

nr 2

10-19

The paper discusses the role and place of private companies offering services related to people and property protection in the Slovak internal security system. The paper outlines the Slovak system of internal security, its institutions, entities and formations and presents organizational and legal basis for functioning of private security entities in the Slovak Republic. Additionally, the paper presents procedures of applying for a license which entitles the holder to start a business in the security sector and to perform tasks written down in the catalogue of services for private security industry. The text is completed with statistics related to the activities of private security companies with respect to security and public order in Slovakia. The paper was prepared as a part of a research and innovation project within operational project Horizon (2020-FCT-2015, No: 700688) Understand the Dimensions of Organized Crime and Terrorist Networks for Developing Effective and Efficient Security Solutions for First-line-practitioners and Professionals.(original abstract)

3

Wizerunek pod ochroną

70%

Sikora I.

|

1999

|

nr 2

24-25

W artykule poruszono problem naruszenia prawa do wizerunku dla celów reklamy i jego konsekwencje.

4

Communications Interception and Obtaining Telecommunications Billings by Authorised Entities within Their Operational and Intelligence Activities in Poland

61%

Rogalski M.

|

10

|

nr 2

126-141

Przedmiotem artykułu jest problematyka pozyskiwania przez tzw. uprawnione podmioty, np. Policję, w ramach czynności operacyjno-rozpoznawczych, korespondencji, przesyłek i wykazu połączeń. W Polsce, poza sądami i prokuraturą, podmioty te są uprawnione do pozyskiwania tego rodzaju informacji. Uprawnienia wskazanych podmiotów są przewidziane w ustawach szczególnych, które regulują ich działalność. W wyroku z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. K 23/11, polski Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność szeregu przepisów regulujących czynności operacyjno-rozpoznawcze z postanowieniami polskiej Konstytucji. Nowela ustaw regulujących te uprawnienia uwzględnia wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Artykuł omawia zmiany i przedstawia nowe uregulowania w tym zakresie. (abstrakt oryginalny)

5

Prawo do prywatności w Internecie. Wybrane rozwiązania prawne USA i Kanady

61%

Oleksiuk I.

|

2000

|

nr 3

11-19

Celem niniejszego materiału jest przedstawienie doświadczeń, jakie z ochrony prywatności w sieciach komputerowych, szczególnie w Internecie znalazły się w dorobku prawnym państwa tam, gdzie Internet się narodził, a więc w USA. Porównawczo przedstawiono również wybrane rozwiązania prawne z tego zakresu w Kanadzie.

6

"Uzasadniony interes" w publikacjach prasowych jako okoliczność wyłączająca bezprawność naruszenia dóbr osobistych

61%

Błeszyńska K.

Studia Medioznawcze

|

2015

|

nr 1 (60)

57-68

Jednym z podstawowych obowiązków dziennikarskich jest ochrona dóbr osobistych osób trzecich. Pozaustawową okolicznością wyłączającą naruszenie dóbr osobistych przez prasę jest uzasadniony interes publikacji. Dziennikarze chętnie powołują się na tę okoliczność, niestety, nader często interpretując ją jako zainteresowanie opinii społecznej daną sprawą, co w świetle obowiązującego orzecznictwa i stanowiska doktryny nie stanowi wystarczającej przesłanki wyłączającej bezprawność.(abstrakt oryginalny)

7

Zakres podmiotowy ochrony dóbr osobistych osób prawnych w kodeksie cywilnym

61%

Koczanowski J.

Zeszyty Naukowe / Akademia Ekonomiczna w Krakowie

|

1984

|

nr 182

173-185

Zastosowano stan regulacji prawnej sprowadzający się do jednego przepisu. W Kodeksie Cywilnym zastosowano jedyny przepis bezpośrednio dotyczący dóbr osobistych od osób prawnych, który nakazuje do ochrony dóbr osobistych od osób prawnych stosować odpowiednio przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych.

8

Hałas jako immisje sąsiedzkie a prawo do spokojnego zamieszkiwania

61%

Frańczuk M.

|

nr 2(104)

31-35

W artykule podjęto analizę praktycznego i aktualnego zarówno w Polsce jak i zagranicą problemu immisji sąsiedzkich oraz sposobów zwalczania uciążliwych zachowań osób zamieszkujących lokale lub nieruchomości sąsiednie a wkraczających w nieuprawniony sposób w swego rodzaju "mir" domowy. Problematykę immisji sąsiedzkich przedstawiono na przykładzie hałasu. W opracowaniu pominięto inne rodzaje immisji, z uwagi na to, że w dzisiejszej dobie uciążliwy hałas wydaje się być najbardziej powszechnym rodzajem zakłóceń prawa sąsiedzkiego. Prawo do spokojnego zamieszkiwania potraktowano jako typowy rodzaj dobra osobistego podlegającego ochronie cywilno-prawnej. Celem artykułu jest analiza problemu immisji sąsiedzkich hałasu oraz zaproponowanie efektywnych i legalnych zarazem metod walki z tym rodzajem immisji. W artykule skupiono się na obowiązujących w zakresie prawa sąsiedzkiego regulacjach prawa cywilnego i prawa wykroczeń. W wyniku ustaleń badawczych przedstawiono kilka uwag natury de lege lata oraz postulaty de lege ferenda, których realizacja powinna skutecznie chronić prawo do spokojnego zamieszkiwania. Syntetycznie przedstawiając wyniki badawcze należy stwierdzić, że w praktyce jedynym skutecznym rozwiązaniem walki z immisjami hałasu powinno być wytworzenie odpowiednich dobrych obyczajów sąsiedzkich oraz efektywne wykorzystanie istniejących uprawnień legitymowanych służb takich jak Policja lub Straż Miejska. (abstrakt oryginalny)

9

Dobra osobiste jednostki samorządu terytorialnego i ich ochrona

61%

Jagoda J.

|

nr 3(40)

36-50

Celem opracowania jest wskazanie dóbr osobistych jednostek samorządu terytorialnego i analiza uprawnień przysługujących gminie (powiatowi, województwu) w przypadku naruszenia tych dóbr. Jednostka samorządu terytorialnego jest osobą prawną w rozumieniu prawa cywilnego, do której zastosowanie mają przepisy dotyczące osób prawnych, o ile ustawy samorządowe nie zawierają odmiennych regulacji. (fragment tekstu)

10

Ochrona dóbr osobistych w orzecznictwie sądów

61%

Bucoń P.

|

nr 10

5-14

Na kanwie wybranych orzeczeń sądów autor rozważa zagadnienia związane z ochroną dóbr osobistych. Analizuje, jakie przepisy prawa chronią dobra osobiste takie jak: prawo do ochrony życia prywatnego, prawo do wolności myśli, sumienia, prawo do wyrażania opinii i wolności słowa. Na podstawie orzecznictwa sądów i poglądów doktryny podejmuje próbę określenia czym są dobra osobiste, kiedy dochodzi do ich naruszenia. Wskazuje okoliczności wyłączające bezprawność ich naruszenia. Sygnalizuje także, jakie roszczenia przysługują w przypadku naruszenia dóbr osobistych i co sąd ustala w procesie o naruszenie dóbr osobistych. Autor prezentuje pogląd, że sprawiedliwość w ochronie dóbr osobistych realizuje się przez mądre stosowanie prawa, które ma odpowiedni fundament aksjologiczny. (abstrakt oryginalny)

11

Jędrzej Skrzypczak, Reakcja na krytykę medialną. Ochrona dóbr osobistych w erze nowych mediów

61%

Kononiuk T.

|

nr 4 (71)

173-175

Recenzowana monografia Jędrzeja Skrzypczaka jest ambitną i erudycyjną próbą zmierzenia się materii prawa z wyzwaniami determinizmu technologicznego w sferze mediów. Autor w swojej wszechstronnej i wnikliwej analizie aktów normatywnych, orzecznictwa, a także bogatej literatury przedmiotu przedstawia nowy model ochrony dóbr osobistych w erze nowych mediów. Proponuje - za Arystotelesem - aby w dobie cyfryzacji mediów, gdy wymiana informacji i opinii następuje na niespotykaną dotąd skalę, zachować złoty środek między prawem do wolności i krytyki mediów a ochroną dóbr osobistych podmiotów prawa. (fragment tekstu)

12

Odpowiedzialność cywilna osoby prawnej za naruszenie dóbr osobistych

61%

Piwowarczyk W. J., Moroz P.

Rynek - Społeczeństwo - Kultura

|

2014

|

nr 2(10) Instytucje i organizacje

21-26

Artykuł porusza kwestię związaną z odpowiedzialnością za naruszenie dóbr osobistych dokonane przez organy osoby prawnej oraz rozstrzyga zakres odpowiedzialności poszczególnych podmiotów w układzie: naruszyciel/osoba prawna - podmiot, którego dobra osobiste zostały naruszone. Analiza dokonywana jest nie tylko z perspektywy naukowej, ale także z perspektywy praktyka, co pozwala na uwzględnienie szeregu aspektów umykających w toku wykładni art. 23 oraz 24 KC. W szczególności wskazać należy zatem na konieczność prowadzenia analizy naruszenia dokonanego przez osobę prawną z perspektywy organu - osoby fizycznej działającej za i imieniem osoby prawnej - oraz konieczność rozróżnienia ról gospodarczych, w których występuje owa osoba fizyczna. W warstwie restytucji dóbr osobistych, artykuł akcentuje kwestię związaną z zakresem owej restytucji oraz wskazuje na niemożność dokonania restytucji zarówno przez osobę prawną, jak i jej organ (osobę fizyczną działającą za i imieniem osoby prawnej). (abstrakt oryginalny)

13

Przedawnienie roszczeń w sprawach o ochronę dobrego imienia

61%

Górski A. S.

|

2014

|

nr 4 (59)

28-40

Kwestia upływu czasu w sprawach o ochronę dobrego imienia jest niezwykle istotna zarówno dla potencjalnych sprawców, jak i poszkodowanych. Dziennikarze zastanawiają się, jak długo mogą odpowiadać za napisany w przeszłości artykuł, natomiast osoby poszkodowane zadają sobie pytanie, ile mają czasu na wytoczenie powództwa, czy też złożenie prywatnego aktu oskarżenia. Prezentowany artykuł omawia wybrane problemy dotyczące przedawnienia roszczeń związanych z ochroną dobrego imienia w ujęciu prawa cywilnego i karnego, tak materialnego, jak i procesowego.(fragment tekstu)

14

Prawo do wizerunku w nauce i orzecznictwie sądów polskich - analiza wybranych problemów

61%

Łoszewska-Ołowska M.

|

nr 4 (47)

43-59

Wizerunek to jedno z dóbr osobistych w szczególny sposób narażone na naruszenia nie tylko w toku działalności prasowej, ale też i reklamowej. Sposób definiowania tego pojęcia jest zasługą zarówno nauki, jak i orzecznictwa. Podobnie rzecz się ma, gdy chodzi o określanie warunków, jakie spełniać ma zgoda, uchylająca bezprawność rozpowszechnienia podobizny oraz innych okoliczności usprawiedliwiających publikację wizerunku pomimo braku przyzwolenia osoby portretowanej. Artykuł, ukazując prawo w działaniu i opierając się na rozstrzygnięciach sądów, określa granice prawa do wizerunku i wyznacza zakres jego dozwolonej eksploatacji. (abstrakt oryginalny)

15

Action in the Socially Justified Interest versus Defamation in the Press Statement

51%

Olejniczak A.

|

10

|

nr 2

179-192

Działanie sprawcy szkody w społecznie uzasadnionym interesie jest niekiedy postrzegane jako okoliczność wyłączająca bezprawność jego zachowania. Dotyczy to także zachowania osoby naruszającej dobra osobiste. Zagadnienie jest bardzo obszerne i budzi szeroką dyskusję. Opracowanie ogranicza się do analizy zagadnień cywilnoprawnej ochrony dóbr osobistych oraz wyłącznie do problemów, jakie pojawiają się w razie postawienia sprawcy naruszenia dobra osobistego zarzutu zniesławiającego, który oparty jest na faktach (nie dotyczy opinii). Autor broni tezy, że w tych przypadkach nie jest istotna profesja sprawcy zarzutu, a działanie "z należytą starannością" w obronie społecznie uzasadnionego interesu może wyłączyć bezprawność jego zachowania tylko wówczas, gdy zarzut jest prawdziwy. Społeczne znaczenie prasy i nałożenie na dziennikarza przez ustawę Prawo prasowe szczególnych obowiązków w zakresie zbierania i przekazywania informacji nie stanowią wystarczającej podstawy do modyfikowania tylko dla reprezentantów tej profesji ogólnych reguł odpowiedzialności za naruszenie czci. W interesie społecznym nie leżą nieprawdziwe wypowiedzi prasowe, a pokrzywdzony nieprawdziwą informacją powinien mieć prawo żądać przeproszenia także przez dziennikarza, który dochował należytej staranności w swoich krzywdzących działaniach. (abstrakt oryginalny)

16

Ocena okresowa a ochrona dóbr osobistych pracownika - najnowsze orzecznictwo

51%

Maniewska E.

Praca i Zabezpieczenie Społeczne

|

2022

|

nr 12

50-53

Autorka referuje orzecznictwo Sądu Najwyższego skoncentrowane wokół problematyki naruszenia dóbr osobistych pracownika w ramach oceny okresowej dokonywanej przez pracodawcę. Szerzej omawia najnowszy judykat z tego zakresu dotyczący oceny okresowej nauczyciela akademickiego. (abstrakt oryginalny)

17

Ochrona dóbr osobistych sprawcy mobbingu w kontekście wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 6 listopada 2018 r. (Vincent Del Campo przeciwko Hiszpanii, skarga nr 25527/13)

51%

Barański M.

Z Problematyki Prawa Pracy i Polityki Socjalnej / Uniwersytet Śląski

|

2020

|

1(18)

7-23

Sprawcą mobbingu nie zawsze będzie sam pracodawca. Odpowiedzialność pracodawcy za działania innych osób wynika z naruszenia przez pracodawcę obowiązku przeciwdziałania mobbingowi (art. 943 § 1 k.p.). Z całą pewnością mobbing jest zjawiskiem negatywnym, niepożądanym, a interpretacja przepisów kształtujących odpowiedzialność pracodawcy za skutki mobbingu powinna uwzględniać cel, jakim jest całkowite wyeliminowanie tego zjawiska ze środowiska pracy. Właśnie z uwagi na ów cel, za istotne i wymagające szerszego omówienia przez pryzmat art. 943 k.p., należy uznać stanowisko wyrażone przez Europejski Trybunał Praw Człowieka w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 listopada 2018 r. (Vicent Del Campo przeciwko Hiszpanii, skarga nr 25527/13), w którym podkreślono, że podanie w wyroku sądowym danych osobowych pracownika, który nie był stroną postępowania, ze wskazaniem, iż pracownik ten dopuścił się czynów stanowiących nękanie psychiczne innego pracownika, stanowi naruszenie prawa sprawcy tychże czynów do poszanowania jego życia prywatnego. (abstrakt oryginalny)

18

Publication of a Hyperlink and Communication of a Work to the Public within Court of Justice of the European Union and Courts of Selected European Countries Case Law

51%

Konikowska-Kuczyńska J.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2022

|

Vol. 31, nr 2

117-143

Współcześnie w Internecie bardzo często mamy do czynienia z publikacją odesłań, czyli tzw. hiperlinków, prowadzących do chronionych treści. Poprzez umieszczanie na stronach internetowych hiperłączy tworzy się możliwość uzyskania dostępu do utworów. Materia ta dotyka problemu o kluczowym znaczeniu dla działania Internetu, ponieważ hiperłącza mogą być wykorzystywane w sposób naruszający prawa autora. Internauci często nie są świadomi, że ich działanie może naruszać prawa autorskie do utworu. Należy zwrócić uwagę na to, że zamieszczanie hiperlinków do stron internetowych, na których znajdują się utwory chronione prawem autorskim, wywołuje wątpliwości kwalifikacyjne sprowadzające się do odpowiedzi na pytanie, czy każde umieszczenie hiperlinku będzie stanowiło postać korzystania z utworu czy też konieczne jest spełnienie dodatkowego kryterium w tym zakresie. W związku z tym sądy krajowe zwracają się z pytaniami prejudycjalnymi o treść tego prawa do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Także sądom krajowym państw członkowskich przedstawiane są do rozstrzygnięcia złożone stany faktyczne, które dotyczą udostępniania treści cyfrowych. Z tego względu pojawiła się potrzeba bliższego przyjrzenia się zagadnieniu publikacji hiperlinku do strony, na której znajduje się chroniony utwór, w kontekście jego publicznego udostępniania i zweryfikowania określonego przepisami prawa do publicznego udostępniania utworu w Internecie z praktyką orzeczniczą. Głównym celem rozważań jest próba odpowiedzi na pytanie, czy publikacja na stronie internetowej hiperlinku odsyłającego do chronionego utworu stanowi publiczne udostępnianie. Aby na nie odpowiedzieć, w opracowaniu analizie poddano orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, sądów krajowych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz sądów polskich, a także poglądy przedstawicieli doktryny. Na tej podstawie wskazano charakterystyczne elementy dotyczące publikacji hiperłącza na stronie internetowej w kontekście publicznego udostępniania. (abstrakt oryginalny)

19

Zasada względnej stabilizacji imienia i nazwiska w orzecznictwie sądowym - wybrane zagadnienia

51%

Pawłowski S.

Przedsiębiorczość i Zarządzanie

|

2019

|

t. 20, z. 3, cz. 3 Administracja a zarządzanie

85-97

Funkcja imienia i nazwiska w stosunkach społecznych ewoluowała przez wieki, niemniej jednak jej trzon pozostał niezmienny. Imię i nazwisko służą do indywidualizacji i identyfikacji osób fizycznych, będąc jednocześnie dobrem osobistym, a z biegiem lat stały się także elementem identyfikacji prawnej [Szreniawski 2001, s. 442]. Ten ostatni aspekt jest dla Sądu Najwyższego (SN) szczególnie doniosły, czemu dał wyraz w wyroku z 19 listopada 2003 r., stwierdzając, że nazwisko (i imię) jest skierowanym na zewnątrz znakiem rozpoznawczym osoby fizycznej właśnie w celu jej identyfikacji [wyrok SN z dnia 19 listopada 2003 r., sygn. akt I PK 590/2002]. Zdecydowanie szerzej na te kwestie patrzy sądownictwo administracyjne. Najwyższy Sąd Administracyjny (NSA) w wyroku z 21 czerwca 1982 r., a więc wydanym tuż po reaktywowaniu sądownictwa administracyjnego, podniósł, że "niedopuszczalne jest sprowadzanie przez organy administracji nazwiska do funkcji ewidencyjnej, w oderwaniu od więzi rodowych, honoru i poczucia wartości wszystkiego tego, co jest pielęgnowane w odczuciach indywidualnych i w rodzinie" [wyrok NSA z dnia 21 czerwca 1982 r., sygn. akt II SA 699/82]. Niewątpliwie przy tym imiona i nazwiska stanowią o tożsamości człowieka i podlegają ochronie prawnej [Ura 2009, s. 211; Duniewska 2010, s. 166]. Dlatego też ich ujawnienie zasadniczo nie może być uznane za bezprawne, o ile nie łączy się z naruszeniem innego dobra osobistego, np. czci, prywatności lub godności osobistej [wyrok SA z dnia 19 listopada 2003 r., sygn. akt I PK 590/2002]. Samo istnienie nazwiska nie ma wyraźnych podstawy prawnych, a jest raczej w wynikiem rozwoju historycznego [Grzybowski 1957, s. 1261]. Współcześnie natomiast jest przedmiotem regulacji zarówno prawa prywatnego, jak i publicznego. W niniejszym opracowaniu skupiono się wyłącznie na tym drugim zakresie. Przedmiotem analizy nie będzie jednak cała obowiązująca ustawa, ale jedno z jej fundamentalnych założeń - względna stabilizacja imienia i nazwiska (są to dwa elementy identyfikujące daną osobę, zatem w założeniu powinny być stabilne). Zasada ta ma w polskim prawodawstwie długie tradycje. Już w Ustawie z dnia 24 października 1919 r. w przedmiocie zmiany nazwisk (art. 1 zd. 2) stwierdzono, że zezwolenia na zmianę nazwiska mogło być udzielone tylko w "przypadkach, zasługujących na szczególne uwzględnienie" [Dz. U. z 1919 r., Nr 88, poz. 478]. Kolejna regulacja, Dekret z dnia 10 listopada 1945 r. o zmianie i ustalaniu imion i nazwisk (art. 3 ust. 1) jako konieczną przesłankę wskazuje ważną przyczynę [Dz. U. z 1945 r., Nr 56, poz. 310]. Zastępująca ustawę z 1919 r. Ustawa z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk posługuje się zwrotem "ważne względy" [t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 233, poz. 1992]. Obowiązująca Ustawa z dnia z dnia 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska (dalej: u.z.i.n.) stanowi zaś o "ważnych powodach" [t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 10]. Zauważalna jest zatem konsekwencja ustawodawcy, który mimo zapowiadanej liberalizacji w tym zakresie ostatecznie tej idei nie odzwierciedlił w ustawie. Stąd krajowa regulacja stoi konsekwentnie na stanowisku, że błahe powody nie są wystarczającym uzasadnieniem do zmiany imienia i nazwiska. (fragment tekstu)

20

Uwagi o specyfice autorskich dóbr osobistych oraz koncepcji ich ochrony (na przykładzie prawa do autorstwa utworu)

51%

Gnela B.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2015

|

nr 2

35-45

Celem niniejszego opracowania jest próba wykazania, że autorskie dobra osobiste, a nie autorskie prawa osobiste, o których mowa w art. 16 pr.aut.11, powinny być przedmiotem ochrony prawa autorskiego. Autorskie dobra osobiste jako związane ze statusem twórcy utworu nie są dobrami osobistymi w rozumieniu art. 23 k.c. Status twórcy nie jest bowiem atrybutem każdego człowieka. Podjęta zostanie także próba uzasadnienia stanowiska, że status twórcy, kwalifikowany przez autorstwo utworu, nie powinien być chroniony w ramach konstrukcji prawa podmiotowego, ponieważ to prawo może przysługiwać tylko podmiotowi prawa cywilnego, a w prawie autorskim ochronie podlega także status "twórcy zmarłego". To stanowisko opiera się także na argumencie, że autorstwo utworu jest efektem wolności tworzenia. (fragment tekstu)