Globalizacja jest konsekwencją współczesnych procesów cywilizacyjnych. Stała się zjawiskiem wielopłaszczyznowym analizowanym w kontekście szeroko rozumianych zmian instytucjonalnych (obejmujących zarówno poziom instytucji nieformalnych, jak i instytucji formalnych) zachodzących na płaszczyznach technologicznych, gospodarczych, edukacyjnych, politycznych. Jak pisze J. Kleer: "(...) globalizacja przejawia się głównie w coraz silniejszych powiązaniach rynkowych między gospodarkami {państwami} suwerennymi, które umożliwiają przepływ dóbr, kapitału, nowoczesnych technologii, a także siły roboczej. Tego typu przepływy, a także pojawienie się licznych form współpracy między przedsiębiorcami wywodzącymi się z różnych państw, wymuszają powstanie i w miarę dobre funkcjonowanie instytucji o charakterze międzynarodowym" [Kleer, 2013, s. 63]. Globalizacji towarzyszą koszty jej rozwoju i funkcjonowania, które z czasem stały się ułomnością analizowanych procesów i spowodowały dysproporcje i asymetrie między poszczególnymi podmiotami uczestniczącymi w procesach gospodarczych. Globalizacja, choć na początku postrzegana jako szansa dla rozwoju społeczno-gospodarczego, spowodowała nierównomierne rozmieszczenie korzyści, faworyzując największych graczy rynkowych (mowa tu głównie o rozwoju korporacji transnarodowych), ograniczając tym samym możliwości konkurencji dla mniejszych podmiotów gospodarujących. Na tym tle powstało wiele asymetrii o charakterze gospodarczym, społecznym czy politycznym. (fragment tekstu)