System sankcji odpowiadający stanowi nowoczesnych badań naukowych i uwzględniający wpływy oddziałujące na zachowanie w ruchu drogowym musi cechować większe zróżnicowanie, niż przewiduje system kar, grzywien i środków dyscyplinarnych obowiązującego obecnie prawa zachodnioniemieckiego. Sankcje będące dzisiaj do dyspozycji mogą wpływać na kształtowanie zachowań poszczególnych uczestników ruchu drogowego w odniesieniu do występujących tam sytuacji. Dlatego też zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego - co jest celem sankcji - wymaga stosowania takich środków, które mogłyby pomagać kierowcy w doskonaleniu sprawności związanych z prowadzeniem pojazdu, a zarazem eliminowały z ruchu osobników, którzy wykazują tak poważny, niemożliwy do wyrównania brak zdolności zawodowej, że trzeba ich traktować jako czynnik permanentnego zagrożenia dla innych. Klasyczny system sankcji ukierunkowany na prewencję zarówno ogólną, jak i szczególną okazuje się problematyczny w odniesieniu do dziedziny, jaką jest ruch drogowy, ponieważ w przeważającej części dotyczy deliktów nieumyślnych, podczas gdy prawo karne w swym zasadniczym zakresie dostosowane jest do czynów popełnianych umyślnie. Psychologiczny model myślenia stanowiący podstawę dla prewencji ogólnej, dla której punktem wyjścia jest obraz sprawcy świadomego konsekwencji swego zachowania, z uwzględnieniem ryzyka wykrycia, możliwości społecznego potępienia i wszelkich innych czynników, daje się całkowicie zastosować tylko do czynów popełnianych umyślnie, kiedy sprawca co najmniej uświadamia sobie, że postępek jego oznacza naruszenie zakazu. W ograniczonym sensie jednak model ten może być użyteczny również w przypadku świadomej nieumyślności (kiedy sprawca zdaje sobie sprawę z możliwości zaistnienia następstwa swego zachowania, ale trwa w ufności, że w tej konkretnej sytuacji nic się nie wydarzy), lekkomyślności, niedbalstwa, a nawet brutalnego zlekceważenia obowiązku ostrożności, którego jest świadomy. Oczywiście istnieją w zakresie prawa drogowego również stany faktyczne (np. ograniczenie szybkości czy zakazy zatrzymywania się) zawierające sankcje, których działania można ocenić jako motywacyjne. Efekt zależy jednak w tych przypadkach również od tego, w jakim stopniu dana norma wy-daje się kierowcy w danej sytuacji rozsądna oraz jak dalece wskutek naruszenia przepisu powstaje dla niego ryzyko wykrycia. Począwszy od lat pięćdziesiątych wydano wprawdzie poważną liczbę ustaw mających na celu poprawę ogólnych warunków na drogach i zmniejszenie liczby ofiar ruchu drogowego, ale czynnik "człowiek" nie został w nich uwzględniony w stopniu, jaki w niniejszej pracy uważa się za konieczny. O zasięgu obowiązujących dotychczas norm prawnych mogą ogólnie zorientować przykłady najważniejszych przestępstw i wykroczeń porządkowych: Zasadnicza część karnego prawa drogowego obejmuje przypadki niebezpiecznej ingerencji w ruch drogowy (§ 315 b kodeksu karnego - StGB), zagrożenie ruchu drogowego (§ 315 c kk), nietrzeźwość w czasie uczestnictwa w ruchu drogowym (§ 316 kk), tzw. ucieczka z miejsca wypadku (§ 142 kk) oraz prowadzenie pojazdu bez posiadania prawa jazdy lub pomimo zakazu prowadzenia (5 21 ustawy karnej o ruchu drogowym - StVC>). Tutaj należą też ogólne stany faktyczne, jak nieumyślne uszkodzenie ciała (§ 230 kk) i nieumyślne zabójstwo (§ 222 kk), które ważną rolę odgrywają przede wszystkim w prawie drogowym, chociaż nie zalicza się ich do właściwych przestępstw ruchu drogowego. To samo odnosi się również do stanu upojenia alkoholowego (§ 323 a kk), nieudzielenia pomocy (§ 323 c kk) oraz wymuszenia (§ 240 kk). Wyliczanie wykroczeń nie jest tutaj możliwe. Rozporządzenie o zasadach ruchu drogowego (StVO) reguluje szczegółowo normy zachowań w ruchu ciągłym oraz w czasie przerw w ruchu. Wszelkie uchybienie tym normom może być ścigane jako wykroczenie. StVO jest rozporządzeniem prawnym, które zostało wydane i może być nowelizowane przez federalnego ministra komunikacji po uzyskaniu zgody Rady Federalnej. Nie jest więc wymagana ustawa formalna w celu dostosowania tego rozporządzenia do zmieniających się wymogów ruchu drogowego. Normy jego od powiadają w wysokim stopniu układowi wypracowanemu przez Komisję Gospodarczą Narodów Zjednoczonych dla Europy (ECE) i przyjętemu na Wiedeńskiej Konferencji Światowej w dniu 8 listopada 1968 r. (abstrakt oryginalny)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.