Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 561

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 29 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Prawo międzynarodowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 29 next fast forward last
Celem artykułu jest analiza działań podjętych przez władze niepodległej Litwy w celu rozliczenia zbrodni sowieckich popełnionych na społeczeństwie litewskim, w szczególności na reprezentantach antysowieckiego podziemia niepodległościowego, poprzez wykorzystanie prawnomiędzynarodowej kategorii zbrodni ludobójstwa. Kluczowe dla potwierdzenia litewskiej polityki w tym względzie stało się orzeczenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Drelingas przeciwko Litwie z 12 marca 2019 r., które zaaprobowało legalność kwalifikacji prawnej "etno-narodowo-politycznego" genocydu "leśnych braci" dokonanego przez okupacyjną władzę sowiecką. Orzeczenie to, z jednej strony, otwiera na nowo dyskusję w przedmiocie możliwości osądzenia zbrodni Związku Sowieckiego, z drugiej jednak, wzbudza pewne wątpliwości natury prawnej oraz politycznej - wyrażane co do zasady przez Federację Rosyjską.(abstrakt oryginalny)
2
Content available remote Zasada non-refoulement w procedurze dublińskiej
100%
The aim of the paper is to analyze the Dublin III Regulation and the proposal on the reform of the Dublin system in regard to the fundamental principle of the refugee law - the principle of non-refoulement. Although the purpose of consecutive acts was to regulate the inter-states competence issue, the Dublin procedure also contains certain elements that are of significant importance for the fundamental rights of persons seeking protection, guaranteed by international law. The Dublin system was also supposed to eliminate the phenomenon of "refugees in orbit". By conferring on States the right to send an applicant to a safe third country, irrespective of whether it is the Member State responsible for processing the application or another Member State. It limits access to substantive examination of the application for international protection. The proposal on the reform of the Dublin III Regulation, like many other endeavors, indicates the pursuit of the even stronger process of externalization of international protection(original abstract)
The article presents the relationship between the EU regulations on passenger protection and the provisions of international conventions regulating contracts of carriage in particular modes of transport, to which the EU regulations refer. The author indicates the complexity of such a system and the various ways in which the provisions contained in EU regulations are linked to international law, as well as the consequences of the solutions adopted. The limited framework of the article allows only to outline the topic.(author's abstract)
Jest to wystąpienie ministra spraw zagranicznych Bronisława Geremka w Stowarzyszeniu Euroatlantyckim 29 grudnia 1999 roku na temat suwerenności i praw człowieka. Zdaniem autora zagadnienie ochrony praw człowieka w kontekście ochrony suwerenności jest jednym z podstawowych czynników określających nowy porządek międzynarodowy.
5
Content available remote Konsekwencje obowiązywania zasady domniemania niewinności
80%
Zasada domniemania niewinności znana jest od starożytności jako praesumptio boni viri - domniemanie przyzwoitości człowieka [Waltoś, Hofmański 2018, s. 247]. Zgodnie z art. 42 ust. 3 Konstytucji RP (dalej jako "Konstytucja") [Dz. U. z 1997 r. Nr 483, poz. 78 ze zm.] każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu. Analogicznie z art. 5 Kodeksu postępowania karnego (dalej jako "k.p.k.") [Dz. U. z 2018 r., poz. 1987 ze zm.] wynika, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Domniemanie niewinności stanowi zasadę procesu karnego. W doktrynie, dla zobrazowania funkcjonowania domniemania niewinności, wymienia się cztery zakazy, które zasada ta w sobie inkorporuje. Są to: zakaz domniemywania winy oskarżonego, zakaz przesądzania winy oskarżonego przed prawomocnym zakończeniem procesu, zakaz traktowania oskarżonego od początku tak, jakby był sprawcą zarzucanego mu przestępstwa oraz zakaz konstruowania faktycznego domniemania winy [Kruszyński, Pawelec 2014, s. 1577]. Domniemanie ma charakter formalnoprawny oraz wzruszalny, czyli obalić je może dopiero prawomocny wyrok skazujący. Dla uwypuklenia znaczenia zasady domniemania niewinności, zgodnie z którą oskarżony jest niewinny do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy, w piśmiennictwie używa się sugestywnego pojęcia "prawdy tymczasowej" [Jezusek 2016, s. 175]. Zasada domniemania niewinności jest źródłem oraz komponentem wielu innych skorelowanych z nią reguł procesu, takich jak zasada prawa do obrony, in dubio pro reo czy też nemo se ipsum accusare tenetur. Na gruncie międzynarodowym warto zwrócić uwagę, że domniemanie niewinności stanowi jeden z fundamentów systemu odpowiedzialności karnej zarówno w systemie common law jak i civil law [Wiliński 2009, s. 186] oraz standardów praw człowieka w procesie karnym wynikających z norm Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. (fragment tekstu)
W syntetycznej formie zaprezentowano system źródeł prawa międzynarodowego. Wskazano na znaczenie prawa międzynarodowego w stosunkach gospodarczych.
Zagadnienie neutralizacji oraz demilitaryzacji archipelagu Wysp Alandzkich nie doczekało się do tej pory wyczerpującego opracowania w polskim piśmiennictwie prawniczo-naukowym. Jednakże zagadnienie to może okazać się ze wszech miar interesujące ze względu na specyficzny charakter Alandów, jak również geograficzną bliskość archipelagu. Dodatkowo położenie Wyspy Alandzkich w basenie Morza Bałtyckiego i naturalnie wynikające z tego członkowstwo archipelagu w społeczności Regionu Bałtyckiego z pewnością znacząco zwiększa zainteresowanie autonomią alandzką wśród polskich czytelników. (fragment tekstu)
W poniższej pracy autorka przedstawia sylwetki uczonych, powiązanych z Wydziałem Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, którzy w swoich badaniach naukowych skupiali się na prawnomiędzynarodowych aspektach wojny i pokoju, zapisując się tym samym na kartach historii. Artykuł przedstawia ich najważniejsze osiągnięcia w tej dziedzinie, zarówno w aspekcie teoretycznym, jak i praktyki prawniczej, którą realizowali w największych międzynarodowych sądach i trybunałach. Zaprezentowane sylwetki, w tym Manfreda Lachsa, czy Rafała Lemkina, są odpowiedzią na pytanie o wkład polskich prawników w kształtowanie się procesu tworzenia prawa międzynarodowego, w tym najważniejszych jego zagadnień takich jak: legalność konfliktu zbrojnego, ochrona jednostki w czasie jego trwania, a także odpowiedzialności za czyny zabronione prawem międzynarodowym.(abstrakt oryginalny)
Autor przedstawia historię rozwoju prawa Wspólnot Europejskich, które nazywa prawem europejskim. Prezentuje pierwotne i wtórne źródła tego prawa.
Autorka, pracownik uniwersytetu poznańskiego, omawia zagadnienia związane z ochroną praw kobiet. Przedstawia regulacje prawne z zakresu ochrony praw kobiet wypracowane przez Międzynarodową Organizację Pracy i Wspólnoty Europejskie dzieląc je na trzy kategorie: akty prawne o charakterze ochronnym, akty prawne o charakterze korygującym i akty prawne o charakterze antydyskryminacyjnym.
W artykule przedstawiono zagadnienie instytucjonalizacji partnerów społecznych w prawie międzynarodowym, w prawie Wspólnot Europejskich oraz w prawie wybranych krajów europejskich. Zaprezentowano również status prawny partnerów społecznych w Polsce.
This article elaborates on the non-refoulement principle regarding deportation procedure, security, and entry to the country (Turkey) under the 2014 Temporary Protection Regulation, and the 2013 Law on Foreigners and International Protection. According to the document presented by the United Nations Human Rights Office of the High Commissioner "(...) the principle of non-refoulement guarantees that no one should be returned to a country where they would face torture, cruel, inhuman, or degrading treatment or punishment and other irreparable harm. This principle applies to all migrants at all times, irrespective of migration status".1 The rights of refugees and asylum seekers in mass influx situations are recognized by UNHCR Executive Committee resolutions and general international law.2 Thus, it is necessary to analyze the non-refoulement rule as inseparable part of globally accepted principles: the right to life and the freedom from torture and inhuman or degrading treatment or punishment. The article describes the development and violations of the said rule, focusing on the pertinent current Turkish legislation. (original abstract)
Opracowanie dotyczy zagadnień związanych ze stroną podmiotową, o której stanowi art. 30 Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (dalej: MTK) i o formach sprawczych, które są przewidziane w art. 25 Statutu tego Trybunału. Część ogólna prawa karnego międzynarodowego nie jest jeszcze doprecyzowana, stąd w orzecznictwie prezentowane są nowe interpretacje przepisów Statutu MTK. Debaty nad tymi kwestiami nie ułatwiają różnice terminologiczne i językowe w państwach-członkowskich Statutu MTK.Przemyślenia nad zagadnieniami rozważanymi przez MTK doprowadziły do następujących propozycji. Proponuje się, aby w żadnym wypadku nie traktować art. 25(3)(a) Statutu MTK zamiennie z art. 25(3)(d) tego Statutu, ze względu na krańcową odmienność form sprawczych, do których odnoszą się te przepisy. Warto jest też mieć świadomość, że gdy sprawca, popełniając czyn z zamiarem bezpośrednim, popełnia go z wolą i świadomością jego popełnienia, niezależnie od tego, czy sprawca uświadamiał sobie konieczność, czy jedynie możliwość realizacji elementów zbrodni międzynarodowych objętych jurysdykcją MTK. Zmiany w interpretacji przepisów Statutu MTK nie powinny pozwalać na niedochowanie zasad odpowiedzialności karnej przewidzianych w tym Statucie (zasady legalizmu, zasady indywidualnej odpowiedzialności karnej).(abstrakt autora)
Ministerialny szczyt Światowej Organizacji Handlu (WTO) w meksykańskim Cancun zakończył się fiaskiem. Nie osiągnięto bowiem zamierzonego kompromisu w sprawie handlu produktami i usługami. Nie dokonano też międzynarodowej liberalizacji produkcji rolnej. Mimo że Polska znajduje się w grupie najbogatszych i protegowanych krajów świata, utrzymywanie globalnych regulacji jest zagrożeniem dla gospodarki w perspektywie długoterminowej.
Artykuł jest podzielony na cztery części. W pierwszej zaprezentowano racjonalistyczny i konstruktywistyczny obraz statusu Sekretariatu w IGC. Rozdział drugi zawiera hipotezy drugiego z powyższych nurtów, prognozujące, w jakich warunkach organ ten powinien mieć istotny wpływ na negocjacje. Rozdział trzeci zawiera empiryczną weryfikację przypuszczeń opartą na badaniach jakościowych i ilościowych, bazujących na przebiegu dwóch Konferencji Międzyrządowych: IGC 1996-1997 oraz IGC 2000. Uzyskane wyniki przedstawione są w konkluzjach.(fragment tekstu)
Jednym z najbardziej znaczących czynników wpływających na powojenną rzeczywistość europejską były wprowadzone decyzją wielkich mocarstw przekształcenia terytorialne. W szczególny sposób decyzje te dotyczyły Polski; ustalenia Wielkiej Trójki na dziesięciolecia zdeterminowały jej stosunki z sąsiadami i bezpieczeństwo zewnętrzne państwa. Ich istotą było odłączenie części terytorium leżącego na wschód od linii Curzona i zrekompensowanie tego ubytku przyznaniem ziem niegdyś słowiańskich, lecz od wieków związanych z Niemcami. Innymi słowy przeprowadzona została bezprecedensowa operacja przesunięcia państwa o 100-250 km na zachód. Nie budzi żadnych wątpliwości ocena, że to zdarzenie miało decydujący wpływ także na cywilizacyjny i gospodarczy rozwój naszego kraju oraz określiło kierunki jego polityki zagranicznej i - po części - wewnętrznej (zob. Tejchma, 2012, 16-17). Dodać należy, że to geograficzne i cywilizacyjne przesuniecie na zachód zakończyło się pełnym sukcesem i wystawia dobre świadectwo zarówno społeczeństwu, jak i władzom; jest przykładem celowego i skutecznego działania w skali makro. To ostatnie stwierdzenie jest tym istotniejsze, że w ostatnich latach coraz częściej w materiałach publicystycznych, lecz także w pracach o charakterze naukowym, pojawia się teza, że proces przejmowania przyznanych terenów i ich integrowania z resztą kraju był bezplanowy i chaotyczny a jedyną zorganizowaną dziedziną było funkcjonowanie aparatu represji (1). Ergo - wszelkie, niezaprzeczalne przecież, sukcesy były wynikiem aktywności społeczeństwa bez udziału, a nawet wbrew, opresyjnej władzy. (fragment tekstu)
The European Convention on Human Rights (ECHR) entered into force in 1953. Since then, art. 1 of the Convention has regulated its jurisdiction. It states that "the High Contracting Parties shall secure to everyone within their jurisdiction the rights and freedoms defined in (...) this Convention." However, no definition of the term 'jurisdiction' is provided in art. 1 nor in any of the other articles of the Convention. The European Court of Human Rights (ECtHR) generally upholds a strictly territorial notion of jurisdiction in its jurisprudence. The lack of codification and clear rules in this regard results in disagreement between writers as to the scope and role of the extraterritorial application of the ECHR. Some argue that it is of a general nature, whereas others claim that the ECHR applies extraterritorially in precisely prescribed scenarios only. In the course of this paper the instances where the ECHR has been applied extraterritorially will be examined. It will be demonstrated that these precedents are well-established in the ECtHR's jurisprudence and constitute a clear yet flexible legal framework for applying the Convention extraterritorially. It shall be further shown that the Court uses the notion of protection of human rights to develop extraterritorial jurisdiction. It will then be supposed that the ECtHR will continue to build its jurisprudence on the subject within the already-established framework. It will be demonstrated that this framework is narrow and applicable only in a limited number of scenarios, with national opposition being one of the reasons for this limitation. (fragment of text)
Lata dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku uwidoczniły wyraźnie problem słabości struktur państwowych oraz jego implikacje dla porządku międzynarodowego. Jest on szczególnie widoczny na terytoriach postkolonialnych. Wystarczy wspomnieć tragiczne wydarzenia, jakie miały miejsce w Rwandzie, Sierra Leone, Liberii, Somalii, Darfurze, Czadzie czy Demokratycznej Republice Konga. Nie bez przypadku wszystkie wymienione państwa położone są w tzw. "Czarnej Afryce" (obecnie, ze względu na pejoratywne brzmienie tego określenia, nazywanej Afryką Subsaharyjską). Zagadnienia przyczyn upadłości państw Afryki Subsaharyjskiej wiążą się ściśle z procesem dekolonizacji. Celem artykułu jest przedstawienie problematyki powstawania i kontynuacji państw Afryki Subsaharyjskiej z perspektywy prawa międzynarodowego. (fragment tekstu)
Autor pisze w swojej pracy o kontrowersjach otaczających status prawny funkcjonariuszy międzynarodowych w świetle ich przywilejów i posiadania immunitetów dyplomatycznych.
first rewind previous Strona / 29 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.