Zasada domniemania niewinności znana jest od starożytności jako praesumptio boni viri - domniemanie przyzwoitości człowieka [Waltoś, Hofmański 2018, s. 247]. Zgodnie z art. 42 ust. 3 Konstytucji RP (dalej jako "Konstytucja") [Dz. U. z 1997 r. Nr 483, poz. 78 ze zm.] każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu. Analogicznie z art. 5 Kodeksu postępowania karnego (dalej jako "k.p.k.") [Dz. U. z 2018 r., poz. 1987 ze zm.] wynika, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Domniemanie niewinności stanowi zasadę procesu karnego. W doktrynie, dla zobrazowania funkcjonowania domniemania niewinności, wymienia się cztery zakazy, które zasada ta w sobie inkorporuje. Są to: zakaz domniemywania winy oskarżonego, zakaz przesądzania winy oskarżonego przed prawomocnym zakończeniem procesu, zakaz traktowania oskarżonego od początku tak, jakby był sprawcą zarzucanego mu przestępstwa oraz zakaz konstruowania faktycznego domniemania winy [Kruszyński, Pawelec 2014, s. 1577]. Domniemanie ma charakter formalnoprawny oraz wzruszalny, czyli obalić je może dopiero prawomocny wyrok skazujący. Dla uwypuklenia znaczenia zasady domniemania niewinności, zgodnie z którą oskarżony jest niewinny do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy, w piśmiennictwie używa się sugestywnego pojęcia "prawdy tymczasowej" [Jezusek 2016, s. 175]. Zasada domniemania niewinności jest źródłem oraz komponentem wielu innych skorelowanych z nią reguł procesu, takich jak zasada prawa do obrony, in dubio pro reo czy też nemo se ipsum accusare tenetur. Na gruncie międzynarodowym warto zwrócić uwagę, że domniemanie niewinności stanowi jeden z fundamentów systemu odpowiedzialności karnej zarówno w systemie common law jak i civil law [Wiliński 2009, s. 186] oraz standardów praw człowieka w procesie karnym wynikających z norm Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. (fragment tekstu)