Na podstawie powyższej charakterystyki prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych i publicznego zasobu mieszkaniowego w tabeli 1 zestawiono podstawowe cechy tych procesów i usystematyzowano je według przyjętych kryteriów. Wydaje się uzasadnionym stwierdzenie, że proces prywatyzacji w Polsce przebiegał w zdecydowanej części odmiennie w zależności od zasobów, które podlegały przekształceniom własnościowym. Pomimo wspólnych motywów prywatyzacji mienia w Polsce można wymienić znaczące różnice w odniesieniu do konkretnych zasobów, w szczególności w kwestii zakresu ingerencji państwa oraz wyboru koncepcji prywatyzacji (tab. 3). W kontekście pierwszego kryterium należy podkreślić, że w przedsiębiorstwach państwowych wariantem dominującym stał się proces prywatyzacji odgórnej, ściśle nadzorowanej przez państwo. Pracownicy otrzymali co prawda prawo do współdecydowania o metodzie prywatyzacji jednak decydujący głos należał do ministra właściwego do spraw prywatyzacji. Natomiast prywatyzacja publicznego zasobu mieszkaniowego przebiegała przede wszystkim z zaangażowaniem władz lokalnych. W kontekście koncepcji prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych od początku formalnie wybrano zasadę prywatyzacji ekwiwalentnej, z częściowym uwzględnieniem prywatyzacji bezkapitałowej. W przypadku publicznego zasobu mieszkaniowego dominowała nieekwiwalentność ceny sprzedaży w stosunku do wartości rynkowej lokali mieszkalnych. Wynikała ona z wysokich bonifikat udzielanych dotychczasowym najemców mieszkań lub pracownikom przedsiębiorstw państwowych. Na podstawie powyższych spostrzeżeń trudno więc mówić o jednolitym modelu prywatyzacji mienia w Polsce. Pomimo pewnych podobieństw rysują się jednak zasadnicze różnice w sposobie prywatyzacji poszczególnych zasobów w Polsce. (fragment tekstu)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.