Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 23

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Prosecutor’s office
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
Postępowanie przygotowawcze prowadzone jest w formie śledztwa (art. 262 k.p.k.) lub dochodzenia (art. 265 k.p.k.), które może być zwyczajne albo uproszczone (art. 418 i 422 k.p.k.). Dochodzenie przeprowadza głównie MO - z własnej inicjatywy lub na polecenie prokuratora. Nad śledztwem - w zakresie, w jakim go sam nie prowadzi oraz nad dochodzeniem prokurator sprawuje nadzór (art. 292 § 1 k.p.k.). W dochodzeniu - niezależnie od tego, jaki organ je prowadzi - pewne czynności mogą być dokonywane wyłącznie przez prokuratora, np. orzeka on w przedmiocie wniosku o zabezpieczenie roszczenia powoda cywilnego (art. 59 § 2 k.p.k.), stosuje środki zapobiegawcze (art. 210 § 1 k.p.k.), wydaje postanowienie o poszukiwaniu podejrzanego listem gończym (art. 237 § 1 k.p.k.), o warunkowym umorzeniu postępowania przygotowawczego (art. 286 § 1-4 k.p.k.) itd. Niektóre postanowienia i czynności organu dochodzeniowego muszą być przez prokuratora zatwierdzone, np. postanowienie o umorzeniu postępowania, o jego zawieszeniu, przeszukanie dokonane przez MO bez polecenia prokuratora. Jeżeli więc prokurator nie prowadzi bezpośrednio postępowania przygotowawczego, to wykonując osobiście ważniejsze czynności procesowe lub zatwierdzając postanowienia albo czynności innych organów ścigania, już w ten sposób kontroluje przebieg postępowania i nadzoruje je. Podstawowe przepisy w tym względzie zawarte zostały wszakże w rozdz. 30 k.p.k., zatytułowanym Nadzór prokuratora nad postępowaniem przygotowawczym. Określone tu formy wykonywania nadzoru obejmują szeroki wachlarz uprawnień prokuratora, który może zaznajamiać się z zamierzeniami prowadzącego postępowanie, wskazywać kierunki postępowania, zapoznawać się z zebranymi materiałami, uczestniczyć w czynnościach dochodźczych albo dokonywać ich osobiście, a nawet przejąć sprawę do swego prowadzenia. Może też wydawać postanowienia i zarządzenia oraz zmieniać i uchylać postanowienia i zarządzenia prowadzącego postępowanie przygotowawcze (art. 292 § 3 k.p.k.). Swoistą formę nadzoru stanowi także podjęcie na nowo uprzednio umorzonego postępowania (art. 293 § 1 k.p.k.), wznowienie prawomocnie umorzonego postępowania (art. 293 § 2 k.p.k.), podjęcie postępowania warunkowo umorzonego (art. 290 § 1 k.p.k.) oraz uchylenie (przez Prokuratora Generalnego PRL) postanowienia o umorzeniu lub o warunkowym umorzeniu postępowania przygotowawczego (art. 294 k.p.k.). Kodeks dając prokuratorowi tak szerokie możliwości wykonywania nadzoru, uznaje jego realizację równocześnie za obowiązek i czyni prokuratora odpowiedzialnym za prawidłowy, zgodny z przepisami i sprawny przebieg postępowania, za osiągnięcie celów postępowania przygotowawczego, określonych w art. 261 k.p.k., a więc za jego wyniki, a także za zachowanie praw podejrzanego i innych uczestników postępowania. Zgodnie z art. 292 § 2 k.p.k., prokurator jest obowiązany czuwać nad prawidłowym i sprawnym przebiegiem całego postępowania przygotowawczego. Wobec jednak treści art. 422 k.p.k., stanowiącego, że w postępowaniu uproszczonym nie jest wymagane zawiadomienie prokuratora o wszczęciu dochodzenia, nadzór prokuratora nad tą formą postępowania przygotowawczego może być ograniczony. W tej sytuacji zagadnieniem szczególnie ważnym jest rzeczywisty zakres i sposób wykonywania nadzoru nad dochodzeniem tzw. zwyczajnym, prowadzonym przez MO, a więc czuwanie nad przebiegiem postępowania przygotowawczego w formie występującej najczęściej, co do której ustanowiony został przez ustawodawcę w pełni rozwinięty nadzór prokuratorski. (fragment tekstu)
2
Content available remote Kwestia niezależności prokuratora w nowej ustawie - Prawo o prokuraturze
100%
Artykuł porusza problematykę niezależności prokuratora. Przedstawiono w nim rozwój i sposób kształtowania się niezależności prokuratora w ujęciu historycznym, a następnie dokonano analizy niezależności w ustawie - Prawo o prokuraturze. Głównym elementem opracowania jest uwypuklenie potrzeby rozróżniania kwestii niezależności zewnętrznej prokuratury (jako jednostki organizacyjnej) oraz niezależności wewnętrznej prokuratora (jako stosunku między przełożonym a podwładnym). Jeżeli chodzi o niezależność zewnętrzną, to szczególną uwagę poświęcono kwestii połączenia funkcji Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego. Autor wyciągnął także wniosek, że w nowej ustawie - Prawo o prokuraturze nie można już mówić o niezależności prokuratora jako o zasadzie ustrojowej. W zakończeniu przeanalizował poglądy na temat potrzeby i celowości kształtowania prokuratury na zasadzie niezależności oraz przedstawił własny pogląd na temat najbardziej optymalnego zbudowania niezależności prokuratora. (abstrakt oryginalny)
Prokuratura przez lata swojego funkcjonowania poddawana była głębokim przeobrażeniom. Za każdą zmianą kryła się nadzieja na lepsze funkcjonowanie tej instytucji, przy czym jedną z najważniejszych była ta z 9.10.2009 r. o zmianie ustawy o prokuraturze oraz niektórych innych ustaw, którą wprowadzono rozdział funkcji Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości. Regulacja ta obowiązywała jednak stosunkowo krótko, bo już w 2016 r. ustawą z 28.01.2016 r. - Prawo o prokuraturze powrócono do poprzednio obowiązujących rozwiązań. Wtedy też nastąpiło ponowne połączenie funkcji Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości. Taki stan rzeczy rodzi pytania o to, czy powrót do unii personalnej Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego doprowadził do odzyskania przez osobę kierującą prokuraturą silnej pozycji zarówno wobec podległych prokuratorów, jak i organów zewnętrznych, czy obecnie prokuratorzy prowadzący poszczególne sprawy posiadają dostatecznie zabezpieczoną niezależność i finalnie czy wprowadzona zmiana doprowadziła do zwiększenia wykorzystania potencjału prokuratury czy też nie, co będzie przedmiotem rozważań niniejszego opracowania.(abstrakt oryginalny)
Instytut Pamięci Narodowej (IPN) - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi nie jest organem konstytucyjnym. Mimo to odgrywa w Polsce ważną rolę. Przede wszystkim bada historię i edukuje. Jednak w ciągu 20 lat od uchwalenia ustawy jego rola uległa zmianie. Dlatego dziś coraz częściej w nauce i przestrzeni publicznej można usłyszeć głosy o potrzebie likwidacji tej instytucji. Jednym z nich jest projekt lewicy, który uzasadniono tym, że IPN wyczerpał przestrzeń badawczą. W artykule przedstawiono kontrargumenty dla takiego rozwiązania, omówiono dotychczasową działalność IPN i na jej podstawie postawiono tezę o konieczności zmian organizacyjnych w zakresie działania IPN. Istotą przedstawionej propozycji jest przeniesienie pionu śledczego do jednostek specjalizujących się w tych sprawach na poziomie prokuratur okręgowych, przy pozostawieniu pozostałych funkcji samemu Instytutowi. Propozycja takiego rozwiązania wynika z faktu, że w ocenie Autora nie są już aktualne powody, dla których w IPN utworzono odrębny pion prokuratorski.(abstrakt oryginalny)
5
Content available remote Prokuratura Europejska - czy stanie się faktem?
100%
Utworzenie Prokuratury Europejskiej w ramach wzmocnionej współpracy, co wydaje się być najbardziej prawdopodobnym scenariuszem, oznacza jednak ponownie istotne skomplikowanie relacji między państwami członkowskimi. W przypadku wielu przestępstw transgranicznych obowiązywałyby bowiem różne modele współpracy: oparte na zasadzie scentralizowanego ścigania - w przypadku państw, które nawiązały taką współpracę - oraz na modelu wzajemnego uznawania w odniesieniu do pozostałych. (fragment tekstu)
Glosa odnosi się do orzeczenia Sądu Najwyższego, które zezwala na reprezentowanie spółki komandytowej przez prokurenta jej komplementariusza, będącego osobą prawną, nawet w sytuacji niepełnego obsadzenia jego zarządu. Autor, zgadzając się z powyższym stanowiskiem, w sposób krytyczny odnosi się do uzasadnienia orzeczenia. W szczególności w glosie wskazano na brak przeprowadzenia przez Sąd Najwyższy analizy pojęcia "czynności związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa", które determinuje zakres umocowania prokurenta. W konsekwencji w glosie podjęto próbę jego zdefiniowania, która ostatecznie doprowadziła autora do przekonania, że zakres prokury obejmuje wykonywanie uprawnień komplementariusza w spółce komandytowej. Glosa rozważa także kwestię nieważności postępowania w kontekście wadliwości reprezentacji jego stron.(abstrakt oryginalny)
Celem artykułu była ocena danych statystycznych uzyskanych od Biura Informacyjnego Krajowego Rejestru Karnego na temat funkcjonowania Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym. W artykule przedstawiono wyniki badań ankietowych przeprowadzonych wśród prokuratorów Prokuratur Rejonowych znajdujących się na obszarze właściwości Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy, Gdańsku, Słupsku i Toruniu. Wyniki badania stanowią pierwszą próbę zobrazowania danych statystycznych dotyczących Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym oraz poglądów przedstawicieli polskich organów ścigania w przedmiocie stosowania nowego środka ochrony społeczeństwa przed sprawcami przestępstw na tle seksualnym.(abstrakt oryginalny)
8
Content available remote Perspektywa polska współczesnego handlu kobietami
84%
International and national instruments and resources are used against international organized crime, consisting of recruitment, transport, supply, transfer, storage or reception of a person. The article presents contemporary aspects of trafficking in women with routes leading through Poland. At the beginning of the 21st century, there was an increase in the number of Polish women forced to work abroad, as well as contractual marriages with foreigners whose detectability remained low. In the EU, Poland was ranked 5th as the country of origin of trafficking in human beings victims. Citizens of Poland are used in the United Kingdom, the Netherlands and Germany. In Poland, the system for combating trafficking in human is defined in the national plan for 2016-2018. In The Trafficking Victims Protection Act Poland was in category 1, as aware of human trafficking crimes. Police and prosecutor's office initiated a number of proceedings against crimes in this area. Trafficking in women with pornography and prostitution is a particularly humiliating form of modern slavery. (original abstract)
9
84%
Artykuł porusza problematykę związaną z występowaniem w procesie karnym pokrzywdzonego jako niezależnego i samodzielnego oskarżyciela przed sądem w ramach tzw. skargi subsydiarnej. Przedstawione zostają przesłanki do uzyskania tego statusu oraz postępowanie przed sądem ze szczególnym uwzględnieniem skuteczności tego środka na przestrzeni ostatnich lat. Autor poddaje w wątpliwość funkcjonowanie tego środka porównując przy tym polskie rozwiązanie do analogicznych regulacji w wybranych krajach europejskich. (abstrakt oryginalny)
Przedmiotowy artykuł poddaje analizie uprawnień procesowych Zastępcy Prokuratora Generalnego do Spraw Wojskowych do wnoszenie kasacji w sprawach karnych oraz wykroczeniowych. W niniejszym opracowaniu autorka zestawia przepisy odnoszące się do regulacji związanych z legitymacją procesową podmiotów kwalifikowanych do wnoszenia kasacji z art. 521 k.p.k. oraz art. 110 k.p.s.w. wraz ze szczególnym podkreśleniem najnowszego stanowiska Sądu Najwyższego w tym zakresie. W rezultacie określono uprawnienie do wnoszenie kasacji przez Zastępcę Prokuratora Generalnego do Sprawa Wojskowych w sprawach wykroczeniowych oraz rozbieżność poglądową, co do jego uprawnień w sprawach karnych.(abstrakt oryginalny)
Artykuł przedstawia problematykę związaną z wykorzystaniem w procesie karnym dowodów nielegalnych. Kwestia ta ulegała zasadniczym zmianiom w toku kolejnych nowelizacji kodeksu postępowania karnego, doprowadzając do w efekcie do szerokiej możliwosci ich wykorzystania. Zakwestionował to jednak Sąd Najwyższy w swojej niedawnej uchwale. To z kolei doprowadziło do złożenia przez Prokuratora Generalnego wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodnosci z Kontytucją art. 168b k.p.k.(abstrakt oryginalny)
12
Content available remote Prokurator i jego udział w postępowaniu administracyjnym
84%
Przedmiotem artykułu jest przedstawienie roli prokuratora w postępowaniu administracyjnym. Udział prokuratora w postępowaniach przed organami administracji publicznej i sądami administracyjnymi powinien być podyktowany ochroną praworządności, niezaleŜnie od interesu prawnego stron postępowania. Celem udziału prokuratora w postępowaniu administracyjnym jest usunięcie stanu niezgodnego z prawem oraz zapewnienie legalności postępowania i ugody. Rola prokuratora nie ogranicza się jedynie do postępowania karnego, ale aktywizuje go w innych postępowaniach, gdy wymaga tego interes publiczny. (abstrakt oryginalny)
13
Content available remote O etyce prokuratora
84%
Niniejsze opracowanie poświęcimy etyce zawodowej osób wykonujących zawód prokuratora, których zadaniem jest zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 "o prokuraturze" strzeżenie praworządności oraz czuwanie nad ściganiem przestępstw, w tym także przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu. (fragment tekstu)
14
Content available remote Prokuratura II Rzeczypospolitej w świetle obowiązującego ustawodawstwa
84%
W dziejach międzywojennej prokuratury istotną cezurę stanowił dzień 1 stycznia 1929 r. Do tego momentu, tj. w latach 1918-1928, ustrój prokuratury regulowały odrębne dla każdego z byłych zaborów przepisy prawa. Stanowiły one różnorodną mozaikę prawną, składającą się z przepisów polskich i obcych, dawnych i nowszych, zawierających rozwiązania przestarzałe i nowocześniejsze. W latach 1929-1939 obowiązywały natomiast jednolite przepisy prawne, których zasadnicza część została zawarta w rozporządzeniu Prezydenta RP z 1928 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, a rozwinięcie w przepisach wykonawczych różnego rodzaju, zwłaszcza w regulaminach funkcjonowania prokuratury. Pomimo tych znaczących różnic dotyczących źródeł prawa, ustrój prokuratury w całym okresie dwudziestolecia międzywojennego opierał się właściwie na tych samych zasadach. Prokuratura pozostawała w ścisłym organizacyjnym powiązaniu ze strukturą sądową, a jej poszczególne jednostki działały przy konkretnych sądach, przyjmując nawet od nich swoje nazwy. Cała prokuratura miała jednego wspólnego Prokuratora Naczelnego, którym był Minister Sprawiedliwości. Zasady naczelne związane z funkcjonowaniem prokuratury to: zasada centralizmu, hierarchicznego podporządkowania, jednolitości, substytucji, dewolucji czy wreszcie - legalizmu. (abstrakt oryginalny)
Na przestrzeni dziesięcioleci w różnym stopniu uzależnienie prokuratury od osób sprawujących władzę było zróżnicowane. W czasach PRL-u prokuratura pełniła wręcz rolę broni o charakterze politycznym. Ustawa z dnia 20 lipca 1950 r. o Prokuraturze Rzeczypospolitej Polskiej obowiązywała prawie 17 lat. Prokuratura w okresie po II wojnie światowej była szczególnie nasycona zmianami organizacyjnymi i funkcjonalnymi z powodu ówczesnego ustroju, jakim był PRL, gdzie upolityczniona prokuratura była użytecznym narzędziem wykorzystywanym do walki z wszelkimi formami i przejawami niezadowolenia obywateli z władzy państwowej. (abstrakt oryginalny)
Artykuł dotyczy procesowych skutków prawomocnych decyzji prokuratora o zakończeniu postępowania karnego w konfrontacji z stosowaniem zakazu ne bis in idem. Analiza problemu przeprowadzona została w obrębie dwóch płaszczyzn tematycznych wyznaczonych zakresem obowiązywania zakazu ne bis in idem, tzn. w warunkach krajowych i w ramach współpracy z państwami członkowskimi Unii Europejskiej. W rozważaniach przyjęto, że prawomocne decyzje prokuratorskie o zakończeniu postępowania karnego stwarzają warunki do stosowania zakazu ne bis in idem, gdy pojawia się próba ponownego wszczęcia postępowania karnego wobec tej samej osoby o ten sam czyn. Tendencja ta nie jest charakterystyczna wyłącznie dla systemu polskiego, ale widoczna jest także w ustawodawstwie karnoprocesowym innych państw członkowskich UE, budzi aprobatę w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ale ostrożną. W ramach współpracy karnej państw członkowskich UE dla wykładni art. 54 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen pierwszoplanowe znaczenie ma orzecznictwo TSUE, w którym przede wszystkim wykorzystywana jest zasada wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych. Związek stosowania zakazu ne bis in idem z zasadą wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych w ramach współpracy karnej państw członkowskich UE wynika z fundamentalnej roli, jaką zasada ta pełni wobec regulacji przyjętych w Traktacie o funkcjonowaniu UE (Dział: Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości). W artykule wykazano, że w przyjęta w polskim systemie karnoprocesowym koncepcja klasyfikowania zakazu ne bis in idem jako ujemnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 7 Kodeksu postępowania karnego jest rozwiązaniem optymalnym przy założeniu, że skutek res iuducata systemowo zastrzeżony jest wyłącznie dla oceny orzeczeń sądowych. Zwrócono też w odpowiednim zakresie uwagę na znaczenie kwestii tożsamości czynu jako jednego z kryteriów stosowania zakazu ne bis in idem, aprobując powielaną, zwłaszcza w orzecznictwie TSUE, tezę, że w zaistniałej sytuacji niezbędne jest ustalenie, czy czyn, którego dotyczy prawomocne orzeczenie, jest tożsamy z podstawą faktyczną śledztwa lub dochodzenia, w którym postanowienie o umorzeniu postępowania ma zostać wydane z pominięciem oceny przyjętej kwalifikacji prawnej czynu lub interesu prawnego państwa. (abstrakt oryginalny)
W uchwale będącej przedmiotem glosy Sąd Najwyższy odnosi się do zagadnienia spoczywania biegu terminu przedawnienia karalności w przypadku immunitetu formalnego sędziego lub prokuratora na gruncie art. 104 § 1 k.k. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, zgodnie z którym spoczywanie biegu terminu przedawnienia karalności następuje z dniem skierowania do sądu dyscyplinarnego wniosku o zezwolenie na pociągnięcie sędziego lub prokuratora do odpowiedzialności karnej. Autor aprobuje ten pogląd, przytaczając argumenty przemawiające za nim. Jednocześnie stara się pokazać zasadność tego poglądu na tle innych, wciąż obecnych w doktrynie prawa karnego.(abstrakt oryginalny)
Punktem wyjścia do rozważań na temat legitymacji prokuratora do zaskarżania uchwał organu właścicielskiego spółki kapitałowej powinno być aprobujące orzecznictwo Sądu Najwyższego. Niemniej jednak warto zadać sobie szereg pytań interesujących nie tylko z perspektywy teorii, lecz także praktyki prawa. Czy legitymacja prokuratora podlega kontroli sądowej? Czy prokurator może zaskarżać uchwały na rzecz osoby, która ma legitymację do zaskarżenia? Czy prokuratora wiążą terminy do zaskarżenia uchwał? Ponadto warto odnieść się także do wątpliwości, jakie generalne uprawnienie prokuratora do wytaczania powództw budzi w związku ze swoim pochodzeniem.(abstrakt oryginalny)
Przedmiotem artykułu jest analiza roli prokuratury jako instytucji specyficznie umiejscowionej na pograniczu poszczególnych elementów systemu politycznego, szczególnie między władzą wykonawczą i sądowniczą. Z tego względu prokuratura może być traktowana jako instytucja skupiająca się na współuczestnictwie z sądami w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości lub instrument władzy wykonawczej w zapewnianiu bezpieczeństwa wewnętrznego i realizacji funkcji wewnętrznej państwa. Ze względu na specyfikę obszaru działania prokuratury oczekuje się od niej zarówno skuteczności w ściganiu przestępstw, jak i strzeżenia praworządności, dla której zagrożeniem mogą być działania nie tylko poszczególnych jednostek i grup przestępczych, ale także naruszające prawo czyny urzędników oraz instytucji państwa. Stąd, także z punktu widzenia rozliczalności prokuratury, wskazuje się, że powinna być ona w większym zakresie niezależna od władzy wykonawczej poddanej regułom politycznym. Okazuje się jednak, że samo formalne oddzielenie prokuratury od władzy wykonawczej nie musi prowadzić automatycznie do niezależności prokuratury od czynników politycznych, gdy istnieją nadal inne bezpośrednie (uprawienia premiera i ministra sprawiedliwości względem Prokuratora Generalnego) i pośrednie (klientelizm, upolitycznienie i powiązania polityczne prokuratorów z politykami) mechanizmy politycznego uzależnienia prokuratorów. (abstrakt oryginalny)
Na podstawie analizy obowiązujących przepisów procedury karnej autor pokazuje, w jaki sposób prokurator jest postrzegany przez obecną władzę. Kontrapunktem dla obowiązujących przepisów prawa jest model kontradyktoryjnego postępowania karnego, który został odrzucony przez obecną władzę. Z przeprowadzonych analiz wynika negatywny obraz prokuratora jako niezdolnego do udowodnienia winy oskarżonemu i przełamania chroniącego go domniemania niewinności. Wizerunek prokuratora w oczach obecnej władzy jest dla niego bardzo niekorzystny. Dlatego w interesie prokuratorów jest zmiana tego stanu rzeczy. (abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 2 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.