Należy uznać jako powszechnie akceptowaną zasadę, zgodnie z którą publiczne prawa i obowiązki pozostają trwale związane z osobą, dla której zostały ustanowione, są nieprzenoszalne i nie ma co do nich następstwa prawnego [Kasznica 1947, s. 135]. Przyczyny takiego stanu rzeczy należy upatrywać w publicznym charakterze stosunku administracyjnego, który sprowadza się do tego, że jednym z podmiotów tego stosunku jest reprezentant interesu publicznego (państwo lub związek publicznoprawny). W tradycyjnym ujęciu interesowi publicznemu podporządkowany jest interes prywatny, co skutkuje nierównością podmiotów uczestniczących w tym stosunku. Reprezentant interesu publicznego (państwo czy związek publicznoprawny) dysponuje środkiem, którego podmiot administrowany nie posiada, a mianowicie dysponuje władztwem administracyjnym. W efekcie może on władczo, jednostronnie ustalać nakazy i zakazy określonego zachowania, a ponadto, w celu ich wyegzekwowania, może zastosować przymus państwowy [Duniewska 2009, ss. 63-71], jako że jednym z zasadniczych elementów władztwa administracyjnego jest możliwość samodzielnego egzekwowania przez administrację obowiązków nałożonych na podmioty administrowane. Kontrolę nad podmiotem zobowiązanym zapewnia administracji osobisty charakter stosunku administracyjnego, który oznacza, że uprawnienia i obowiązki związane są z konkretnie wskazanym podmiotem, adresatem działań administracji. Osobisty charakter stosunku administracyjnoprawnego uniemożliwia podmiotom administrowanym przenoszenia praw i obowiązków publicznoprawnych, o których przyznaniu czy nałożeniu konkretnym podmiotom zdecydowała władza publiczna [Ziemski 2009, s. 9]. Przyjęcie odmiennego stanowiska mogłoby powodować m.in. trudności ze sprawną egzekucją nałożonych obowiązków publicznoprawnych, gdyż trudno byłoby ustalić podmiot, na którym ciąży określona powinność. Ponadto osobisty charakter stosunku administracyjnego skutkuje również tym, że obowiązki nałożone w drodze działań władczych organów administracji publicznej nie rozciągają się na kolejne podmioty, których sfera wolności nie zostaje ograniczona, albowiem stosunek administracyjnoprawny wygasa wraz z ustaniem jego podmiotu. (fragment tekstu)