Poszczególne szkoły ekonomii podejmują w swoich badaniach podobne problemy, lecz różni je metoda badań, formułowania hipotez i interpretacji mechanizmów gospodarczych. Obserwacja ewolucji ekonomii dowodzi falowania w jej rozwoju, nieustannego konkurowania orientacji interwencjonistycznej i neoliberalnej. Przyczyną dominacji na przemian jednego lub drugiego nurtu są nowe zjawiska w gospodarce światowej, z objaśnieniem których teoria sobie nie radzi. Do czasów Keynesa obowiązywał paradygmat ekonomii klasycznej osadzony na koncepcji niewidzialnej ręki wolnego rynku i doskonałego homo oeconomicus. Wielki kryzys gospodarczy dał początek rewolucji keynesowskiej, która zaproponowała nieznany wcześniej model gospodarki z aktywną rolą państwa stabilizującego koniunkturę środkami polityki fiskalnej i pieniężnej. Zjawiska stagflacji ujawniły zawodność koncepcji interwencjonistycznej, zapoczątkowując kontrrewolucję neoklasyczną. Nastąpił rozwój monetaryzmu, a następnie nowej ekonomii klasycznej, w ramach której wyrosły szkoły racjonalnych oczekiwań i realnego cyklu koniunkturalnego. Obecny kryzys finansowy o zasięgu światowym uświadomił konieczność regulacji, zwracając zainteresowanie ku teorii keynesistowskiej oraz nowej ekonomii instytucjonalnej, zbliżonej do keynesizmu dostrzeganiem roli państwa, jako koordynatora procesów rynkowych i społecznych, tworzącego otoczenie instytucjonalne, w którym te procesy zachodzą. (abstrakt oryginalny)