Artykuł ma na celu zbadanie rozwoju teorii architektonicznych na temat "wymiarów architektonicznych" i spojrzenie na architekturę jako wielowymiarową przestrzeń. Wraz z dzisiejszym rozwojem technologii, w tym wirtualnej rzeczywistości oraz poprzez połączenie teorii fizyki i architektury, pojawiła się nowa możliwość rozumienia przestrzeni. W artykule przedstawiono ciąg myślowy w oparciu o rozumowanie indukcyjne i zastosowanie metodologii teorii ugruntowanej. Zgodnie z teorią M (jedną z współczesnych wiodących teorii fizyki), fizyka sugeruje świat o 11 wymiarach. Można by w ten sposób zadać pytanie, czy architekturę należy postrzegać jako subiektywną czy obiektywną? Na tej podstawie argumenty teoretyczne koncentrowały się na trzech parametrach "Subiektywności", "Czasu" i "Rzeczywistości". Parametry te są wspólne dla teorii architektury i fizyki kwantowej na temat wymiarów. Reprezentację tę uzasadnia wykazanie identycznych atrybutów teoretycznych, które przejawiają się zarówno w kontinuum "architektury kwantowej", jak i "przestrzeni kwantowej". Na tej podstawie, wymiarami liczonymi dla status quo architektury byłyby 1. "Fizyczne i wirtualne tworzenie przestrzeni" (głębokość fizyczna/wirtualna, krawędź i wysokość) lub przestrzeń rzeczywistości mieszanej (świat rzeczywisty połączony z rzeczywistością wirtualną); 2. "Architektura aktywna" (korporacja czasu względnego i zewnętrznego w tworzeniu dynamizmu fizycznego/wirtualnego); oraz 3. "Inteligentne zaangażowanie wymiarów empirycznych" (interaktywne zaangażowanie umysłowe, sensoryczne i cielesne w oparciu o lokalne i nielokalne realia). Te trzy czynniki odpowiadają odpowiednio za "Rzeczywistość", "Czas" i "Subiektywność". Na koniec zostałaby wprowadzona "architektura jedenastowymiarowa". Przykłady tego rodzaju architektury można znaleźć w architekturze inteligentnej z ustawieniami rzeczywistości mieszanej. (abstrakt oryginalny)