Wyniki wyszukiwania - BazEkon

1

Prawo podmiotowe z artykułu 583 KSH

100%

Robaszkiewicz Ł.

Studia Ekonomiczne / Akademia Ekonomiczna w Katowicach

|

2009

|

nr 55 Restrukturyzacja spółek handlowych : zagadnienia ekonomiczne i prawne

149-158

Artykuł 583 § 5 uregulował kwestię odpowiedzialności spadkobiercy wspólnika spółki jawnej do momentu uzyskania przez niego statusu komandytariusza w spółce komandytowej lub akcjonariusza w spółce komandytowo-akcyjnej (w spółce przekształconej spadkobierca odpowiada na zasadach ogólnych).(fragment tekstu)

2

Tax Reliefs and Exemptions as the Public Subjective Rights of the Taxpayer

100%

Munnich M., Matysek G.

Krytyka Prawa

|

2021

|

T. 13, Nr 3

211-227

Celem niniejszego artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy unormowane w prawie podatkowym liczne ulgi i zwolnienia można zakwalifikować do publicznych praw podmiotowych podatnika. Udzielenie odpowiedzi na tak sformułowane pytanie wymaga weryfikacji hipotezy badawczej, w myśl której ulgi i zwolnienia podatkowe unormowane w przepisach prawa podatkowego są wbrew orzecznictwu TK oraz NSA prawami podmiotowymi podatnika. W piśmiennictwie podatkowym nie ma w zasadzie publikacji poświęconych tytułowej problematyce postrzegania ulg i zwolnień jako praw podmiotowych podatnika. Zasadniczy wniosek zaprezentowany w konkluzjach sprowadza się do stwierdzenia, że za prawa podmiotowe podatnika można uznać jedynie systemowe ulgi podatkowe oraz tylko te systemowe zwolnienia, które łącznie spełniają dwa warunki. Po pierwsze mają charakter zwolnień dyspozytywnych, czyli takich, gdy podatnikowi przysługuje prawo do dokonania wyboru. Po wtóre, skorzystanie ze zwolnienia nie może być uzależnione od uznania administracyjnego. W przypadku systemowych ulg podatkowych weryfikacja pierwszego etapu jest zawsze pozytywna, bez wątpienia bowiem wszystkie ulgi systemowe unormowane w ustawach podatkowych są prawami podmiotowymi podatnika.(abstrakt oryginalny)

3

Legalne udostępnienie fotografii w Internecie

100%

Michalczyk-Jabłońska M.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2019

|

nr 3

167-171

W niniejszym artykule zostało omówione publiczne udostępnienie fotografii w Internecie, poprzez wykładnię dyspozycji art. 3 ust 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym w oparciu o orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwłaszcza w sprawach Nils Svensson przeciwko Retriever Sverige AB (C-466/12) oraz Nadrenia Północna-Westfalia przeciwko Dirkowi Renckhoffowi (C-161/17). Autorka stawia tezę, zgodnie z którą kluczowym elementem, który decyduje o tym, czy dane zachowanie jest publicznym udostępnieniem w Internecie, jest konieczność stwierdzenia, czy podmiot praw traci możliwość kontroli nad swoim utworem, jakim jest zdjęcie, a także czy udostepnienie dzieła następuje dla nowej publiczności, przez którą należy rozmieć krąg odbiorców, który nie został wzięty pod uwagę podczas pierwszego publicznego udostępnienia przez podmiot uprawniony. Artykuł 3 ust 1 dyrektywy 2001/29/WE należy interpretować w ten sposób, iż nie stanowi publicznego udostepnienia w rozumieniu dyrektywy czynność udostępnienia linku do zdjęcia, pod warunkiem, że udostępnienie to nie jest kierowane do nowej publiczności, a także, że podmiot praw nie traci uprawnień kontrolnych do utworu.(abstrakt oryginalny)

4

The Concept of Subjective Rights in Tax Law

100%

Munnich M.

Krytyka Prawa

|

2021

|

T. 13, Nr 2

111-129

Celem niniejszego artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy podatnikom przysługują unormowane w prawie podatkowym w sposób jednoznaczny, jasny i czytelny jakiekolwiek prawa podmiotowe. Autorka dokonuje analizy szerokiej bazy orzecznictwa Trybunały Konstytucyjnego, Trybunału Sprawiedliwości UE oraz krajowych sądów administracyjnych i piśmiennictwa dotyczącego tytułowej problematyki praw podmiotowych zakodowanych w przepisach Konstytucji RP oraz prawa podatkowego. Analiza judykatury i literatury pozwala na przyjęcie tezy wobec licznych nieudanych prób wprowadzenia do prawa podatkowego Deklaracji lub Katy Praw Podatnika, że wykorzystywanie w relacjach z organami podatkowymi tak w postępowaniach podatkowych, jak sądowych praw podmiotowych podatnika jest alternatywną drogą poszukiwania możliwości wzmocnienia ochrony pozycji podatnika w relacjach z organami podatkowymi. Prawa podmiotowe podatnika stanowić mogą skuteczną ich ochronę nie tylko wobec uznania administracyjnego organów podatkowych, ale także wobec nadużywania przez nie ich władztwa w relacjach z jednostkami zobowiązanymi do uiszczania danin. (abstrakt oryginalny)

5

Oddalenie powództwa o przywrócenie do pracy na podstawie art. 8 k.p. a naruszenie zasad współżycia społecznego przez obie strony stosunku pracy (zasada "czystych rąk")

100%

Maniewska E.

Praca i Zabezpieczenie Społeczne

|

2023

|

nr 7

59-61

Autorka referuje stanowisko Sądu Najwyższego odnośnie treści klauzuli nadużycia prawa podmiotowego (art. 8 k.p.) w kontekście zasady "czystych rąk". Zgodnie z tą zasadą, kto sam narusza zasady współżycia społecznego, nie może korzystać z ochrony przed nadużyciem prawa przez drugą stronę. W opracowaniu szerzej przedstawiono jeden z ostatnich judykatów Sądu Najwyższego, który dotyczy sytuacji bardziej złożonych, w których naruszenia zasad współżycia społecznego dopuściły się obie strony stosunku prawnego. (abstrakt oryginalny)

6

Procedura z art. 226 TWE i inne wybrane środki ochrony praw podmiotowych przyznanych przez Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską

100%

Kopiczko O.

Prawo Unii Europejskiej

|

2004

|

nr 12

8-13

Z różnych przyczyn, czy to podyktowanych chęcią obrony własnego rynku przed konkuerncją, czy też wskutek niedociągnięć legislacyjnych, w praktyce nie zawsze możliwe jest korzystanie ze swobód gospodarczych przyznanych przez Traktat. W przypadku gdy państwo członkowskie narusza prawo podmiotowe zagwarantowane bezpośrednio przez prawo Wspólnoty, osoba fizyczna lub prawna może wedle swojego wyboru i w zależności od sytuacji: nie zastosować się do krajowego przepisu prawnego niezgodnego z prawem Wspólnoty, a następnie powołać się wbrew prawu krajowemu na bezpośrednio obowiązujący przepis prawa Wspólnoty, lub powiadomić Komisję Europejską o naruszeniach prawa w nadziei, że Komisja rozpocznie postępowanie z art. 226 TWE, lub skorzystać z alternatywnych środków roztrzygania sporów w obrębie swobód Wspólnego Rynku - takich jak SOLVIT.

7

The Concept of Legal Capacity in Private Law and Constitutional Law

100%

Tőkey B., Somody B.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2024

|

Vol. 33, nr 1

263-278

Podmiotowość prawna, tzn. bycie podmiotem prawa, jest zasadniczym terminem prawnym, ale nie zawsze oznacza to samo we wszystkich dziedzinach prawa. W artykule skoncentrowano się na pojęciu i regulacji podmiotowości prawnej w prawie prywatnym i dziedzinie praw podstawowych. Oba obszary zasługują na uwagę, ponieważ używane w nich pojęcia podmiotowości prawnej wydają się być ściśle połączone, nawet jeśli mają inne przeznaczenie w ramach systemu prawnego. Autorzy omawiają te związki i kontrowersje w dwóch uzupełniających się aspektach. Opisują w sposób historyczno-porównawczy, jak pojęcie podmiotowości prawnej powstało i wyewoluowało w prawie prywatnym oraz jak do tego odnoszą się inne dziedziny prawa. Następnie z perspektywy doktrynalnej wskazują, że obszar praw podstawowych często opiera się na doktrynach prywatnoprawnych, ale wymaga własnego pojęcia podmiotowości prawnej. Artykuł kończy się podaniem modelu interpretacji i oceny wielowymiarowej zależności pomiędzy normami dotyczącymi podmiotowości prawnej wskazanych dwóch dziedzin prawa. (abstrakt oryginalny)

8

Postępowanie w sprawie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych

84%

Ożóg M.

Administracja : teoria, dydaktyka, praktyka

|

2014

|

nr 3(36)

121-140

W myśl art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. wolność działalności gospodarczej stanowi jedną z podstaw ustroju gospodarczego państwa polskiego. W literaturze przyjmuje się, że jest to nie tylko zasada ustrojowa, lecz także publiczne prawo podmiotowe o charakterze negatywnym. Istotą tego prawa jest nieingerowanie państwa w sferę aktywności gospodarczej podejmowanej przez podmioty prywatne. Bezwzględna wolność gospodarcza może jednak godzić w inne prawa lub wartości konstytucyjne i z tego względu nie powinna być traktowana jako wolność o charakterze absolutnym. (fragment tekstu)

9

Czy dematerializacja czyni pojęcie i klasyczną koncepcję papieru wartościowego anachronizmem?

84%

Osiak M.

Przegląd Prawa Handlowego

|

2022

|

nr 1

24-29

1.03.2021 r. weszły w życie przepisy przewidujące obowiązkową dematerializację akcji niepublicznej spółki akcyjnej i spółki komandytowo-akcyjnej. Przepisy o prostej spółce akcyjnej, które weszły w życie 1.07.2021 r., zakładają, że akcje tej spółki ab ovo nie mają formy dokumentu. Od 1.07.2019 r. wyłączona jest możliwość emitowania obligacji dokumentowych. Także konosamenty coraz częściej przybierają formę elektroniczną. De lege lata jedynymi wyłącznie dokumentowymi papierami wartościowymi, których natura prawna nie wyklucza wszakże a priori dematerializacji, są weksle i czeki, spośród których praktycznie doniosłą rolę w obrocie gospodarczym odgrywają obecnie jedynie weksle własne wystawiane jako zabezpieczenie wierzytelności. Objęcie obligatoryjną dematerializacją wszystkich akcji i obligacji każe na nowo postawić pytanie o przystawalność klasycznego pojęcia i teorii papieru wartościowego do walorów zdematerializowanych. W niniejszym artykule przedstawiono ogólny zarys klasycznej koncepcji papieru wartościowego, a także skonfrontowano tę koncepcję ze specyfiką zdematerializowanych papierów wartościowych, poszukując w ten sposób odpowiedzi na pytanie postawione w tytule.(abstrakt oryginalny)

10

Uwagi o specyfice autorskich dóbr osobistych oraz koncepcji ich ochrony (na przykładzie prawa do autorstwa utworu)

84%

Gnela B.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2015

|

nr 2

35-45

Celem niniejszego opracowania jest próba wykazania, że autorskie dobra osobiste, a nie autorskie prawa osobiste, o których mowa w art. 16 pr.aut.11, powinny być przedmiotem ochrony prawa autorskiego. Autorskie dobra osobiste jako związane ze statusem twórcy utworu nie są dobrami osobistymi w rozumieniu art. 23 k.c. Status twórcy nie jest bowiem atrybutem każdego człowieka. Podjęta zostanie także próba uzasadnienia stanowiska, że status twórcy, kwalifikowany przez autorstwo utworu, nie powinien być chroniony w ramach konstrukcji prawa podmiotowego, ponieważ to prawo może przysługiwać tylko podmiotowi prawa cywilnego, a w prawie autorskim ochronie podlega także status "twórcy zmarłego". To stanowisko opiera się także na argumencie, że autorstwo utworu jest efektem wolności tworzenia. (fragment tekstu)

11

Prawo do dobrej administracji jako kategoria prawna

84%

Bonusiak E.

Administracja : teoria, dydaktyka, praktyka

|

2013

|

nr 1(30)

82-98

W artykule omówiono problemy związane z prawem do dobrej administracji rozumianej jako kategorii prawnej, które składa się z dwóch aspektów. Po pierwsze uprawnienie obywatela, skonkretyzowane miejscowo i zindywidualizowane, skorelowane miejscowo i zindywidualizowane, skorelowane z obowiązkiem organu administracji publicznej oraz po drugie jako publiczne prawo podmiotowe, z którego można wyprowadzić skuteczne roszczenie prawne wobec organu administracji publicznej. Przedstawiono jedynie aspekt prawny omawianego prawa.

12

Odpowiedzialność przedsiębiorcy z tytułu rękojmi za wady fizyczne budynku znajdujące się w części stanowiącej nieruchomość wspólną

84%

Szymczak I.

Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu

|

2011

|

nr 203 Odpowiedzialność cywilnoprawna w obrocie gospodarczym

241-257

Przedmiotem opracowania jest odpowiedzialność podmiotu, który zawodowo buduje budynki mieszkalne w celu wyodrębnienia i sprzedaży praw do poszczególnych lokali. W prezentowanym obszarze szczegółowej analizie została poddana zwłaszcza problematyka związana z odpowiedzialnością za wady fizyczne powstałe w częściach wspólnych nieruchomości. Kluczowy problem dotyczy wskazanie podmiotów uprawnionych do dochodzenia roszczeń z tytułu rękojmi oraz określenia zakresu przedmiotowego tych roszczeń. Główna część opracowania została poprzedzona uwagami dotyczącym specyfiki konstrukcji prawnej obejmującej odrębną własność lokalu i związanego z nim udziału we współwłasności nieruchomości wspólnej oraz statusu prawnego wspólnoty mieszkaniowej. Przedstawienie zarysu tych instytucji ma służyć uzasadnieniu tezy zaprezentowanej w ostatniej części artykułu. Kanwą rozważań był prezentowany w literaturze pogląd, iż właściciel lokalu posiada jedno prawo podmiotowe obejmujące udział w nieruchomości wspólnej. Jednakże to prawo może być wykonywane wyłącznie tylko w stosunku do lokalu, natomiast ulega modyfikacjom w stosunku do nieruchomości wspólnej. Wszędzie tam, gdzie dochodzi do zbiegu partykularnych interesów z interesem ogółu, należy jako nadrzędny uznać interes wspólny. Z ostatniej części opracowania płynie konkluzja, iż wspólnota mieszkaniowa, jako podmiot zarządzający, posiada ustawowe umocowanie do dochodzenia roszczeń wynikających z rękojmi oraz roszczeń odszkodowawczych będących następstwem ich niewykonania przez przedsiębiorcę. Dotyczy to tych roszczeń z tytułu rękojmi, które z natury swej nie mają charakteru wyłącznego. Wzmacnia to bezpieczeństwo ogółu mieszkańców (jako wspólnoty) oraz ułatwia proces gospodarowania nieruchomością. Nie ma też podstaw do twierdzenia, że zagrożone są tym samym wyłączne prawa właściciela lokalu. Jak wykazano bowiem w toku prezentowanych rozważań, natura tych uprawnień nie pozwala wspólnocie na ich dochodzenie. Natomiast pozostałe uprawnienia, tzw. niewyłączne, mogą być efektywnie wykonywane jedynie przez wspólnotę mieszkaniową. (abstrakt oryginalny)

13

Zgoda rady gminy na rozwiązanie stosunku pracy z radnym w świetle nadużycia prawa podmiotowego

84%

Waśkiel R.

Samorząd Terytorialny

|

2022

|

nr 5

53-63

Sposób uregulowania mechanizmu ochrony szczególnej radnego gminy budzi liczne wątpliwości interpretacyjne. Jedną z najbardziej problematycznych kwestii jest ustalenie, w jakich sytuacjach rada gminy legitymuje się uprawnieniem do odmowy wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z mandatariuszem. W orzecznictwie oraz w doktrynie funkcjonują w tej materii trzy przeciwstawne poglądy, spośród których każdy wywiera odmienny wpływ na sytuację prawną pracodawcy. Celem artykułu jest zbadanie roli klauzul generalnych z art. 8 Kodeksu pracy w ochronie szczególnej radnego, a przy tym także w kształtowaniu uprawnień i obowiązków pracodawcy. Przedmiot opracowania stanowi ponadto próba odpowiedzi na pytanie o granice kompetencji rady gminy w sytuacji złożenia wniosku o uchylenie ochrony szczególnej radnego. Pod rozwagę poddany zostanie także zwrot niedookreślony "zdarzenie związane z wykonywaniem przez radnego mandatu" użyty w ustawie o samorządzie gminnym. (abstrakt oryginalny)

14

Prawo do życia rodzinnego na tle ogólnie pojmowanej prywatności jednostki

84%

Michałowska K.

Zeszyty Naukowe / Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie

|

2013

|

nr 911 Problemy społeczne, polityczne i prawne

51-64

Artykuł podejmuje zagadnienie zakresu pojęciowego prawa do prywatności, analizowanego od strony dominujących w literaturze sposobów ujmowania prawa do prywatności oraz jego źródła. Z uwagi na poczynione na wstępie założenie występowania relacji wartość - dobro osobiste - prawo podmiotowe rozważania ukierunkowane są na udowodnienie zasadniczej tezy artykułu, że prawo do życia rodzinnego to samodzielna wartość ujęta w ramy wyodrębnionego dobra osobistego. Treść artykułu stanowi zestawienie obu praw (do prywatności i do życia rodzinnego), ustalenie ich wzajemnej relacji i uzasadnienie przyjętej tezy. (abstrakt oryginalny)

15

Aksjologia przedawnienia

84%

Bera-Adamczyk A.

Ius Novum

|

2022

|

16

|

nr 3

79-90

Artykuł ma rozstrzygnąć problem badawczy na podstawie metod: aksjologicznej i formalno-dogmatycznej oraz odpowiada na pytanie: jakie przyczyny sprawiają, iż instytucja przedawnienia wykazuje słabe ugruntowanie aksjologiczne w prawie cywilnym. Aksjologia instytucji przedawnienia polega na ochronie dłużnika. Ustawodawca, dając zobowiązanemu możność uchylenia się od spełnienia świadczenia za pomocą zgłoszenia zarzutu przedawnienia, pozbawia wierzyciela możliwości dochodzenia dłużnego świadczenia. Kształt tej regulacji sprawia, że w stosunkach cywilnoprawnych może pojawić się zagrożenie dla bezpieczeństwa obrotu cywilnoprawnego. Argumenty i wnioski wskazują jednoznacznie na to, iż przedawnienie może zarówno sprzyjać, jak i zapobiegać stabilizacji obrotu. Fakt ten świadczy o słabym ugruntowaniu aksjologicznym tej instytucji. (abstrakt oryginalny)

16

Doraźne czynności związkowe : prawo podmiotowe pracownika czy prawo organizacji związkowej?

84%

Kulig K.

Praca i Zabezpieczenie Społeczne

|

2015

|

nr 8

9-15

Autor omawia ważką na gruncie praktyki stosowania prawa i doktryny prawa pracy instytucję doraźnych czynności związkowych. Przeprowadza analizę zwolnień od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia na czas niezbędny do wykonania doraźnej czynności wynikającej z pełnionej przez pracownika funkcji związkowej nie tylko na poziomie treści przepisu, ale w kontekście pogłębionej analizy aksjologii omawianej instytucji. Wywodzi, że prawo do zwolnień doraźnych nie jest indywidualnym prawem pracownika, ale podmiotowym prawem związku zawodowego o charakterze publicznoprawnym. (abstrakt oryginalny)

17

Rozważania nad istnieniem i istotą wolności zabudowy - głos w dyskusji

84%

Ostrowska A.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio G. Ius

|

2017

|

64

|

nr 1

153-170

Klasyczna koncepcja wolności budowlanej ujmuje tę wartość jako pochodną prawa własności nieruchomości, a jej gwarancji upatruje w przepisach Konstytucji. W polskiej doktrynie i orzecznictwie sądowym z zakresu prawa administracyjnego wolność ta występuje tradycyjnie w dwóch aspektach: przedmiotowym (jako zasada prawa) oraz podmiotowym (jako publiczne prawo podmiotowe). Współczesny rozbudowany system reglamentacji w prawie budowlanym, w którym centralną instytucją nadal pozostaje pozwolenie na budowę, skłania do refleksji nad istnieniem i istotą wolności budowlanej, w tym jej rolą w procesie stanowienia i stosowania prawa, a także sądowej kontroli administracji publicznej. Problem ten jest ukazany z perspektywy szerszego zagadnienia, jakim jest relacja pomiędzy wolnością jednostki a prawem. (abstrakt oryginalny)

18

Abuse of Subjective Right in Cases of Establishing a Regime of Separate Property and Determining Unequal Shares in the Common Property

84%

Szczekala A.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2020

|

Vol. 29, nr 5

283-299

Celem opracowania jest ustalenie zakresu stosowania konstrukcji nadużycia prawa podmiotowego w sprawach o ustanowienie rozdzielności majątkowej przez sąd i ustalanie nierównych udziałów w majątku wspólnym. Przesłanką zarówno ustanowienia rozdzielności majątkowej, jak i ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym są "ważne powody". Do ustalenia dopuszczalności stosowania art. 5 Kodeksu cywilnego konieczne jest ustalenie zakresów znaczeniowych pojęć "ważne powody" i "zasady współżycia społecznego". W artykule przyjęto, że klauzule generalne to rodzaj odesłania w zakresie interpretacji przepisów do rodzajowo określonych norm i ocen pozaprawnych, mający co do zasady aksjologiczne uzasadnienie moralne, a co za tym idzie tylko zwroty wartościujące, jak "zasady współżycia społecznego", mogą być określane tym mianem. "Ważne powody" natomiast nie są zwrotem wartościującym, lecz zwrotem szacującym i tym samym nie są klauzulą generalną. Uznano również, że nie można wykluczyć oceny przez pryzmat przepisu art. 5 Kodeksu cywilnego żądania ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej czy też żądania ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z małżonków przyczynił się do jego powstania. (abstrakt oryginalny)

19

Konstytucyjne prawo do ochrony zdrowia w świetle derywacyjnej koncepcji wykładni

84%

Brzeziński P.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2011

|

nr 1

41-52

W niniejszym artykule autor przedstawił sposób odtworzenia normy prawnej zawierającej prawo do ochrony zdrowia na podstawie przepisu prawnego art. 68 ust. 1 Konstytucji RP. Przełożenie przepisu prawnego na normę prawną odbyło się zgodnie z założeniami derywacyjnej koncepcji wykładni, której istotą jest uzyskanie równoznaczności pomiędzy przepisem a odtworzoną z niego normą. W tym celu konieczne było przeprowadzenie wszystkich trzech faz wykładni: porządkującej, rekonstrukcyjnej i percepcyjnej. Niniejszy artykuł ukazuje, jak przebiegają poszczególne czynności interpretacyjne podejmowane w oparciu o dyrektywy derywacyjnej koncepcji wykładni. Pozwala to zobaczyć w szczegółowy sposób przebieg procesu przekształcania przepisu prawnego w normę prawną. Rezultatem przeprowadzonej wykładni było uzyskanie dostatecznie jednoznacznej normy prawnej. Na tej podstawie wykazano, że prawo do ochrony zdrowia jest zasadą prawa, ponieważ możliwe było odniesienie treści normy prawnej do określonych kryteriów. Ponadto, norma prawna odtworzona na podstawie przepisu konstytucyjnego zawiera wszystkie elementy, przede wszystkim określa adresata i nakazane zachowanie. Pozwala to wskazać sytuacje prawne, jakie wyznacza odtworzona w toku wykładni norma prawna, czyli obowiązek, uprawnienie i prawo podmiotowe. Postrzeganie konstytucyjnego prawa do ochrony zdrowia jako normy prawnej umożliwia także znacznie szersze i głębsze rozpatrzenie aspektów jego obowiązywania. W tym kontekście szczególnie przydatna jest derywacyjna koncepcja wykładni prawa. (abstrakt oryginalny)

20

Prawo człowieka do śmierci : przegląd orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

84%

Kalita T.

Przegląd Prawno-Ekonomiczny

|

2012

|

nr 21

59-69

Analiza orzecznictwa ETPCz pozwala na stwierdzenie, że art. 2 EKPCz nie może być podstawą do jakiegokolwiek żądania, czy też roszczenia prawnego, o pozbawienie życia z rąk innej osoby, ani legalnego usprawiedliwienia dla działań mogących powodować śmierć. Za niedopuszczalne należy uznać stosowanie eutanazji czynnej, czy też wspomaganego samobójstwa. Nie do przyjęcia jest również koncepcja prawa do śmierci traktowanego jako prawo podmiotowe, gdyż jej zaakceptowanie powodowałoby powstanie po stronie państwa obowiązku o charakterze pozytywnym, polegającego na zapewnieniu przyszłemu samobójcy pomocy w dokonaniu aktu autodestrukcji. Tak definiowane prawo do decydowania o momencie własnej śmierci byłoby zaprzeczeniem prawa do życia i jego ochrony. Natomiast obowiązki państwa względem pragnącego umrzeć, zwłaszcza w przypadku konieczności przeprowadzenia wspomaganego samobójstwa, byłyby sprzeczne z tymi, które obligują państwo w przypadku ochrony życia. (fragment tekstu)