Celem artykułu jest przeanalizowanie powiązań między głównymi rynkami finansowymi w kontekście przenoszenia ryzyka ekstremalnego. Za hipotezę badawczą przyjęto stwierdzenie, że ryzyko ekstremalne przenoszone jest o wiele częściej w przypadku strat niż zysków. Rozszerzoną analizę przeprowadzono dla głównych rynków Unii Europejskiej. Jako metodę badawczą przyjęto test przyczynowości Grangera w ryzyku, z zastosowaniem następujących metodologii: wartości zagrożonej, teorii wartości ekstremalnych, metody POT oraz Monte Carlo. W badaniu empirycznym wykorzystano szeregi czasowe 20 najważniejszych indeksów giełdowych reprezentujących wszystkie kontynenty. W wyniku analizy sformułowano następujące wnioski badawcze: ryzyko ekstremalne przenoszone jest o wiele częściej w przypadku strat niż zysków; transmisja ryzyka odbywa się z różnym opóźnieniem czasowym; zdefiniowano grupę rynków, na które ryzyko ekstremalne było przenoszone najczęściej (NIKKEI 225, CAC 40, WIG 20, TALSE, OMX, PX, BUX, CSE), jak również grupą rynków, z których owa transmisja się dokonywała (S&P/ASX 200, DJIA, DAX, BOVESPA, STI, HSI, SSE, DFMGI, CHX, CNQ, FTSE 100, AEX); ryzyko ekstremalne najsilniej przenoszone jest w zakresie pozycji krótkiej. (abstrakt oryginalny)