Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 48

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Ugoda
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Punktem wyjścia dla rozważań są dwa wyroki Sądów Apelacyjnych - w Gdańsku (z 2013 r.) oraz w Warszawie (z 2014 r.), które w sposób przeciwstawny wypowiedziały się w kwestii dopuszczalności przerywania biegu terminu przedawnienia poprzez wielokrotne składanie wniosków o zawezwanie do próby ugodowej. Zwięźle przedstawione zostały ratio legis instytucji przedawnienia w prawie cywilnym oraz istota i skutki postępowania pojednawczego uregulowanego w Kodeksie postępowania cywilnego. Następnie omówione zostały argumenty przemawiające za możliwością przerywania biegu terminu przedawnienia poprzez kolejne wnioski o zawezwanie do próby ugodowej oraz negujące wskazaną możliwość. Na zakończenie przedstawione zostało podsumowanie rozważań. (abstrakt oryginalny)
Przedmiotem artykułu jest ujęcie teoretyczne ugody w sprawie odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów. Artykuł obejmuje trzy części. Pierwsza dotyczy charakteru postępowania przed organami regulacyjnymi, następna ma na celu przedstawienie dopuszczalności zawarcia ugody w toku sprawy wszczętej na skutek odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów, ostatnia część dotyczy oceny charakteru prawnego przedmiotowej ugody.(abstrakt oryginalny)
Zgodnie z brzmieniem przepisów znowelizowanej w 2016 r. ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, wprowadzonych ustawą o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności, podmioty sektora finansów publicznych pozostające w sporze cywilnoprawnym mają możliwość, po spełnieniu wskazanych w przepisach przesłanek, zawarcia ugody, w tym ugody w wyniku postępowania mediacyjnego bez narażania się na zarzut naruszenia dyscypliny finansów publicznych. Nowelizacja ta daje wprost podmiotom sektora finansów publicznych "zielone światło" dla korzystania z dobrodziejstwa mediacji jako alternatywnego dla długotrwałego i kosztownego postępowania sądowego, w celu zakończenia sporu przy pomocy bezstronnego fachowca, jakim jest mediator, w sposób obustronnie korzystny. Niniejsze opracowanie daje podstawową wiedzę o mediacji, o trybach jej wszczęcia, przebiegu i kolejnych etapach postępowania mediacyjnego, czasie trwania i kosztach, aż do zatwierdzenia ugody mediacyjnej przez sąd.(abstrakt oryginalny)
Ustawą z 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 172, poz. 1438) wprowadzono mediację jako jeszcze inną formę polubownego likwidowania spraw cywilnych. Według uzasadnienia do wskazanej ustawy celem regulacji jest wprowadzenie do naszego prawa procesowego cywilnego instytucji mediacji jako alternatywnego do sądowego postępowania cywilnego sposobu rozstrzygania spraw cywilnych. Postępowanie takie powinno prowadzić do szybkiego załatwiania części sporów, w sposób najbardziej korzystny dla obu stron - w drodze ugody.
Analiza obowiązującego prawa pozwala na postawienie tezy, że ugodowe rozwiązywanie sporów powstałych pomiędzy pracownikiem i pracodawcą jest pożądane przez ustawodawcę. W konflikcie do tej tendencji mogą pozostawać ochronne normy prawa pracy skupiające uwagę na wynagrodzeniu za pracę. Zakaz zrzekania się wynagrodzenia oznacza, że pracownik zawierający ugodę sądową nie może w pełni dysponować przysługującym mu uprawnieniem płacowym. Sytuacja taka jest zrozumiała na gruncie prawa materialnego, jednak nie koresponduje w pełni z regułami procesowymi. Kontekst ten uzasadnia podjęcie próby wyznaczenia i zdefiniowania relacji zachodzących pomiędzy zakazem określonym w przepisie art. 84 k.p. a zakresem dopuszczalności ugody sądowej (art. 149 k.p.c.). W tym celu autor przedstawia niejednolite orzecznictwo sądowe i odnosi się do dyskusyjnego pojęcia wynagrodzenia za pracę. (abstrakt oryginalny)
W artykule przeprowadzono wykładnię polskiej regulacji zdatności arbitrażowej w art. 1157 k.p.c., określającej zakres sporów, które mogą być poddane przez strony pod rozstrzygnięcie sądu polubownego. Dokonano tu kompleksowej analizy prawa polskiego wraz z prezentacją historii procesu legislacyjnego Części piątej Kodeksu postępowania cywilnego "Sąd polubowny (arbitrażowy)" uchwalonej w 2005r. Ponadto przeprowadzono analizy i klasyfikacje obcych regulacji prawnych, które są tożsame z polską instytucją zdatności arbitrażowej (ang. arbitrability, niem. Schied.Ohigkeit, franc. arbitrabilite). De lege lata wskazano, iż art. 1157 k.p.c. sformułowany jest niejasno i wadliwie a przez to jest źródłem licznych ryzyk prawnych. Przy ocenie zdatności arbitrażowej należy stosować przesłankę zdatności ugodowej sporu w sposób abstrakcyjny a nie konkretnie indywidualny. De lege ferenda wskazano na potrzebę jak najszybszej zmiany ustawowego kryterium zdatności arbitrażowej. Znowelizowany art. 1157 k.p.c. otrzymałby następujące brzmienie: "Strony mogą poddać pod rozstrzygnięcie sądu polubownego spory o prawa majątkowe lub spory o prawa niemajątkowe, mogące być przedmiotem ugody sądowej, z wyjątkiem spraw o alimenty(abstrakt oryginalny)
W referacie przedstawiono propozycję zmian w celu uzyskania redukcji kosztów dostaw dla interesariuszy w Jeleniej Górze. Zaprezentowano wyniki badań terenowych dostaw oraz zaproponowano wzajemną ugodę interesariuszy celem redukcji kosztów w realizacji dostaw na terenie centrum miasta Jeleniej Góry. Wskazano, że wzajemne ustępstwa są sposobem na obniżenie kosztów w realizacji dostaw w warunkach zatłoczenia motoryzacyjnego w centrum miasta. Przedstawiono mapę logistyczną dostaw dla centrum Jeleniej Góry. Wskazano, że realizacja dostaw wymaga zgody wszystkich interesariuszy, tj. władz miejskich, handlowców, dostawców i mieszkańców miasta. Wskazano zasadność stosowania synergii w logistycznym zarządzaniu dostaw w zabytkowym centrum Jeleniej Góry. Wskazano na szanse i ograniczenia wykorzystania przedstawionej propozycji(abstrakt oryginalny)
Przedmiotem niniejszego opracowania jest przedstawienie problemu związanego z możliwością zawarcia ugody z wierzycielem publiczno-prawnym z roszczenia ze skargi pauliańskiej. Ugoda ta może być zawarta zarówno w ramach prowadzonych mediacji, jak i bezpośrednio z organem w ramach postępowania sądowego. Autor wskazuje na możliwości zawarcia ugody zarówno przez dłużnika paulińskiego, jak i osoby trzeciej przy czym wskazuje na istotne różnice pomiędzy sytuacją prawną dłużnika paulińskiego, dla którego podstawą prowadzonej egzekucji jest prawomocna decyzja administracyjna oraz osoby trzeciej - dla której wiążący jest wyrok ze skargi pauliańskiej i zgodnie ze stanowiskiem judykatury osoba trzecia powinna znosić egzekucję. Autor zwraca uwagę na związek pomiędzy art. 533 Kc oraz zapisami dotyczącymi ugody zarówno na gruncie Kpc jak i Kpa - i wskazuje, że artykuł ten daje możliwość zawarcia ugody osobie trzeciej na zasadach określonych w przepisach Kpc zarówno dotyczących mediacji jak i ugody. W związku z tym, że możliwe są również mediacje dłużnika pauliańskiego na zasadach wprowadzonej do Kpa instytucji mediacji - dłużnik pauliański może skorzystać z dobrodziejstwa tej instytucji. Chociaż sytuacja i możliwości każdego z dłużników tj. zarówno dłużnika paulińskiego, jak i osoby trzeciej jest procesowo inna i obowiązek zaspokojenia wierzyciela wynika z innych przesłanek - to zarówno mediacje, jak i ugoda wydaje się być dla uczestników postępowania interesującym rozwiązaniem problemu.(abstrakt oryginalny)
Celem artykułu jest podjęcie próby odpowiedzi na pytanie o dopuszczalność zawarcia ugody sądowej w sprawie o uznanie czynności prawnej upadłego za bezskuteczną. Zagadnienie to przysparza trudności ze względu na złożoną naturę ugody sądowej. Łączy ona w sobie cechy czynności materialnoprawnej oraz czynności procesowej. Dodatkowe utrudnienie stanowi rozbieżność poglądów na temat konstrukcji skargi pauliańskiej, zwłaszcza kwestia istnienia stosunku zobowiązaniowego między wierzycielem pauliańskim oraz osobą trzecią. Uzupełnienie rozważań stanowi odniesienie się do regulacji przewidzianej w Prawie upadłościowym. W tym zakresie omówienia wymaga ocena bezwzględnie wiążącego charakteru norm przewidujących skutki uwzględnienia powództwa pauliańskiego w postępowaniu upadłościowym.(abstrakt oryginalny)
By act of 31 January 1980 on the Supreme Administrative Court and alteration of act - the Code of Administrative Procedure, an institution of administrative settlement was introduced granting it a position of a common institution. In the hereby article there were presented pre-requisites speaking for a code regulation of this institution. A differentiated attitude of researches was presented in the matter of introducing it to the Code of Administrative procedure. Legal regulations were analysed, which enable concluding an administrative settlement, and more-over effects which are caused by concluding it, as well as consequences of refusal to approve it. On grounds of the carried out study concerning information on activity of three local government boards of appeal it was observed that despite functioning of the administrative settlement in Poland for over 30 years, it is not used entirely. Statements of doctrine and jurisdiction were subject to analysis in the hereby elaboration.(original abstract)
Celem artykułu są rozważania dotyczące możliwości zawierania ugód sądowych w czasie tzw. rozpraw zdalnych, a więc w sytuacji braku osobistej obecności jednej lub obu stron na rozprawie. W pierwszej kolejności dokonano analizy istniejących przepisów dotyczących charakteru podpisu osobistego i dopuszczalności zatwierdzenia ugody mimo braku złożenia pod nią podpisu. Następnie oceniono możliwość zawarcia ugody w trakcie rozprawy zdalnej, wskazując, że obecne uregulowania w zakresie prawa materialnego i procesowego nie stoją temu na przeszkodzie. Końcowo przedstawiono propozycję procedowania zawierania ugody w trakcie rozprawy zdalnej. (abstrakt oryginalny)
"Nawet kiepska ugoda jest lepsza od najlepszego wyroku sądowego" (Morek, 2011, s. 86) - niniejsza teza wydaje się jak najbardziej uzasadniona, mając na uwadze nie tylko aspekty ekonomiczne, takie jak szybkość postępowania czy też jego koszty, ale także aspekty psychologiczne. Przyjmuje się bowiem, że zgodne porozumienie stron cechuje się większą motywacją do wykonania zobowiązań przez nich sformułowanych, niż te, które narzuca na nie sąd. W wypadku ugody powinny być realizowane interesy każdej ze stron (cho-ciażby w części), dlatego mogą się one czuć zwycięzcami. W obliczu długich postępowań sądowych oraz wiążących się z nimi wysokimi kosztami niezbędne jest implikowanie do procedury cywilnej alternatywnych metod rozstrzygania sporów. Pomimo wzrastającego nacisku na przeprowadzenie reform, które nakłonią petentów do rozwiązywania sporów w drodze mediacji czy też ugody przed sądem, nowelizacji wymagają także unormowania dotyczące polubownego załatwienia sprawy na mocy ugody pozasądowej, kiedy spór już zawisł przed sądem, w szczególności w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Ustawa, 2005). Podkreślenia wymaga, że dążenie do ugodowego załatwienia spraw cywilnych jest jedną z podstawowych funkcji sądu.(abstrakt oryginalny)
W opracowaniu podjęto próbę znalezienia cech, które mogą stanowić kryteria wyróżnienia tych spośród spraw administracyjnych rozstrzyganych w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, w których mediacja jest możliwa i zasadna z punktu widzenia realizacji art. 13 § 1 k.p.a. Kluczowe w tym zakresie jest stwierdzenie perspektyw zakończenia jej w sposób określony w art. 96a § 3 k.p.a., czyli przez wydanie decyzji akceptowalnej przez strony postępowania albo zawarcie ugody administracyjnej. W opracowaniu podjęto próbę zastosowania różnych kryteriów, tj. tryby uruchamiania, przedmiot postępowania, zaawansowanie postępowania wyjaśniającego i układy podmiotowe. W oparciu o nie poszukiwany jest "potencjał mediacyjny" spraw administracyjnych. (abstrakt oryginalny)
Ugoda jest instytucją prawną spełniającą ważną rolę społeczną. Pozwala uregulować istniejące spory i zapobiega powstawaniu ich w przyszłości. W myśl art. 15 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej,1) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku własnych ustaleń dokonanych w przeprowadzonym postępowaniu likwidacyjnym, na podstawie zawartej ugody lub na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu. Ustawodawca zatem wyraźnie przewidział, że ugoda jest jednym ze sposobów rozwiązania sporu i pogodzenia sprzecznych interesów ubezpieczonego i ubezpieczyciela.(abstrakt oryginalny)
Nowe przepisy ustawy o finansach publicznych (art. 54a) oraz ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (art. 5 ust. 4, art. 11 ust. 2 i art. 15 ust. 2), wprowadzone z dniem 1.06.2017 r., z racji swego rewolucyjnego charakteru wywołują dyskusję w zakresie dopuszczalności prowadzenia mediacji i zawierania ugody w sprawach umów, których charakter prawny pozostaje nierozstrzygnięty i określany jest jako mieszany (administracyjno-cywilny). Do umów tych należy umowa o zamówienie publiczne, jak również umowa o dotację (umowa dotacyjna), która coraz powszechniej jest zawierana przez kierowników jednostek sektora finansów publicznych. Artykuł ma na celu rozpatrzenie dopuszczalności stosowania mediacji i ugody w spawach dotacyjnych w świetle wyżej wymienionych nowych regulacji. Zawieranie ugody w sprawach dotacyjnych przeanalizowano także w świetle odpowiedzialności kierownika jednostki SFP za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.(abstrakt oryginalny)
Regulacje dotyczące zawarcia przez jednostki sektora finansów publicznych ugody w sprawie należności cywilnoprawnej to nowa instytucja prawa publicznego, która ma swoje źródło w prawie prywatnym. W zamierzeniu ustawodawcy ma się ona przyczynić m.in. do zracjonalizowania prowadzenia publicznej gospodarki finansowej oraz przyspieszenia odzyskiwania należności. Zatem jej pośrednim zadaniem jest przyczynienie się także do oszczędności nakładów wynikających z prowadzenia długotrwałych sporów sądowych, których stroną jest jednostka sektora finansów publicznych. Jednak wprowadzone do prawa publicznego regulacje dotyczące zawierania ugód są dalekie od doskonałości, a ich stosowanie może być problematyczne, szczególnie w odniesieniu do wymaganej oceny skutków zawarcia ugody. W artykule dokonano analizy podstawowych elementów dopuszczalności zawarcia ugody mediacyjnej przez jednostki publicznoprawne, mając na uwadze także perspektywę prywatnoprawną.(abstrakt oryginalny)
Artykuł porusza problematykę roli i obowiązków jakie ciążą na pełnomocniku jednostki sektora finansów publicznych reprezentującym ją w postepowaniu mediacyjnym. Kwestia ma ścisły związek z wprowadzaniem przez ustawodawcę art. 54a do ustawy o finansach publicznych wskazującego z jednej strony na możliwość zawarcia przez jednostkę sektora finansów publicznych ugody w sprawie spornej należności cywilnoprawnej, a z drugiej określającego warunki dopuszczalności tej ugody. Biorąc pod uwagę treść ww. przepisu pełnomocnik ma obowiązek dokonania w formie pisemnej oceny skutków takiej ugody, a dokładnie czy jej zawarcie będzie bardziej korzystne dla jednostki sektora finansów publicznych niż prawdopodobny wynik postępowania arbitrażowego. Niniejszy artykuł omawia również kwestie, które powinny być przedmiotem rozważań pełnomocnika z punktu widzenia zasadności zawarcia ugody, tak aby korzystała ona z przymiotu zgodności z prawem. Pełnomocnik jednostki sektora finansów publicznych powinien analizować skutki zawarcia ugody przez podmiot, który reprezentuje także pod kątem ewentualnej odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Szczególną uwagę poświęcono w niniejszym artykule zagadnieniu zasad i zakresu odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, której podlegają osoby odpowiedzialne za gospodarowanie środkami publicznymi.(abstrakt oryginalny)
W niniejszym artykule omówiono pojęcie kompromisu. Jeśli pomiędzy dwiema lub więcej stronami następuje kompromis, musi być wówczas wzajemność, tzn. ustępstwa powinny być po wszystkich stronach. Kompromis autentyczny opiera się na wzajemnym szacunku i na rzeczywistych ustępstwach między stronami. Najpierw wyjaśniono pojęcie kompromisu, następnie zaś dokonano istotnego rozróżnienia pomiędzy kompromisem pryncypialnym a kompromisem taktycznym. Kompromis pryncypialny oznacza wzajemne uznanie przez każdą ze stron praw drugiej strony, co prowadzi do dokonania ustępstw umożliwiających spotkanie się "w pół drogi". Dokonuje się go w dobrej wierze, obie strony zgadzają się na jego wynik. Dla zilustrowania problemu rozpatrzono potrzebę kompromisu dotyczącego strefy wyznaczonej dla modlitwy kobiet przy Murze Zachodnim (tzw. Ścianie Płaczu) w Jerozolimie, uznawanym za najświętsze miejsce judaizmu. Następnie omówiono pojęcie kompromisu taktycznego, odzwierciedlającego tymczasowe porozumienie osiągnięte na skutek ograniczeń czasowych. W tym przypadku zainteresowani nie rezygnują ze swoich celów. Nie działają w dobrej wierze i nie zamierzają spotkać się "w pół drogi" z drugą stroną, natomiast po prostu stwierdzają, że w danym momencie cel nie może zostać osiągnięty, więc zamierzają dążyć do niego etapami. Brakuje istotnego elementu kompromisu, czyli wzajemności. (abstrakt oryginalny)
Zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego w Polsce ugoda zawarta przed mediatorem i zatwierdzona przez sąd ma moc prawną równą ugodzie zawartej przed sądem. Okazuje się jednak, że nie jest tak w przypadku, gdy przedmiotem ugody ma być czynność prawna, dla której prawo wymaga formy szczególnej, w tym przede wszystkim przeniesienie własności nieruchomości. Interpretacja wprowadzona przez orzecznictwo sądowe jest w takim wypadku taka, że do przeniesienia własności nieruchomości konieczne jest dodatkowo zawarcie odpowiedniej umowy w formie aktu notarialnego. W niniejszym artykule przedstawiono wpływ takiego rozumienia odpowiednich przepisów Kodeksu postępowania cywilnego na znaczenie ugody zawartej przed mediatorem jako realnej alternatywy dla sądowego rozstrzygania sporów. (abstrakt oryginalny)
Artykuł jest próbą krytycznej oceny implementacji do polskiego kodeksu postępowania administracji instytucji mediacji. Autor rozważa zasadność wykorzystywania na gruncie prawa publicznego instytucji charakterystycznej dla prawa prywatnego. W tym celu analizie poddawane są dane dotyczące wprowadzonej ponad dekadę temu mediacji przed sądami administracyjnymi, której założenia są obecnie powielane. Prowadzą one do konkluzji, że mediacja administracyjna jest rozwiązaniem niepotrzebnym, zaś jej wprowadzenie do systemu prawa jest błędem. Autor proponuje także rozwiązania de lege ferenda, wskazując, że kluczem jest dejurydyzacja prawa administracyjnego.(abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.