Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 126

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 7 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Umowa międzynarodowa
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 7 next fast forward last
Artykuł charakteryzuje problem umów międzynarodowych Polski dotyczących problemu zatrudniania obywateli Polski w innych krajach.
Przedstawiono genezę, cele i treść oraz system Traktatu Antarktycznego. Omówiono także ochronę środowiska antarktycznego oraz obecność Polski w Antarktyce.
Transatlantyckie Partnerstwo w dziedzinie Handlu i Inwestycji (TTIP) to jedna z najbardziej obszernych i kontrowersyjnych współczesnych umów. Negocjowana od 2013 r. między UE a USA wykracza daleko poza likwidację ceł między stronami. Jej kompleksowość i stopień złożoności budzi tyleż pozytywnych, co negatywnych komentarzy, nadziei i obaw. W poniższym tekście autor, oprócz zwięzłego przedstawienia założeń i celów porozumienia, skupia się na stwierdzonych lub prognozowanych jego konsekwencjach dla Unii Europejskiej. W szczególności nacisk położony został na skutki dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą oraz obywateli Unii (przede wszystkim konsumentów). Wyjaśnione zostało także, czy TTIP jest efektem działań grup nacisku (lobbingu) oraz czy ma szanse wpłynąć na umocnienie Unii Europejskiej jako globalnego aktora. (abstrakt oryginalny)
Relacje EWG/UE z krajami АKР sięgają samego początku integracji europejskiej, będąc niejako naturalnym następstwem kolonialnej przeszłości wielu państw europejskich. Rozpoczynając formalną współpracę na podstawie traktatu rzymskiego, poprzez zawierane na przestrzeni lat kolejne umowy, obydwie strony doszły do kolejnego ważnego momentu w kształtowaniu wzajemnych relacji, jakim było podpisanie w 2000 r. Umowy o partnerstwie z Kotonu. Jednym z fundamentalnych założeń nowego porozumienia było wynegocjowanie umów o partnerstwie gospodarczym (UPG) na poziomie poszczególnych regionów АKР, które począwszy od 1.01.2008 r. miały stać się prawną podstawą współpracy gospodarczo-handlowej. Wiele kwestii spornych, które wyniknęły podczas toczących się negocjacji (tempo zakres liberalizacji, stosowanie KNU, handel usługami, "kwestie singapurskie") uniemożliwiło osiągnięcie porozumienia w założonym czasie. Spośród regionów jedynie państwa Karaibów podpisały z UE pełną UPG w założonym czasie. Wiele innych państw АKР, które pierwotnie parafowały treść przejściowych UPG w dalszym ciągu ich nie podpisało lub nie ratyfikowało. W tej sytuacji (wrzesień 2011 r.) Komisja Europejska przedstawiła nową propozycję, która ma uporządkować pozostający w zawieszeniu od prawie 4 lat układ. Wydaje się prawdopodobne, że w obliczu obecnej sytuacji na świecie (kryzys gospodarczy oraz problemy z zakończeniem rundy dauhańskiej) wynegocjowanie pełnych UPG ze wszystkimi regionami АKР będzie trudne i odległe w czasie. (abstrakt oryginalny)
W niniejszym artykule przybliżono proces kształtowania się i umacniania japońsko-amerykańskiego sojuszu militarnego.
7
Content available remote Międzynarodowe umowy handlowe Polski z zagranicą
100%
The article sets forth to discuss the importance of trade agreements in foreign trade of Poland. The character and contents of the agreements are determined by the socio-political system of the country with which Poland enters into such agreements. The article consists of two parts. In the first part the analysis is focussed on trade agreements concluded between Poland and socialist states, and especially on their importance, procedure of concluding these agreements, their contents and consequences for Polish foreign trade organizations. The second part of the article presents trade agreements, as a basic element of the treaty policy of the state, which creates suitable conditions for foreign trade organizations to conduct trade exchange in the markets of developed capitalist countries. The analysis of contents and scope of the agreements reveals the evolution in economic relations between countries of different socio-political systems in line with provision of the Conference on Security and Coperation in Europe.(original abstract)
Głównym elementem strategii zbliżenia państw bałkańskich do UE, przyjętej w czerwcu 1999 r. jest Proces Stabilizacji i Stowarzyszenia (Stabilisation and Association Process) obejmujący swoim zasięgiem pięć państw: Albanię, Bośnię i Hercegowinę, Chorwację, Macedonię oraz Republikę Federalną Jugosławii. Istotą strategii wspólnotowej jest włączenie tych państw do współpracy politycznej i gospodarczej w Europie, m.in. przez zawieranie z nimi Porozumień o Stabilizacji i Stowarzyszeniu. Unia przewidziała wsparcia finansowe i techniczne dla zmian politycznych i gospodarczych zachodzących w tych krajach. W artykule omówiono jednostronne preferencje handlowe dla państw bałkańskich, przedstawiono, jak kształtuje się pomoc finansowa i techniczna Unii dla omawianego regionu. Szczególną uwagę poświęcono Macedonii, z którą w pierwszej kolejności Unia wynegocjowała porozumienie o Stabilizacji i Stowarzyszeniu.
Artykuł 4 Międzynarodowe paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych (MPPGSK) jest rzadko stosowany i komentowany. Jedną z najbardziej kontrowersyjnych kwestii związanych z rozumieniem i stosowaniem tego przepisu jest jego relacja do zasady progresywnej realizacji praw zawartych w Pakcie. Zasadnicza wątpliwość wiąże się pytaniem, czy wszelkie niedobory w możliwości korzystania z praw zawartych w Pakcie, a więc również te związane z ograniczoną dostępnością zasobów i wynikającą stąd niemożnością po stronie państwa pełnej realizacji któregoś z praw czy wolności, należy rozumieć jako ograniczenia i oceniać je pod kątem art. 4 i zawartych w nim kryteriów dopuszczalności ograniczeń, czy też nie. Wiąże się to szczególnie z pytaniem, czy wprowadzanie przez państwa tzw. środków retrogreasywnych, w sytuacjach gdy dostępne środki kurczą się, powinny podpadać pod reżim art. 4 MPPGSK, czy należą do innego porządku i podlegają innym wymogom. W tekście podjęto próbę rozgraniczenia kwestii związanych z niepełną możliwością korzystania przez podmioty uprawnione z praw zagwarantowanych w Pakcie wynikających z niedoboru zasobów oraz tych, które wynikają z realizacji przez państwa innych uprawnionych celów. Ukazano uzasadnienie takiego rozgraniczenia wynikające z prac przygotowawczych nad MPPGSK, jego z treści, a także z jego ochronnej funkcji. Podjęto również próbę wskazania drogi do doprecyzowania rozgraniczenia znaczenia art. 2 ust. 1 MPPGSK i art. 4 MPPGSK przez właściwe podejście do procedury skargowej na gruncie tego dokumentu, a szczególnie właściwe rozumienie art. 8 ust. 4 Protokołu ustanawiającego procedurę skargową. (abstrakt oryginalny)
Swój głos w dyskusji nad pozycją traktatów w porządku prawnym PRL chciałbym ograniczyć do kwestii, w jakim zakresie umowy międzynarodowe mogą stanowić źródło bezpośrednich praw lub obowiązków o charakterze administracyjnoprawnym. (...) Z faktu, że normy prawa administracyjnego nie konkretyzują same ostatecznie czyichś praw lub obowiązków co do pewnego zachowania się, lecz stanowią podstawę do władczych działań organów administracji wynika procesowy tryb stosowania tych norm. Dopiero wydanie decyzji przez organ administracyjny wyznacza konkretne zachowanie się indywidualnie określonego adresata. Organy administracyjne zatem interpretują prawo w sposób wiążący dla jednostki oraz władczo kształtują jej sytuację prawną. W kontekście poczynionych uwag postawiony na wstępie problem można sprowadzić do następującego pytania: Czy w świetle aktualnie obowiązującego prawa wewnętrznego podstawą prawną decyzji administracyjnej mogą być normy zawarte w umowie ratyfikowanej przez Polskę? (fragment tekstu)
Przedmiotem naszych rozważań w niniejszym opracowaniu będzie miejsce umów międzynarodowych w krajowym porządku prawnym po uchwaleniu konstytucji z 1952 r. Od tej pory przejawia się bowiem ten problem, albowiem do 1952 r. obowiązywała praktyka oparta na art. 49 konstytucji marcowej z 1921 r. która sytuowała umowy międzynarodowe jako jedno ze źródeł prawa wewnętrznego. Ograniczając nasze rozważania do prawa administracyjnego należy stwierdzić, iż podstawowym dla nas problemem w kwestii miejsca umów międzynarodowych jest sprawa obowiązywania i stosowania ich w tej dziedzinie. A zatem, czy umowa międzynarodowa może być (lub jest) źródem prawa administracyjnego. (fragment tekstu)
9 października 2015 r. minęła czterdziesta rocznica zawarcia przez Polskę oraz Republikę Federalną Niemiec umowy o zaopatrzeniu emerytalnym i wypadkowym. Spośród wielu aktualnie stosowanych przez Polskę bilateralnych umów międzynarodowych o zabezpieczeniu społecznym ta z Niemcami z 1975 r. jest jedną z najdłużej realizowanych. Jest ona także na tym tle aktem szczególnym w swojej konstrukcji prawnej, ale również w zakresie stosowania. Warto przy tej okazji przyjrzeć się polsko-niemieckim relacjom społeczno-gospodarczym na przestrzeni kilku ostatnich dekad, aby zrozumieć, jak bardzo istotnymi partnerami są dla siebie te dwa państwa, a w konsekwencji, dlaczego poszczególne instytucje ubezpieczeń społecznych Polski i Niemiec tak intensywnie ze sobą współpracują. (fragment tekstu)
Głównym celem opracowania było zbadanie tendencji w rozwoju współpracy gospodarczej Polski z wybranymi krajami Ameryki Południowej w latach 2006-2013: Argentyną, Brazylią i Chile. Jego realizacji posłużyło przedstawienie wybranych krajów, określenie podstaw ich współdziałania, przegląd umów międzynarodowych i ocena ich wpływu na konsolidacje badanych gospodarek, a przede wszystkim przeprowadzenie analizy współpracy handlowej w badanych latach oraz określenie kierunku integracji gospodarczej badanych krajów w zakresie innych form współpracy gospodarczej. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że współpraca gospodarcza, odbywająca się na różnych płaszczyznach między Polską a wybranymi krajami Ameryki Południowej sukcesywnie się rozwija. Ma ona charakter komparatywny. Partnerstwo Polski i Brazylii to przede wszystkim wymiana handlowa, która pomimo wysokiego poziomu wskaźnika handlu wewnątrzgałęziowego również wykazuje się wysokim stopniem komparatywności. W kooperacji z Chile wiodą prym bezpośrednie inwestycje zagraniczne, a współpraca z Argentyną koncentruje się na handlu i wymianie wiedzy. (abstrakt oryginalny)
16 kwietnia u stóp Akropolu odbyło się uroczyste podpisanie Traktatu akcesyjnego, dotyczącego przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej oraz dziewięciu pozostałych krajów kandydujących do Unii Europejskiej, przez 15 państw członkowskich i 10 kandydujących podczas Rady Europejskiej w Atenach. Po podpisaniu, Traktat akcesyjny został złożony w Rzymie, bowiem od 1957 r. depozytariuszem wszystkich modyfikowanych traktatów założycielskich jest rząd Republiki Włoskiej. Traktat akcesyjny wejdzie w życie 1 maja 2004 r., pod warunkiem, że zgodnie z art. 2 Traktatu wszystkie państwa członkowskie i co najmniej jedno państwo kandydujące złożą depozytariuszowi dokumenty ratyfikacyjne w terminie do 30 kwietnia 2004 r. W każdym państwie UE obowiązują inne zasady ratyfikacji umów międzynarodowych, a takiego rodzaju umową jest właśnie Traktat akcesyjny. Poniżej zostały omówione różne procedury ratyfikacyjne w poszczególnych państwach członkowskich UE. (fragment tekstu)
W artykule omówione zostały zagadnienia związane ze stosowaniem znanej powszechnie w międzynarodowych stosunkach gospodarczych klauzuli najwyższego uprzywilejowania, również w sprawach podatkowych. Przyczynkiem do analizy tego zagadnienia jest orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie Řízení Letového Provozu ČR, s. p. przeciwko Bundesamt für Finanzen (C-335/05), dotyczące stosowania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej z jednej strony zasady wzajemności w odniesieniu do państw trzecich, a z drugiej zawartej w art. II ust. 1 Układu ogólnego w sprawie handlu usługami (GATS) klauzuli najwyższego uprzywilejowania. Wychodząc od prawnomiędzynarodowego standardu najwyższego uprzywilejowania, autorka wskazuje, że funkcją tego typu klauzul jest wprowadzenie równego traktowania podmiotów, niezależnie od ich pochodzenia czy przynależności państwowej, co w konsekwencji prowadzi do usuwania barier w handlu międzynarodowym. Szczególne znaczenie mają klauzule najwyższego uprzywilejowania w systemie Światowej Organizacji Handlu. Na tym tle orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Řízení Letového Provozu ČR stanowi potwierdzenie wymogu pierwszeństwa prawa pierwotnego Unii Europejskiej, a co za tym idzie - interpretowania przepisów prawa wtórnego zgodnie z umowami międzynarodowymi wiążącymi Unię. Wątpliwości może jednak budzić umocowanie państw członkowskich, na podstawie prawa wspólnotowego, do ograniczania stosowania klauzuli najwyższego uprzywilejowania wynikającej z art. II ust. 1 GATS.(abstrakt oryginalny)
Celem artykułu jest analiza zastosowania terminów handlowych Incoterms 2000 przez polskie średnie i duże przedsiębiorstwa. W artykule wykorzystano wyniki badań przeprowadzonych w 2009 r. w ramach projektu badawczego pt. "Transakcje handlu zagranicznego polskich przedsiębiorstw" realizowanego przez M.K. Witek-Hajduk (kierownik projektu) i T.M. Dudzik oraz finansowanego ze środków na badania statutowe Kolegium Gospodarki Światowej w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. (abstrakt oryginalny)
Stosunki gospodarcze między krajami należącymi dziś do Unii Europejskiej i krajami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) mają długą historię, sięgają czasów zależności politycznej i gospodarczej w epoce kolonializmu. W okresie tworzenia Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej państwa założycielskie (zwłaszcza Francja), chciały utrzymać więzy gospodarcze z byłymi jej koloniami na specjalnych zasadach. Postanowienia określające formalno-prawne podstawy stosunków z krajami i terytoriami zamorskimi zamieszczone zostały w IV części Traktatu Rzymskiego (art. 131-136) zatytułowanej Stowarzyszenie z krajami i terytoriami zamorskimi. W latach sześćdziesiątych, w miarę postępujących procesów dekolonizacji współpraca między Wspólnotą Europejską a byłymi koloniami (krajami afro-malgaskimi) rozwijała się w ramach odrębnych umów o współpracy tzw. Konwencjach z Jaunde. Po wygaśnięciu II Konwencji z Jaunde, w roku 1975 stosunki EWG z byłymi koloniami określone zostały przez podpisanie nowej umowy o współpracy tzw. I Konwencji z Lomé na mocy której utworzona została grupa krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku - AKP. Obecne ramy współpracy określone zostały w Umowie o partnerstwie z Cotonou (2000 r.). (fragment tekstu)
The subject of the study is an indication of the characteristics of international agreements in the field of environmental protection. The analysis of environmental international agreements allows for the formulation of several characteristics, generally assuming that these contracts are not different from other international agreements in the national legal order and are subject to the same legal regime at international level. Characteristics include: institutionalization of treaties, specific design, susceptibility to change due to scientific progress, sectorality and subject and formal diversity. The author is aware that studying the basics of environmental protection can lead to the separation of the following characteristics.(original abstract)
W artykule przedstawiono historyczne ujęcie pojęcia ratyfikacji oraz omówiono postrzeganie ratyfikacji umów międzynarodowych współcześnie. Zaprezentowano również tryby ratyfikacji umów międzynarodowych określone w Konstytucji RP z 1997 roku.
first rewind previous Strona / 7 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.