W artykule przedstawiono zagadnienie stosowania naturalnych, tradycyjnych materiałów, jako ważnego składnika ekologicznego projektowania wnętrz. Ukazano zagrożenia, ale także szanse wynikające z globalizacji i procesów z nią związanych (w kontekście współczesnego projektowania). Lokalne surowce od wieków stosowane były w wyposażaniu pomieszczeń i budowały ich tożsamość. Jednakże globalizacja spowodowała - z jednej strony odejście od tej tradycji, a z drugiej - identyfikację problemu i nurty przeciwstawne, kładące nacisk na powrót do stosowania rodzimych rozwiązań. Ponieważ nie każdy naturalny czy lokalny materiał jest ekologiczny, określono także kryteria oceny materiałów z punktu widzenia ekologii. Przeanalizowane zostały następujące grupy materiałów: drewno, kamień, materiały drewnopochodne, (jak korek, papier, tektura) i inne materiały pochodzenia roślinnego (m.in. bambus oraz inne trawy, wiklina, rattan, liście palmowe, trawa morska, sizal, kokos, sznurek, itp.), ceramikę (jak cegła, płytki ceramiczne, tradycyjne cotto), naturalne tynki na bazie wapna gliny czy gipsu, tkaniny pochodzenia naturalnego (wełna, bawełna, len, jedwab, itp.), szkło, a także metale. Wy-mienione materiały, przy przestrzeganiu ekologicznych standardów w procesie ich pozyskiwania i przetwarzania, zastosowane we współczesnej formie, dają nową jakość w nowoczesnych wnętrzach, są przyjazne dla otoczenia i użytkownika. Dlatego przed-stawione zostały też przykłady ich innowacyjnego zastosowania. W artykule wykazano, że powrót do tradycyjnych, lokalnych materiałów, przy zachowaniu współczesnych standardów i wykorzystaniu najnowszych technologii są jednym z istotnych sposobów projektowania ekologicznego. (abstrakt oryginalny)