Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 60

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Workers' claims
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Niewypłacalność pracodawcy pociąga za sobą, oprócz potencjalnie druzgocących skutków ekonomicznych redukcji produkcji i zakłócenia stosunków gospodarczych, niekorzystne dla pracowników koszty społeczne - utratę pracy i zarobków. Nie tylko pracownik i jego rodzina ponoszą wielką stratę, ale całe społeczeństwo. Społeczeństwo stoi przed poważnym pytaniem: jak zapewnić wypłatę wynagrodzeń pracownikom w przypadku niewypłacalności i zapewnić solidne ramy, dzięki którym kraje będą mogły znaleźć trwałe rozwiązania, skutecznie zorganizować i zarządzać ochroną roszczeń pracowników. W artykule przeanalizowano osiągnięcia w rozwoju europejskich i krajowych systemów ochrony roszczeń pracowników w przypadku niewypłacalności oraz przedstawiono postępy krajów UE w równoważeniu interesów pracodawców, pracowników i społeczeństwa w zakresie ochrony pozostających do spłaty roszczeń pracowników w przypadku niewypłacalności pracodawcy(abstrakt oryginalny)
Artykuł poświęcony jest rozważaniom nad skutkami wejścia w życie nowatorskiej w polskim systemie prawnym regulacji dotyczącej postępowania grupowego. Autor wskazuje przykładowe zastosowanie projektowanej regulacji w sprawach z zakresu prawa pracy. Komentuje tryb dochodzenia roszczeń w tym postępowaniu, zakładający stosowanie w kwestiach nieuregulowanych w projektowanej ustawie kodeksu postępowania cywilnego, z wyłączeniem między innymi przepisów regulujących postępowania odrębne. Zwraca również uwagę na koszty związane z wytoczeniem powództwa grupowego. (abstrakt oryginalny)
Przedmiotem artykułu jest problematyka roszczeń restytucyjnych i kompensacyjnych z tytułu wadliwego rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę z perspektywy prawnoporównawczej. Autor przedstawia kształtowanie się stanu prawnego w zakresie wskazanych roszczeń w polskim prawie pracy, a także stan prawa pracy w tym obszarze w wybranych krajach europejskich. Artykuł kończą wnioski, które autor wyprowadza z analizy prawnoporównawczej, oraz postulaty de lege ferenda skierowane do polskiego ustawodawcy. (abstrakt oryginalny)
W stosowaniu prawa instytucje procesowe miewają niekiedy nawet większą doniosłość niż regulacje materialnoprawne. Dzieje się tak zarówno wtedy, gdy strony umowy bądź postępowania są reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników, jak i wtedy, gdy działają samodzielnie, nie mając prawniczego przygotowania ani pomocy. W sprawach z zakresu prawa pracy pracownicy wnoszący pozwy często działają bez profesjonalnego pełnomocnika - zwłaszcza przed wszczęciem oraz na samym początku postępowania sądowego. Jest zatem niezwykle istotne, by regulacje poszczególnych instytucji procesowych oraz wykładnia obowiązujących w tym zakresie przepisów inicjowanie postępowania ułatwiały, a przynajmniej nie czyniły tego trudniejszym niż w przypadku wykładni ścisłej. Analiza przepisów kodeksu postępowania cywilnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz przepisów kodeksu pracy o implikacjach proceduralnych wskazuje, że w wielu przypadkach dotyczących typowych roszczeń, doniosłych dla pracowników, zachodzą istotne trudności w sprawnym i szybkim inicjowaniu postępowania sądowego. (abstrakt oryginalny)
Autorka przedstawia niektóre z najbardziej kontrowersyjnych propozycji regulacji typowego stosunku pracy w projekcie kodeksu pracy przygotowanym przez powołaną w tym celu Komisję Kodyfikacyjną Prawa Pracy. W projekcie zrezygnowano z powołania i wyboru jako samoistnych podstaw nawiązania stosunku pracy. Utrzymano ograniczenie dopuszczalności odnawiania umów o pracę na czas określony, zmieniając wszakże sposób tego ograniczenia. Okres próbny miałby być realizowany w formie zastrzeżenia umownego (klauzuli próby), a nie - jak obecnie - odrębnej rodzajowo umowy. Zmiany dotyczyłyby również sposobu konsultacji wypowiedzenia i niezwłocznego rozwiązania umowy o pracę z przedstawicielstwem pracowników. W zakresie roszczeń pracowników z tytułu wadliwego rozwiązania stosunku pracy istotna jest propozycja możliwości zwolnienia się pracodawcy z obowiązku przywrócenia pracownika do pracy za zwiększonym odszkodowaniem, co nie miałoby jednak zastosowania do pracowników, których stosunek pracy jest szczególnie chroniony. (abstrakt oryginalny)
Rok 1998 był piątym rokiem działalności Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, jak też rokiem kontynuacji rozpoczętych w 1997 r. prac nad kompleksową nowelizacją ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Ogółem w latach 1994-98 Fundusz wypłacił świadczenia dla 762.369 osób.
Stosowanie przepisów o postępowaniu uproszczonym w sprawach z zakresu prawa pracy nie budzi dzisiaj żadnych wątpliwości. W dalszym ciągu kontrowersje wywołuje jednak zakres roszczeń, co do których można stosować wskazane przepisy. Wiąże się to z wykładnią pojęcia "roszczenia wynikające z umowy" na gruncie prawa pracy. Autor omawia zakres tego pojęcia i zwraca uwagę na jego rozumienie w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Podkreśla w tym kontekście problem rozgraniczenia, które roszczenia wynikają z umowy, a które ukształtowano jedynie w drodze umowy, ale wynikają z ustawy. Rozważa także kwestię kumulacji roszczeń w sprawach z zakresu prawa pracy. (abstrakt oryginalny)
Według autora polskie prawo pracy nie stosuje się do zasad zbiegu roszczeń regulowanych przepisami prawa cywilnego. Kodeks cywilny nie ma zatem zastosowania w razie zbiegu roszczeń majątkowych przysługujących pracownikom, z którymi pracodawca rozwiązał stosunek pracy (za wypowiedzeniem lub ze skutkiem natychmiastowym) z naruszeniem przepisów prawa pracy. Z tego względu zasadą prawa pracy - wypracowaną przez judykaturę - jest kumulatywny zbieg roszczeń. Powyższa reguła nie ma zastosowania do świadczeń majątkowych przysługujących z tytułu wypadków przy pracy, kiedy pracownikowi przysługuje jedno, korzystniejsze, świadczenie majątkowe (częściowa kumulacja). (abstrakt oryginalny)
Regulacja zakresu podmiotowego ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy nadal budzi wiele pytań i wątpliwości. Ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie w tej ustawie szczególnych w stosunku do kodeksu pracy definicji pracownika i pracodawcy. Dodatkowo wprowadzono przepisy wyłączające określone kategorie podmiotów z zakresu stosowania ustawy. Z drugiej zaś strony rozciągnięto jej stosowanie na niektóre podmioty zagraniczne. Wszystko to sprawia, że regulacja zakresu podmiotowego ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych jest skomplikowana i mało zrozumiała. Autorka podejmuje próbę analizy tej regulacji, której celem jest nie tylko wyjaśnienie przyjętych przez ustawodawcę rozwiązań, ale również ocena ich uwarunkowań merytorycznych i aksjologicznych oraz zgodności z nowo wydaną dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/94/WE z 22 października 2008 r. w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy. (abstrakt orginalny)
Artykuł dotyczy prawnej instytucji składania ślubowania przez osoby zawierające pracownicze i niepracownicze stosunki służbowe. Instytucja ta ma długoletnią tradycję, a jej źródłem jest obowiązek wierności. Ślubowanie jest czynnością konwencjonalną o charakterze performatywnym, która dla swej skuteczności powinna spełniać określone wymagania dotyczące formy i treści. Mimo że akty ślubowania spełniają funkcjonalnie podobną rolę, to jednak poszczególne przepisy w bezzasadnie odmienny sposób określają moment powstania obowiązku złożenia ślubowania oraz skutki jego naruszenia (np. nieważność czynności prawnej, zwolnienie ze służby, wygaśnięcie stosunku pracy). Regulacje te mają wpływ na status procesowy pracowników i funkcjonariuszy służb państwowych związany z dochodzeniem ewentualnych roszczeń. (abstrakt oryginalny)
Autorka omawia orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące zmiany żądania z przywrócenia do pracy na odszkodowanie i odwrotnie, ze szczególnym uwzględnieniem wyroku z 11 lutego 2020 r., I PK 243/18. (abstrakt oryginalny)
Niniejszy artykuł odnosi się zasadniczo krytycznie do skutków rozszerzenia roszczenia o przywrócenie do pracy wskutek nowelizacji Kodeksu pracy, która we szła w życie 26 kwietnia 2023 r. Na jej mocy wszystkim pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy na czas określony przyznano prawo do domagania się przywrócenia do pracy w odwołaniu od wypowiedzenia umowy o pracę. Ze względu na wielość przesłanek negatywnych roszczenia restytucyjnego zwiększył się stan niepewności stron stosunku pracy co do kierunku rozstrzygnięcia sądu. Roszczenie restytucyjne nie jest adekwatne do istoty umowę o pracę na czas określony, ponieważ co do zasady nie można zmusić pracodawcy do dalszego zatrudniania pracownika, gdy upłynie termin, na który umowa została za warta. Zatem nawet po przywróceniu takiego pracownika do pracy co do zasady pracodawca będzie i tak miał prawo nie przedłużyć trwania stosunku pracy, co stoi w sprzeczności z zasadą ochrony trwałości stosunku pracy oraz istotą roszczenia restytucyjnego. Ta instytucja jest bardzo daleko idącą ingerencją sądu w politykę kadrową pracodawcy. Istnieją porządki prawne wśród państw członkowskich Unii Europejskich, gdzie pracownikowi w ogóle nie przyznano prawa do domagania się przywrócenia do pracy. Ta kwestia została także dostrzeżona przez Komisję Kodyfikacyjną, której projekt Kodeksu pracy wprowadzał możliwość wykupienia się pracodawcy od przywrócenia pracownika do pracy. (abstrakt oryginalny)
Autorka stawia tezę, że krótkie terminy (7 i 14 dni) na złożenie przez pracownika odwołania do sądu od wypowiedzenia, rozwiązania i wygaśnięcia umowy o pracę (art. 264 k.p.) naruszają konstytucyjną zasadę proporcjonalności. Argumentuje, iż wówczas gdy były one ustanawiane obowiązywał znacznie różniący się od obecnego model rozpoznawania spraw z zakresu prawa pracy. Uregulowanie długości omawianych terminów jest anachroniczne i całkowicie nie przystaje do innych aktualnych realiów wyznaczonych zarówno przez obowiązujące przepisy, które systemowo ściśle wiążą się z omawianą problematyką, jak i realną długością postępowań sądowych w sprawach pracowniczych oraz współczesnymi uwarunkowaniami na rynku pracy. Stopień dolegliwości tych terminów dla pracownika jest obecnie tak duży, że nie równoważą go wystarczająco racje, które przemawiały za ich wprowadzeniem. Dlatego nie tracąc z pola widzenia konieczności ograniczenia terminów na zgłoszenie przez pracownika roszczeń z tytułu wypowiedzenia, rozwiązania lub wygaśnięcia umowy o pracę, autorka postuluje ich wydłużenie w odniesieniu do roszczeń restytucyjnych i zniesienie w odniesieniu do roszczenia o odszkodowanie. (abstrakt oryginalny)
Zmiany wprowadzone ustawą z 16 maja 2019 r. dodały do Kodeksu postępowania cywilnego cztery nowe przepisy (art. 477, art. 477, 691oraz art. 691 k.p.c.), dzięki którym jest dopuszczalne dochodzenie przez pracownika roszczenia o uzyskanie lub sprostowanie świadectwa pracy w trybie procesu cywilnego albo postępowania nieprocesowego. Zmiany te sprawiły, że roszczenie pracownika nie tylko zyskało wyraźną podstawę normatywną, ale uczyniło ochronę prawną efektywniejszą. Autorka szczegółowo omawia dochodzenie roszczenia o zobowiązanie pracodawcy do wydania świadectwa pracy w procesie cywilnym. Przybliża także nową nieznaną wcześniej ustawie procesowej problematykę ustalenia uprawnienia do otrzymania świadectwa pracy w postępowaniu nieprocesowym. W artykule dokonuje również oceny charakteru prawnego orzeczenia, który po jego uprawomocnieniu, zastępuje świadectwo pracy. (abstrakt oryginalny)
Streszczenie W opracowaniu przedstawiono stanowisko judykatury Sądu Najwyższego odnośnie do przesłanek zasądzenia odszkodowania w miejsce dochodzonego w pozwie przywrócenia do pracy z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę ze szczególnym uwzględnieniem ustalenia konfliktu zwolnionego pracownika z kierownictwem zakładu pracy lub współpracownikami. (abstrakt oryginalny)
Autor analizuje wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z 22.03.2012 r. w sprawie Konstantin Markin przeciwko Rosja. Mężczyzna, zawodowy żołnierz zaskarżył Federację Rosyjską z powodu odmowy przyznania uprawnień do urlopu wychowawczego, z których mają prawo korzystać kobiety - żołnierki. Trybunał orzekł, ze uprawnienia żołnierzy zawodowych (mężczyzn i kobiet) w sprawach dotyczących uprawnień socjalnych mogą być różnicowane pod warunkiem, że są poważne i uzasadnione obiektywnymi względami, takimi na przykład jak zagrożenie dla zdolności bojowej wojska. W żadnym wypadku natomiast dyferencjacja uprawnień do urlopów wychowawczych nie może być dokonywana ze względu na płeć. Trybunał stwierdził, że w Federacji Rosyjskiej nabycie i korzystanie z uprawnień do urlopu wychowawczego zawodowych żołnierzy jest uzależnione od płci osób wychowujących dzieci. Orzekł, że prawo rosyjskie, petryfikując stereotypowe wyobrażenia o roli kobiet i mężczyzn w społeczeństwie, dyskryminuje mężczyzn - zawodowych żołnierzy. Nie przyznaje bowiem prawa do urlopu wychowawczego, z którego mogą korzystać kobiety odbywające zawodową służbę wojskową. Prawo mężczyzny jest objęte ochroną prawną przepisów art. 18 i art. 8 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka z 1950 r. (abstrakt oryginalny)
Zagadnienia mieszczące się w zakresie podjętego tematu stanowią tylko niewielki wycinek znacznie szerszej i pod wieloma względami złożonej problematyki sankcji wadliwego rozwiązania stosunku pracy. Z tej bardzo rozległej problematyki w niniejszym artykule zajęto się rozważeniem tylko niektórych kwestii spornych, mających wszakże istotne znaczenie dla praktyki. Należy mieć świadomość tego, że dyskusja prowadzona w literaturze prawa pracy wokół zagadnień sankcji wadliwego rozwiązania stosunku pracy nieco już przycichła. (fragment tekstu)
Ustawą z 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz o zmianie niektórych ustaw, która weszła w życie 7 listopada 2019 r., został znowelizowany art. 4772 § 2 k.p.c. Zmiana ta może mieć wpływ na sytuację pracownika, który wniósł do sądu odwołanie od wypowiedzenia lub rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę. Na wniosek pracownika sąd ma możliwość nałożenia w nieprawomocnym wyroku przywracającym pracownika do pracy obowiązek zatrudnienia go przez dotychczasowego pracodawcę do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. Ze względu na to, że przywrócenie do pracy ma miejsce wtedy gdy stosunek pracy uległ już rozwiązaniu, a zatrudnienie ma trwać do czasu prawomocnego zakończenia postępowania, w praktyce powstaje szereg wątpliwości i problemów, w jaki sposób wyrok powinien zostać wykonany przez pracodawcę. Zdaniem autorki pojawia się istotne pytanie, na które odpowiedzi powinien udzielić ustawodawca (nowelizując omawiany przepis), czy "przywrócenie do pracy", o którym stanowi art. 4772 § 2 k.p.c., wiąże się z roszczeniem o przywrócenie do pracy będącym konsekwencją niezgodnego z prawem lub nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę czy również rozwiązania jej bez zachowania okresu wypowiedzenia. (abstrakt oryginalny)
Z upływem lat członkostwa Polski w Unii Europejskiej umacnia się integracja gospodarcza z jej krajami członkowskimi. Coraz częściej polscy przedsiębiorcy angażują się w działalność gospodarczą poza terytorium naszego kraju, zaś w Polsce podejmują aktywność przedsiębiorcy unijni. Powoduje to wzrost znaczenia unormowań transgranicznych zawartych w źródłach prawa europejskiego, a problemy na tym tle przychodzi i przyjdzie zapewne coraz częściej rozpatrywać polskiemu wymiarowi sprawiedliwości. Autor przedstawia wątpliwości dotyczące ochrony roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Warto zauważyć, że globalizacja życia gospodarczego prowadzi do ekspansji polskich przedsiębiorców także poza obszary Unii. Również i te przypadki mają charakter transgraniczny i wyjaśnienia wymaga, czy i w jakim zakresie będą oni zobowiązani do zapewnienia ochrony osobom przez nich zatrudnionym. (abstrakt oryginalny)
Autorka referuje najnowszy judykat Sądu Najwyższego odnoszący się do problematyki zbiegu roszczeń przysługujących pracownikowi z tytułu mobbingu oraz z tytułu rozwiązania przez niego umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika (art. 55 § 11 k.p. i art. 943 § 4 k.p.). W omawianym orzeczeniu dodatkowo wyjaśniono charakter prawny odszkodowań przewidzianych w wymienionych przepisach. (abstrakt oryginalny)
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.