Zmiany, jakie dokonały się w systemie ekonomiczno-finansowym i strukturze organizacyjnej gospodarki narodowej, wywarły stosunkowo duży wpływ na działalność przemysłów sezonowych. Należy do nich branżowy przemysł ziemniaczany. W nowej strukturze organizacyjnej, tj. zrzeszeniowej, grupuje on 14 przedsiębiorstw, które łącznie obejmują 21 zakładów. Podstawową jego działalnością jest przerób ziemniaków na wyroby krochmalowe, tj. na mączkę, syropy, glukozę krystaliczną, kleje, dekstryny, krochmale modyfikowane, a także na susze spożywcze, tj. płatki, granulaty, kostkę i grysik. Asortyment produkcji jest znacznie bogatszy, bowiem przemysł ten produkuje ponadto pasze, groch w proszku, płatki kukurydziane, słód, drożdże i piwo. Nadto w okresie międzykampanijnym podejmuje też działalność usługową na rzecz innych jednostek organizacyjnych. Stosunkowo szeroka struktura asortymentowa produkcji, a nadto jej nieustanne wzbogacanie, wymaga posiadania odpowiednich, co do ilości i jakości, zdolności produkcyjnych oraz właściwego zaplecza surowcowego. W przerobie ziemniaków na krochmal przemysł ten ma pozycję monopolisty. Tylko w niewielkim stopniu zajmują się także tym inne jednostki organizacyjne. Z uwagi na posiadane zdolności produkcyjne przemysł może rocznie przerobić około 1,5-1,6 mln ton ziemniaków, z tego w oddziałach suszów spożywczych około 150 tys. ton. Wielkość przerobu uzależniona jest od dobowych zdolności, które w krochmalniach wynoszą 10 400 ton, a w oddziałach suszów spożywczych 700 ton. Aktualnie poziom posiadanych zdolności nie warunkuje lepszego co do ilości i asortymentu zaspokojenia potrzeb. Niedostatek mocy przetwórczych, nierównomierne rozmieszczenie zakładów w stosunku do bazy surowcowej, a nadto duże zużycie majątku produkcyjnego uniemożliwia pełne zaspokojenie rynku w artykuły spożywcze, będące przetworem ziemniaków. Zapotrzebowanie na przetwory ziemniaczane pokrywane jest zaledwie w 75%, mimo obfitości surowca w kraju. Zaopatrzenie w surowiec wymaga organizowania własnych baz ziemniaczanych. Zajmują się tym wyspecjalizowane służby agrotechniczno-skupowe działające w 30-tu województwach. Są one odpowiedzialne za zaopatrzenie producentów w jakościowo najbardziej przydatne odmiany sadzeniaków a także przyjęcie surowca poprzez sieć terenowych punktów odbioru. Z uwagi na efektywność przerobu ziemniaków nieobojętny jest poziom zawartości skrobi w skupowanym surowcu. Jej ubytki mogą być wynikiem warunków transportowania a także procesów mechanicznych i technologicznych. (fragment tekstu)