Jak ten czas szybko bieży! Taka nieodkrywcza myśl ciśnie się pod pióro w momencie, gdy przychodzi zamykać ostatnim, XV tomem, wydawaną niemal od 10 lat serię "Pamiętników nowego pokolenia chłopów polskich". Jest ona jednakże, zwłaszcza przy tej okazji, na miejscu, bowiem pamiętnikarstwo, zjawisko bardzo stare, bez przesady leżące u podstaw cywilizacji. miało naprawdę na celu zatrzymanie upływu czasu, utrwalenie dla Innych. zwłaszcza przyszłych pokoleń, obrazu życia autora, a także wydarzeń, w których uczestniczył. Pisanie pamiętników czy dokonywanie w jakiejkolwiek innej formie zapisów autobiograficznych zawsze było próbą utrwalenia przez autora własnego życia i dokonań, doświadczeń, przemyśleń, podzielenia się z innymi własnymi spostrzeżeniami i życiową mądrością, a także - co istotne - podkreślenia własnej roli, znaczenia i wyjątkowości. W każdym z nas, także autorach wszelkich zapisków, dzienników, diariuszy, autobiografii i rozmaitych innych dokumentów osobistych, jak określa tego rodzaju twórczość socjologia, tkwi bowiem egoistyczne i egocentryczne przekonanie o własnej wyjątkowości i niepowtarzalności. Taka jest zapewne najważniejsza, a tym samym jakże ludzka, przyczyna sięgania po pióro i pisanie autobiografii - nieodparta potrzeba unieśmiertelnienia własnego krótkiego istnienia.