Unia Europejska nie tworzy jednolitego systemu edukacji. Każdy z krajów członkowskich posiada odrębny system edukacyjny. O różnorodności tych systemów świadczy choćby fakt, że w połowie krajów UE dzieci wkraczają do systemu oświaty w wieku trzech lub czterech lat, a najmłodsze z nich poznają placówki edukacji przedszkolnej już w wieku dwóch lat. Kraje UE różni wiek rozpoczynania obowiązkowej nauki, czas jej trwania jak i struktura systemu edukacji. (fragment tekstu)
Celem programu jest poprawa jakości oraz rozszerzenie współpracy europejskiej w dziedzinie edukacji. Przedstawiono historię oraz podstawy prawne ustanowienia programu, jakie państwa w nim uczestniczą oraz komponenty programu (Comenius, Erasmus, Gruntvidg, Minerva, Lingua, Eurydice, Arion, NARIC).
Omówiono politykę edukacyjną UE. Przedstawiono prawne i instytucjonalne formy współpracy państw Unii Europejskiej w dziedzinie edukacji. Zaprezentowano programy UE w zakresie edukacji, kształcenia zawodowego i młodzieży na lata 2000-2006.
Przedstawiono podstawowe uwarunkowania i założenia polityki edukacyjnej Unii Europejskiej. Omówiono wybrane programy edukacyjne Unii Europejskiej (m.in. SOCRATES II i Leonardo da Vinci II). Zwrócono uwagę na konieczność dostosowania polskiego systemu edukacji do wymogów prawa wspólnotowego.
W dobie obecnych dyskusji nad strukturą, reformami i finansowaniem szkolnictwa wyższego w Polsce, jak również przyszłym członkostwem Polski w Unii Europejskiej, zwrócono uwagę na struktury i kierunek rozwoju szkolnictwa wyższego w Europie.
Jedną z wielu płaszczyzn, na której dynamicznie rozwija się współpraca pomiędzy Polską a krajami Unii Europejskiej jest szeroko rozumiana edukacja i szkolenia. W artykule omówiono organizacyjne formy współpracy edukacyjnej Unii Europejskiej i programy: Tempus, Leonardo da Vinci, Sokrates i Program Młodzież dla Europy III. Na koniec przedstawiono rolę programów w kształtowaniu systemu edukacji i rynku pracy w Polsce.
W opracowaniu przedstawiono podstawowe programy europejskie realizowane w ramach podnoszenia kwalifikacji zawodowych, możliwości prowadzenia współpracy regionalnej, krajowej i międzynarodowej. Przytoczone zostały podstawowe charakterystyki wybranych programów europejskich w kontekście zastosowania ich do rozwoju środowisk regionalnych. Omówiono dwie podstawowe technologie komunikacji niezbędne przy wymianie informacji podczas realizacji programów europejskich. (abstrakt oryginalny)
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.