Świadczenie usług publicznych w sieciach jest współcześnie powszechnym zjawiskiem. W każdym obszarze zarządzania publicznego są podejmowane działania w ramach współpracy z innymi organizacjami nie tylko sektora publicznego, ale również prywatnego i pozarządowego (więcej na ten temat w rozdziale 8). Sieci publiczne stanowią bowiem strukturę formalnych i nieformalnych relacji pomiędzy wieloma wzajemnie zależnymi podmiotami z różnych sektorów, które na podstawie przyjętych porozumień i umów oraz łącząc swoje zasoby prowadzą działania służące osiągnięciu wspólnego celu [O'Toole, 1997, s. 45-52; Kenis i Provan, 2009; Provan i Lemaire, 2012]. Realizacja działań w takich sieciach wydaje się być korzystna, gdyż połączenie wiedzy, kompetencji i zasobów wielu organizacji z różnych sektorów powinno przynieść lepsze rezultaty niż działanie w pojedynkę [Sørensen i Torfing, 2004; Provan i Lemaire, 2012; Frączkiewicz-Wronka i Austen, 2012; Rudolf, 2016; Isett i in., 2011]. Ponadto sieci publiczne koncentrują się w większym stopniu na relacjach horyzontalnych, sprzyjających realizacji polityk publicznych, niż na relacjach wertykalnych, które są ukierunkowane przede wszystkim na wykonywanie zadań własnych i osiągnięcie celów wewnętrznych. Z drugiej strony prowadzenie wspólnych działań w sieciach publicznych jest trudne do realizacji, a podejmowane w tym zakresie przedsięwzięcia nie zawsze kończą się powodzeniem. W wielu przypadkach problemy występujące we współpracy z innymi organizacjami nie pozwalają na osiągnięcie ustalonych celów sieci i sugeruje się unikanie wspólnych działań, jeżeli nie są one konieczne [Gulati, Wohlgezogen i Zhelyazkov, 2012; Huxham i Vangen, 2005]. Do realizacji coraz bardziej złożonych usług publicznych konieczne jest jednak prowadzenie przedsięwzięć w sieciach, gdyż pozwalają one na zwiększenie zdolności organizacji publicznych bez powiększania ich struktury. Zasadne wy- daje się zatem odpowiednie zarządzanie sieciami publicznymi. Takie zarządzanie nie ma tradycyjnego charakteru, gdyż sieci publiczne obejmują autonomiczne podmioty biorące udział we wspólnych działaniach na zasadach dobrej woli i wzajemnego zaufania, a nie na podstawie relacji hierarchicznych czy środków 337 prawnych. Decyzje w sieciach są podejmowane na zasadzie konsensusu wypracowanego w drodze negocjacji i wzajemnych ustaleń. W takich warunkach potrzebna jest dyskretna forma zarządzania ukierunkowana w większym stopniu na stwarzanie zachęt do wspólnej pracy niż opierająca się na procedurach i wytycznych. Taką specyficzną formą zarządzania w sieciach publicznych jest orkiestracja [Henriksen i Ponte, 2018; Abbott i in., 2021]. Jednakże badania na ten temat są wciąż ograniczone. Z tego względu celem niniejszego rozdziału jest przedstawienie procesu i zasad orkiestracji sieci publicznych.(abstrakt oryginalny)