Ograniczanie wyników
Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 50

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  Autorytaryzm
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Procesy liberalizowania się i demokratyzowania reżymów autorytarnych w różnych częściach świata nadają ton historii politycznej ostatnich lat. Po upadku struktur autorytarnych w Europie Południowej w drugiej połowie lat siedemdziesiątych fala demokratyzacji objęła Amerykę Łacińską by stać się po 1989 r. dominującym zjawiskiem politycznym także w naszej części Europy. Celem tego artykułu jest postawienie problemu porównywalności tych procesów, obejmujących różnorodne obszary kulturowe, gospodarcze, społeczne i polityczne. (fragment tekstu)
W lipcu 2017 roku pożegnaliśmy Człowieka wielkiego serca, przyjaciela, wybitnego uczonego śp. Profesora Andrzej Chodubskiego. Zmarł w pełni sił twórczych i choć chorował od kilku lat, Jego aktywność jako nauczyciela akademickiego i uczonego w niczym nie była mniejsza. Nie tylko powszechnie znany, obecny na prawie wszystkich konferencjach naukowych, ale przede wszystkim lubiany. Lubiany i ceniony, gdyż miał w sobie dar dzielenia się z każdym swoją niespożytą energią i nieograniczoną życzliwością. Wobec siebie stawiał wymagania najwyższe, wobec innych okazywał serdeczną pomoc. Zawsze witał się i żegnał się uśmiechem, uściskami i dobrym słowem. Trudno zliczyć tych, którzy tak wiele Mu zawdzięczają. Andrzej Chodubski ukończył studia historyczne w Uniwersytecie Gdańskim, a wkrótce potem studia podyplomowe w dziedzinie nauk politycznych. W latach 1979-1981 przebywał na studiach doktoranckich w Uniwersytecie Azerbejdżańskim, w Baku, i tam też obronił rozprawę doktorską poświęconą przemianom kulturowym w Azerbejdżanie (1981 r.). Po pięciu latach uzyskał stopnień doktora habilitowanego na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego na podstawie pracy poświęconej aktywności kulturalnej Polaków w Azerbejdżanie, w XIX i na początku XX wieku. Tytuł profesora uzyskał w 1996 roku. Cały okres swojej pracy zawodowej związał z Instytutem Politologii Uniwersytetu Gdańskiego. Jego zainteresowania badawcze były wszechstronne: metodologia nauk o polityce, teoria polityki, badania polonijne, osadnictwo Ormian na ziemiach polskich, historia ludności polskiej na Pomorzu, stosunki polsko-białoruskie, polsko-ukraińskie i polsko-niemieckie, by wymienić tylko najważniejsze obszary. Był badaczem niezwykle płodnym. Opublikował prawie 1300 prac naukowych, w tym monografii książkowych, redakcji prac zbiorowych, artykułów i studiów. W naszym czasopiśmie, w numerze 17 z 2016 roku znajdujemy Jego niezwykle aktualny w dobie obecnej tekst Autorytaryzm w przestrzeni współczesnego życia politycznego(fragment tekstu)
Nowoczesna konstytucja jest rozumiana jako gwarant stabilności społecznej, sposób ustanawiania i ograniczania władzy. Zabezpiecza równowagę między liberalizmem a demokracją. Populizm można współcześnie uznać za zagrożenie i istotne wyzwanie dla konstytucjonalizmu. Stanowi perswazyjną deformację demokracji przedstawicielskiej. Aby lepiej zrozumieć to zjawisko, należy odwołać się do zaszłości i egzemplifikacji historycznych. Rzeczpospolita Polska jest przykładem, że bez kultury wyborczej i demokracji deliberatywnej demokracja przesiąknięta populizmem stopniowo przekształca się w tyranię większości. Idea populizmu stanowi destrukcyjny czynnik powodujący odchodzenie od liberalnego i demokratycznego konstytucjonalizmu w kierunku państwa autorytarnego. Analiza polskiego ustawodawstwa i działań rządu od 2015 r. jest świadectwem przekształcania rządów prawa w rządy autorytarne przy użyciu demokratycznych narzędzi.(abstrakt oryginalny)
Nagłe pojawienie się partii politycznej Vox na scenie europejskiej radykalnej prawicy i jej konsolidacja jako trzeciej najczęściej wybieranej partii politycznej w Hiszpanii, wywołało debatę na temat tego, gdzie ideologicznie ulokować tę formację polityczną na mapie europejskiej radykalnej prawicy. Niniejszy artykuł podejmuje tę kwestię poprzez jakościową analizę partyjnych manifestów i dyskursu oraz rewizję teorii formuł wygrywających Herberta Kitschelta. Wyniki badania pokazują, że Vox jest partią radykalnie prawicową, której profil pasuje do podstawowych cech rodziny radykalnie prawicowej. Dyskurs polityczny Vox i program polityczny opierają się na połączeniu nacjonalizmu wyrażonego poprzez obronę integralności narodu hiszpańskiego, autorytarny po- gląd na społeczeństwo przywiązane do wartości prawa i porządku, obronę tradycyjnych wartości i program gospodarczy z wkomponowanym wyraźnym komponentem neoliberalnym. Czyni to Vox szczególnym członkiem rodziny prawicowych partii radykalnych w kontekście europejskim. Propozycja polityczna Vox opierająca się na autorytarnej pozycji w polityce i neoliberalnej ekonomii, różni ją od większości obecnej radykalnej prawicy, która porzuciła radykalny antyetatyzm lat osiemdziesiątych na rzecz tzw. szowinizmu dobrobytu. Polityczny projekt Vox zbliża ją do pozycji zajmowanej w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych przez radykalnie prawicowe formacje oraz pozycji zajmowanej obecnie przez portugalską partię Chega, z którą Vox dzieli podobną trajektorię polityczną.(abstrakt oryginalny)
Artykuł podejmuje problem autorytaryzmu w kontekście trwania i rozwoju społeczeństwa obywatelskiego. Autorytaryzm jest rozumiany jako ideologia destrukcyjna dla idei i instytucji obywatelstwa, bo powoduje degradację struktur i sieci obywatelskich, osłabia kapitał społeczny oraz uniemożliwia zachowanie norm, wartości i procedur koniecznych dla utrzymania ładu obywatelskiego. Postawy i działania autorytarne, nawiązujące do radykalnych lub ekstremistycznych reżimów politycznych, są sprzeczne z podstawowymi zasadami społeczeństwa obywatelskiego, czyli prawem do wolności i samostanowienia, swobody przekonań czy opinii, niezależności od władzy oraz możliwości przeciwstawienia się jej postanowieniom bez obaw przed sankcjami lub utratą jakichś dóbr, interesów, korzyści. Nowoczesne civil society nigdy się nie rozwinie w warunkach autorytarnych, niemniej należy podkreślić akcelerujący wpływ autorytaryzmu na procesy obywatelstwotwórcze. Jest tak dlatego, że zagrożenie autorytaryzmem otwiera nowe obszary partycypacji politycznej, uruchamia dodatkowe i nietypowe formy aktywności obywatelskiej, jak: nieposłuszeństwo obywatelskie, bierny opór, nonkonformizm, bunt i kontestacja zastanej rzeczywistości, czego wyrazem są manifestacje sprzeciwu, protesty, strajki, bojkoty.
Celem artykułu jest ukazanie, jak cechy szczególne systemu politycznego Wenezueli, którego wyrazicielem jest Nicolas Maduro, zaś realizatorem siły skupione wokół jego osoby oddziałują na bezpieczeństwo międzynarodowe. W pracy wykazano, że istnieje ścisła współzależność pomiędzy nieliberalnym systemem politycznym współczesnej Wenezueli a postępowaniem władz tego państwa na forum międzynarodowym. Dokonano oceny stopnia militarnego zaangażowania Federacji Rosyjskiej w Wenezueli. Wykazano, że system polityczny współczesnej Wenezueli petryfikują cechy ustroju autorytarnego stając się tym samym źródłem jej słabości. Ta z kolei umożliwia państwom wspierającym rządy Maduro wzmacnianie swoich pozycji w tym państwie, z czego korzysta również Rosja. Czyni to wszakże z widoczną rezerwą wynikającą ze świadomości całkowitego bezwładu gospodarczego tego nominalnie jednego z najbogatszych państw Ameryki Łacińskiej. Podkreślono, że Moskwa w coraz większym stopniu przyjmuje pozycję wyczekującą wobec Caracas, zdając sobie sprawę z rosnącej niepewności związanej z poczynionymi dotychczas inwestycjami w tym państwie.(abstrakt oryginalny)
7
Content available remote E-administracja jako infrastruktura cyfrowego autorytaryzmu
75%
Światowa demokracja się cofa, narasta fala populizmu i autorytaryzmu. Tendencja ta skłania do przemyślenia roli, jaką we współczesnych społeczeństwach odgrywają techniki informacyjne i administracja cyfrowa. (abstrakt oryginalny)
8
Content available remote Hybrid Regimes - the Determination of Ideal Type
75%
Artykuł przedstawia próbę ujęcia reżimów hybrydalnych jako nowego typu idealnego reżimu politycznego, który znajduje się na osi continuum, między demokracją i autorytaryzmem. Autor podjął się zadania określenia cech istotnościowych dla reżimów hybrydalnych poprzez operacjonalizację antynomicznych kategorii demokracji i autorytaryzmu Podejście to umożliwiło stworzenie stopniowej klasyfikacji, aby zapewnić punkt odniesienia dla postrzegania reżimów hybrydowych, jak również do pracy nad narzędziem do badań reżimów hybrydowych oraz prób wyjaśnienia specyfiki danego zjawiska. (abstrakt oryginalny)
This, mainly conceptual, paper concerns the democratic backsliding process, focusing on specific and understudied actors whose actions (or non-actions) unintentionally contribute to the undertakings of autocrats or "would-be autocrats," instead of concentrating on often analysed incumbents. The authors propose in this regard a concept of "unintentional backsliders," including its definition, typology, and model of mapping actors who, due to recklessness or negligence, unintentionally support democratic backsliding. The spectrum of such backsliders has been additionally outlined in the case of Poland, the fastest de-democratising country recently - in order to demonstrate that the proposed conceptual framework can be translated into a political reality and has a potential to be applied in empirical studies. (original abstract)
Artykuł w swojej treści odnosi się do zagadnień przedstawionych w dziele E.Voegelina The Authoritarian State: An Essey on the Problem of the Austrian State, istotnych zpunktu widzenia teorii i filozofii prawa. Zwrócono uwagę na krytykę normatywizmu H.Kelsena oraz dokonaną przez Voegelina interpretację parlamentaryzmu międzywojennej Austrii, umieszczonych na tle sporu o państwo austriackie. Wzięto szczególnie pod uwagę aspekt metodologiczny prezentowanego zagadnienia. Część z omawianych kwestii zarysowano na tle powojennej twórczości E. Voegelina. (abstrakt oryginalny)
Poziom popularności Władimira Putina od lat pozostaje na wysokim poziomie. Analizując ten swoisty fenomen należy zwrócić uwagę na czynniki systemowe, polityczne i osobowościowe. O ile uwarunkowania systemowe (autorytaryzm i silna pozycja przywódcy) i polityczne (społeczna redystrybucja środków, idea anty-zachodnia, kontrola mediów) są powszechnie rozpoznawalne, moim zdaniem istotne znaczenie mają czynniki związane z osobowością Putina. Istotne jest również określenie zagrożenia i umiejętna konsolidacja społeczeństwa wokół wspólnych wartości. Popularność i silna pozycja Putina w państwie nie wynika jedynie z postawy antyzachodniej. Ich źródłem jest tworzenie wizji wroga i ciągłego zagrożenia. Wizerunek ten kształtowany przez zmanipulowaną w dużej mierze telewizję i zafałszowane sondaże, jest konstrukcją odzwierciedlającą podstawowe wartości społeczne i zapotrzebowanie na silnego przywódcę. Powodzenie Putina wynika z efektywności jego przekazu, w którym odbiorcy otrzymują to, czego potrzebują. (abstrakt oryginalny)
Społeczeństwa na całym świecie są dziś świadkami wyłaniania się radykalnej prawicy, często postrzeganej jako rezultat neoliberalnej globalizacji. Demokratyczne rządy, liberalizm, prawa człowieka i wartości są kwestionowane na rzecz populistycznych, autorytarnych i etnonacjonalistycznych form rządzenia. Burzliwe wydarzenia w Unii Europejskiej wystawiają na próbę stabilność wyznacznika europejskości i jego trwałość w państwach członkowskich UE. Jesteśmy świadkami znaczących zmian w dyskursie o identyczności i odmienności, zbieżności lewicowych i prawicowych ideologii, a także pojawienie się hybrydowych form autorytaryzmu i demokracji, które zostały nazwane nieliberalną demokracją lub autorytarnym liberalizmem. Powstanie radykalnej prawicy i jej coraz szerzej zakrojone działania w państwach członkowskich UE są odzwierciedleniem tych procesów, a celem autorki artykułu jest zrozumienie mechanizmów umacniania się, mobilizacji i normalizacji radykalnej prawicy na przykładzie Słowacji. W szczególności zaś chodzi o przybliżenie w jaki sposób skrajnie prawicowa partia Kotlebovci - Ľudová Strana Naše Slovensko (ĽSNS) na Słowacji ponownie skonceptualizowała pojęcie narodu i znormalizowała skrajnie prawicową ideologię jako pretekst do szerszej mobilizacji.(abstrakt oryginalny)
Przedmiotem artykułu jest pozycja prawna wójta w latach 1918-1939. Charakterystyczne dla tego okresu było sukcesywne centralizowanie terenowej administracji publicznej i ograniczanie praw samorządu terytorialnego, w tym zwłaszcza stopnia podstawowego - gminy. Na tle postępującego autorytaryzmu ustrojowego pozycja prawna wójta wzmacniała się w stosunku do kolegialnych organów samorządu - rady gminnej i zarządu gminnego. Miał on wiele kompetencji jako jednoosobowy zarząd gminny oraz rządowy organ administracji ogólnej. Ustawowe domniemanie właściwości wójta w sprawach niezastrzeżonych dla innych organów, 10-letnia kadencja wójta zawodowego w stosunku do 5-letniej kadencji rady gminnej, prawo weta wobec uchwał zarządu -te uprawnienia i wiele innych czyniły wójta podstawowym organem samorządu terytorialnego gminy wiejskiej II Rzeczypospolitej. (abstrakt oryginalny)
Artykuł jest analizą politologiczną autorytaryzmu jako systemu politycznego, alternatywnego dla demokracji i totalitaryzmu w XX wieku. Do tego celu zostało użyte pojęcie "syndrom autorytarny". Zdefiniowano "syndrom autorytarny", na który składa się siedem elementów kontytutywnych, występujących łącznie. Elementy zostały wydzielone w wyniku badań źródłowych konkretnych przypadków ustanowienia i funkcjonowania systemu autorytarnego w Europie Środkowej i Zachodniej. Są to: 1) suweren - podstawowa instytucja władzy państwowej; 2) zamach stanu - charakter, typ idealny, cechy charakterystyczne, warianty; 3) formuła legitymizacji władzy państwowej oraz "dramat legitymizacyjny" po śmierci dyktatora; 4) limitowana autonomia społeczeństwa w postaci jego depolityzacji oraz ochrony przed ingerencją państwa wydzielonych sfer życia społecznego; 5) konsolidacja władzy państwowej; 6) tradycyjny ład aksjologiczny; 7) obóz autorytarny. W części 1 artykułu omówiono cztery pierwsze składniki "syndromu autorytarnego". W autorytaryzmie za suwerena uznano państwo, którego interesy i podmiotowość były wyrażane przez dyktatora. Zamach stanu był przeprowadzany przez wojsko bez angażowania społeczeństwa, natomiast formuła legitymizacji władzy państwowej została oparta na roli politycznej i historycznej oraz kompetencjach dyktatora. Celem władzy w autorytaryzmie było zdepolityzowanie najważniejszych konfliktów społecznych i ekonomicznych. W części 2 artykułu omówiono trzy ostatnie składniki "syndromu autorytarnego". (abstrakt oryginalny)
CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest przedstawienie uwarunkowań i przebiegu kryzysów prezydenckich z punktu widzenia autoryzacji legalizmu i legitymizacji przywództwa politycznego. Dodatkowym celem jest określenie skali wpływu, jaki na proces legitymizacji i stosowania przepisów konstytucji kwietniowej z 1935 roku, miała tzw. "umowa paryska" z 1939 roku. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Autor zamierza potwierdzić względnie zakwestionować hipotezę, według której w autorytarnym systemie władzy nie było możliwości legitymizacji rzeczywistego politycznego autorytetu i objęcia przez ten autorytet najwyższego urzędu w państwie bez autoryzacji decyzji politycznych ze strony osoby faktycznie sprawującej kontrolę nad tym urzędem. W tym celu zamierza wykorzystać metodę opisową, analizę sytuacyjną wraz z elementami analizy systemowej. PROCES WYWODU: W naukach o polityce niemal nieobecna pozostaje kwestia funkcjonowania władz Rzeczypospolitej Polskiej po agresji niemieckiej i sowieckiej we wrześniu 1939 roku. Wywód bazuje na opisie zdolności utrzymania ciągłości prawnej rządu i prezydenta po opuszczeniu kraju, co umożliwił artykuł 24 konstytucji kwietniowej. Analizie poddano również sytuację, kiedy brak możliwości osiągnięcia politycznej legitymizacji przez postać obdarzoną politycznym autorytetem skutkowała kryzysem politycznym. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Dowiedziono, że podejmowane w latach 1939-1954 działania polityczne, jak również zachowania polityczne głównych aktorów wpływały bezpośrednio na utrwalenie autorytarnego porządku. Paradoksalnie bowiem im bardziej starano się zalegitymizować i usankcjonować pozycję osób cieszących się powszechnym autorytetem, tym silniej prowadziło to do autorytatywnej interpretacji podstaw prawnych, na których opierał się uchodźczy legalizm. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Należy przy tej okazji sformułować postulat badawczy o zbadanie wpływu sporu o legitymizację autorytetu na zdolność politycznych działań niepodległościowego uchodźstwa. Realizacja tego postulatu badawczego wykracza poza ramy niniejszego artykułu. Niemniej można postawić w tym miejscu roboczą hipotezę, że wątpliwości co do legitymizacji najwyższego autorytetu politycznego (jakim w warunkach uchodźczego społeczeństwa pozostawał prezydent) zasadniczo ograniczały zdolność uczestnictwa władz RP na uchodźstwie w wypełnieniu celów, które determinowały decyzje o pozostaniu na emigracji. (abstrakt oryginalny)
Policja to organizacja specyficzna, o ściśle określonych zasadach podległości służbowej, gdzie decyzje przekazywane są w formie rozkazów i poleceń. W tego typu strukturach autorytaryzm zarządzania i dowodzenia wydaje się oczywisty i konieczny, stąd w Policji nie zawsze możliwa będzie implementacja metod zarządzania z powodzeniem praktykowanych w innych organizacjach. Jaka jest zatem specyfika zarządzania zasobami ludzkimi w Policji? Czy obszar ten jest wolny od dysfunkcji i patologii występujących w innych organizacjach? Czy w Policji istnieją inne problemy, właściwe tylko formacjom zmilitaryzowanym? (fragment tekstu)
Rosyjskie wybory regionalne i samorządowe rzadko wzbudzają zainteresowanie europejskich politologów, którzy wolą koncentrować się na wyborach szczebla federalnego: prezydenckich oraz parlamentarnych1. Ponadto wartość politologicznych badań wyborów w warunkach reżimu autorytarnego jest znikoma ze względu na dysfunkcję tej instytucji politycznej polegającą na faktycznej nieusuwalności władzy politycznej i braku konkurencji politycznej. W rzeczywistości w warunkach autorytaryzmu wybory nie spełniają funkcji reprezentowania interesów obywateli, agregowania grup interesów, legitymizacji idei politycznych i organizacji, a także swojego głównego zadania: mechanizmu pokojowej zmiany władzy politycznej2. W reżimie autorytarnym wybory pełnią funkcję imitacyjną i dekoracyjną. Niemniej jednak analiza rosyjskich wyborów na szczeblu regionalnym i samorządowym jest istotna z następujących powodów: 1. Wybory pokazują dynamikę zmian politycznych reżimu autorytarnego i sposobów jego legitymizacji, ponieważ rosyjski reżim znacznie się zmienił w ciągu ostatnich dwóch dekad: ewoluował od prawicowo-konserwatywnego umiarkowanego autorytaryzmu "wyborczego" do represyjnej i agresywnej militokracji bazującej na populistycznej demagogii i na "nadzwyczajnej" legitymizacji podyktowanej mitycznym "zagrożeniem z Zachodu"3. 2. Poziom frekwencji wyborczej i poparcia dla reżimu autorytarnego w wyborach pośrednio odzwierciedla poziom legitymizacji władzy politycznej i aktywności lub bierności politycznej obywateli. Wybory stanowią pewnego rodzaju ranking zaufania wobec reżimu autorytarnego4. Oczywiście reżim autorytarny ucieka się do metod nieuczciwej konkurencji politycznej, fałszowania wyników wyborów i nie zapewnia swoim konkurentom politycznym równego dostępu do zasobów informacyjnych i mediów5. Jednak nawet gdy weźmie się pod uwagę powyższe nieprawidłowości, na podstawie wyników wyborów można ocenić dynamikę zmian preferencji i zachowań wyborczych obywateli. 3. Zachowanie instytucji wyborów i dopuszczenie do udziału w nich opozycyjnych sił politycznych jako "dekoracji", mającej zakamuflować autorytaryzm, także charakteryzuje istotę rosyjskiego reżimu politycznego. Niektóre inne reżimy autorytarne, istniejące w takich państwach poradzieckich, jak Azerbejdżan, Białoruś czy Uzbekistan, zrezygnowały z części demokratycznych pozorów, jakie zachowały się w Rosji. Oznacza to, że wewnątrz Rosji istnieją czynniki polityczne, które zmuszają Kreml do przestrzegania formalnych procedur demokratycznych i ponoszenia dodatkowych kosztów imitowania demokracji6. 4. W marcu 2018 r. odbędą się najważniejsze dla rosyjskiego reżimu autorytarnego wybory prezydenckie. Istnieją wszelkie podstawy, by sądzić, że wygra je Władimir Putin i będzie rządził Rosją przez kolejne 6 lat, do roku 2024. Jednak duże znaczenie zyskuje kwestia legitymizacji wyborów prezydenckich, która w sposób bezpośredni wpłynie na legitymizację władzy autorytarnego przywódcy. Wybory regionalne i samorządowe stanowią dobrą sposobność do oceny nastrojów politycznych w kraju i przetestowania technologii politycznych, z których najbardziej skuteczne zostaną wykorzystane podczas wyborów prezydenckich. 5. Wybory służą nie tylko zatwierdzeniu technologii wyborczych Kremla, ale także pomagają opozycji politycznej w opracowaniu strategii i taktyki walki politycznej przed wyborami prezydenckimi. Należy wziąć pod uwagę, że zasoby i możliwości opozycji politycznej w Rosji są bardzo ograniczone. Liderzy opozycji mogą dogłębnie i wyraźnie rozumieć sytuację polityczną w kraju i w poszczególnych regionach, ale nie są w stanie jej w sposób istotny zmienić, chociaż w działaniach opozycji w związku z ostatnimi wyborami można zauważyć pewne nowe zabiegi taktyczne i technologie. Analiza wyborów, które odbyły się w ramach wspólnego dnia głosowania 10 września 2017 r., jest przydatna w celu dokładniejszego zdiagnozowania rosyjskiego systemu politycznego i identyfikacji zachodzących w nim zmian. (fragment tekstu)
W artykule przedstawiono psychologiczne i społeczno-kulturowe uwarunkowania dwóch przeciwstawnych systemów organizacyjnych: autorytarnego i partnerskiego. Punktem wyjścia do ich rozróżnienia jest różnica w poczuciu umiejscowienia kontroli nad własnym działaniem wśród członków organizacji. Zewnętrzne lub wewnętrzne poczucie umiejscowienia kontroli jako cecha psychologiczna decyduje o stosunku do hierarchii władzy, jej stabilności i przedmiotowym lub podmiotowym traktowaniu podwładnych przez przełożonego oraz związanych z tym wzorach kulturowych. Chociaż w artykule nie usiłowano formułować jednoznacznych ocen wartościujących, to jego treść wyraźnie wskazuje na potrzebę rozwijania organizacji partnerskich i eliminowania systemów autorytarnych. Tendencja ta wynikać powinna nie tylko z powodu technicznych i ekonomicznych warunków funkcjonowania współczesnych organizacji, ale także, a może przede wszystkim, ze względów moralnych. (abstrakt oryginalny)
Artykuł jest analizą politologiczną autorytaryzmu jako systemu politycznego, alternatywnego dla demokracji i totalitaryzmu w XX wieku. Do tego celu zostało użyte pojęcie "syndrom autorytarny". Zdefiniowano "syndrom autorytarny", na który składa się siedem elementów kontytutywnych, występujących łącznie. Elementy zostały wydzielone w wyniku badań źródłowych konkretnych przypadków ustanowienia i funkcjonowania systemu autorytarnego w Europie Środkowej i Zachodniej. Są to: 1) suweren - podstawowa instytucja władzy państwowej; 2) zamach stanu - charakter, typ idealny, cechy charakterystyczne, warianty; 3) formuła legitymizacji władzy państwowej oraz "dramat legitymizacyjny" po śmierci dyktatora; 4) limitowana autonomia społeczeństwa w postaci jego depolityzacji oraz ochrony przed ingerencją państwa wydzielonych sfer życia społecznego; 5) konsolidacja władzy państwowej; 6) tradycyjny ład aksjologiczny; 7) obóz autorytarny. W części 1 artykułu omówiono cztery pierwsze składniki "syndromu autorytarnego". W autorytaryzmie za suwerena uznano państwo, którego interesy i podmiotowość były wyrażane przez dyktatora. Zamach stanu był przeprowadzany przez wojsko bez angażowania społeczeństwa, natomiast formuła legitymizacji władzy państwowej została oparta na roli politycznej i historycznej oraz kompetencjach dyktatora. Celem władzy w autorytaryzmie było zdepolityzowanie najważniejszych konfliktów społecznych i ekonomicznych. (abstrakt oryginalny)
Przedmiotem recenzji jest monografia Roberta Kupieckiego, Filipa Bryjki i Tomasza Chłonia, która wypełnia istotną lukę tematyczną na polskim rynku wydawniczym, trudno bowiem znaleźć w obiegu akademickim i eksperckim przekrojową publikację na temat dezinformacji w stosunkach międzynarodowych. Zapotrzebowanie na wiedzę w tym obszarze znacząco wzrosło w związku z eskalacją konfliktu rosyjsko-ukraińskiego w lutym 2022 r. Recenzowana praca została wydana w połowie 2022 r. w uznanym warszawskim wydawnictwie Scholar jako efekt grantu Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO's Public Diplomacy Division) przy współpracy z Wydziałem Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Jak czytamy we wstępie, zasadnicza część publikacji powstała jednak przed pełnoskalową inwazją Rosji na Ukrainę. (fragment tekstu)
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.