Celem badań było określenie stanu i kierunku zmian bezpieczeństwa żywnościowego Polski i jej mieszkańców w okresie przedakcesyjnym i po akcesji do Unii Europejskiej, a w szczególności: zdefiniowanie pojęcia, rodzajów bezpieczeństwa żywnościowego i warunków jego spełnienia, scharakteryzowanie poziomu spożycia podstawowych produktów żywnościowych w latach 2000-2014 oraz określenie poziomu samowystarczalności żywnościowej wybranych produktów, dokonanie oceny ekonomicznej dostępności do żywności i zróżnicowania społeczności polskiej pod tym względem, ustalenie poziomu spożycia energii, jej struktury oraz podstawowych składników odżywczych dla poszczególnych grup społeczno- ekonomicznych gospodarstw w latach 2001-2003 i 2012-2014. Aby bezpieczeństwo żywnościowe państwa było zagwarantowane, muszą być spełnione cztery warunki jednocześnie: 1) fizyczna dostępność żywności, co oznacza, że krajowa gospodarka żywnościowa gwarantuje spożycie co najmniej minimalnego zapotrzebowania fizjologicznego, import zaś dostarcza żywności ponad to minimalne zapotrzebowanie, 2) trwałość i niezawodność dostaw żywności, 3) ekonomiczna dostępność żywności, co jest równoznaczne z tym, że także najsłabsze ekonomicznie gospodarstwa domowe i ich członkowie mają dostęp do niezbędnej żywności (dzięki różnym formom pomocy żywnościowej), 4) zdrowotna odpowiedniość pojedynczego produktu żywnościowego i spożywanej racji żywnościowej (niezbędny poziom energii, właściwa proporcja składników pokarmowych, brak niedopuszczalnej wielkości zanieczyszczeń). Oceniając pierwszy warunek bezpieczeństwa żywnościowego Polski na przykładzie wybranych produktów, stwierdzono że jest on zachowany z nadwyżką z wyjątkiem owoców. Zagadnienie trwałości i niezawodności dostaw oceniono na podstawie funkcjonowania łańcucha żywnościowego. Posiadanie dodatniego salda obrotów handlowych produktami rolnymi i żywnościowymi (Polska ma od 2003 r.) stwarza podstawę ekonomiczną kształtowania trwałości i niezawodności dostaw żywności. Ekonomiczna dostępność żywności zależy od uzyskiwania stałych dochodów i od poziomu dochodu rozporządzalnego na członka w rodzinie. Stwierdzono, że poziom dochodu rozporządzalnego na 1 członka w gospodarstwach domowych jest zróżnicowany; najwyższy w gospodarstwach pracowników pracujących na własny rachunek, a najniższy w gospodarstwach rolników. W badanym okresie (2001-2003 do 2012-2014) dochód rozporządzalny wzrasta, chociaż nie liniowo, a tempo tych zmian jest niejednakowe dla poszczególnych grup gospodarstw domowych; najwyższe występuje w gospodarstwach rolników (213,7%), najniższe zaś w gospodarstwach pracowników (186,8%). Stwierdzono zmniejszanie się wartości energetycznej diety. Najwyższa wartość wciąż występuje w gospodarstwach domowych emerytów i rencistów, następnie w gospodarstwach rolników, a najniższa w gospodarstwach pracujących na własny rachunek. We wszystkich grupach społeczno-ekonomicznych wartość energetyczna diety znajduje się na poziomie wartości zalecanej (9200-11 700 kJ) z wyjątkiem grupy gospodarstw pracowników i pracujących na własny rachunek w latach 2012-2014. Struktura tej diety jest niestety wadliwa, ponieważ za dużo energii pochodzi z tłuszczów, a za mało z węglowodanów. Na uwagę zasługuje bardzo wysoka ocena jakości spożywanej żywności.(abstrakt oryginalny)