Wielu autorów badających przyczyny rozwoju bądź zacofania gospodarczego wskazuje na konieczność zwrócenia uwagi nie tylko na czynniki stricte ekonomiczne (praca, kapitał, ziemia) czy też administracyjno-menedżerskie (organizacja, zarządzanie), ale także na liczne, istotne, bardzo złożone czynniki sytuujące się w sferze kulturowej. Można więc założyć, że jedną z podstaw wszelkiego działania oraz postępu cywilizacyjnego jest sfera kultury wykształcona przez kolejne pokolenia [Stawasz, Rudolf, 2018, s. 211]. Coraz częściej ekonomiści zwracają uwagę, iż od niej zależą warunki bytowe oraz poziom konkurencyjności miast, regionów czy krajów [Sanetra-Szeliga, 2013, s. 372]. Idea mówiąca, że kultura jest istotnym czynnikiem wpływającym na gospodarkę oraz jej rozwój, nie jest nowa. Została bowiem zaprezentowana już w 1905 r. przez M. Webera [zob. Weber, 1994]. W ostatnich latach dostrzec można zwiększone zainteresowanie badaniami kultury jako elementu warunkującego przebieg procesów gospodarczych. A. Klasik twierdzi, że istnieje ścisły związek zachodzący między kulturą i gospodarką, określany mianem kulturyzacji gospodarki i ekonomizacji kultury, w którym kultura jest źródłem innowacji i wartości dodanej w gospodarce, a gospodarka stanowi instrument zasilają-cy oraz pobudzający środowiska i instytucje kultury [Klasik, 2010, s. 7]. (fragment tekstu)