We współczesnej ekonomii, jednym z głównych problemów badawczych jest wzrost gospodarczy. Badanie wzrostu gospodarczego ma tę zaletę, iż wyniki poszczególnych gospodarek mogą być bezpośrednio porównywane. To z kolei pozwala na wyciąganie stosownych wniosków dotyczących tempa i kierunku zmian zachodzących w danym kraju na tle innych gospodarek. Przedmiotem niniejszej analizy jest ocena wzrostu gospodarczego w wybranych krajach Europy Środkowo-Wschodniej - Czechy, Węgry, Polska i Słowacja, które wspólnie są określane jako grupa CEE-4 (Central and Eastern European countries). Zakres podmiotowy obejmuje także kraje UE-15, które stanowią najbardziej rozwiniętą grupę gospodarek w Europie. Unia Europejska piętnastu krajów została potraktowana jako jeden obszar ekonomiczny, którego dane makroekonomiczne stanowią punkt odniesienia dla Czech, Węgier, Polski i Słowacji. Głównym celem artykułu jest analiza wybranych wskaźników makroekonomicznych (realne PKB, nakłady na kapitał stały, liczba osób zatrudnionych, produktywność pracy, techniczne uzbrojenie pracy, a także łączna produktywność nakładów, mierzona resztą Solowa) w kontekście realnej konwergencji. W literaturze przedmiotu można rozróżnić konwergencję nominalną i realną. Nominalna najczęściej kojarzona jest ze spełnieniem kryteriów traktatu z Maastricht. Konwergencja realna natomiast jest rozumiana jako dążenie do zbieżności gospodarek względem siebie. W takim rozumieniu konwergencja będzie oznaczała, zbliżanie się badanych krajów Europy Środkowo-Wschodniej do stopnia rozwoju grupy UE-15. Pozostaje jednak pytanie o tempo nadrabiania dystansu do najbardziej rozwiniętych krajów Europy. Analiza obejmuje lata 1994-2005. Zakres czasowy wynika z dostępności do wiarygodnych/porównywalnych danych. Kraje postkomunistyczne dopiero po 1990 roku zaczęły dostosowywać statystykę dotyczącą rachunków narodowych do standardów gospodarek rynkowych. Przyjęto, iż 1994 rok stanowi pierwszą porównywalną dla wszystkich krajów obserwację. Źródłem szeregów czasowych są bazy danych OECD oraz Eurostat. Z punktu widzenia innych badań prowadzonych w tym zakresie, analizowany okres jest dość krótki. Badania przeprowadzone przez R. Barro i X. Sala-i-Martin, dotyczące pomiaru czynników wzrostu gospodarczego odnosiły się od dwudziestojednoletnich szeregów czasowych do nawet pięćdziesięcioletnich okresów. W badaniach Mankiwa, Romera i Weila dotyczących pomiaru wzrostu gospodarczego i konwergencji był uwzględniony dwudziestopięcioletni okres. Wobec powyższego należy przyjąć, że jedenastoletni okres jest zbyt krótki, żeby wyciągać daleko idące wnioski na temat wzrostu gospodarczego, natomiast jest wystarczający, by odpowiedzieć na pytanie, czy Czechy, Węgry, Polska i Słowacja nadrabiają dystans gospodarczy, który dzieli je od najwyżej rozwiniętych krajów Unii Europejskiej. Analiza składa się z dwóch części. W pierwszej uwaga skoncentrowana jest na omówieniu metody badań. W pracy zaadaptowano metodę zaprezentowaną przez R. Barro oraz X. Sala-i-Martin, która polega na oszacowaniu wpływu poszczególnych nakładów produkcji na wzrost gospodarczy. Narzędziem badawczym przyjętym w pracy jest funkcja produkcji typu Cobba-Douglasa z założeniem stałych korzyści skali względem czynników produkcji. Druga część pracy jest poświęcona omówieniu otrzymanych wyników. Uwaga skoncentrowana jest na danych z początku i końca badanego okresu, pomijając tym samym problem przebiegu i występujących fluktuacji wybranych wskaźników. (fragment tekstu)